#7 part 3.

Witajcie!
Długo się zastanawiałam, jak długo będę to pisać. W końcu wszystkie plany szlag trafił i poszłam na żywioł - powstało więcej retrospekcji niż właściwego tekstu.. no dobra, prawie go nie ma.
To jest rozdział dla osób, które tak bardzo chciały wiedzieć, jak Niall i Ann się poznali. Dodałam też kilka rzeczy od siebie. Mam nadzieję, że zagorzałych czytelników zadowoli również jego długość.

Pragnę dodać, że od niedawna mam dwa zwiastuny: jeden i drugi.

Mam nadzieję, że przybędzie coraz więcej czytelników. Jeśli przeczytasz, będę wdzięczna za komentarz ;)
Przyszły tydzień mam wolny, dlatego jeśli tylko coś wpadnie do głowy, powstanie ósemka, na którą tak bardzo się napaliłam.

Rozdział powstawał głównie przy muzyce: Ellie Goulding "Dead in the water", Kanye West "No church in the wild" oraz Florence + The Machine "Strangeness & Charm"

Jak zwykle poszłam na żywioł i nie sprawdzałam.


Pozdrawiam, życzę miłej lektury ;)

- Już myślałam, że sama będę musiała to z ciebie wyciągać. – uśmiechnęła się ciepło, ukazując swoje zmarszczki od śmiechu. Wyjęłam jej z rąk bluzkę, odłożyłam i pociągnęłam ją za ręce by usiadła wygodnie na łóżku. Ułożyłam się naprzeciwko niej i nerwowo poprawiłam kilka kosmyków włosów.

- Bo ja… Wiesz… Bo chyba… - kilka razy zaczynałam ale urywałam, bo nie byłam w stanie zakończyć swojej myśli. Uniosłam ręce, by gestykulacja mi pomogła w przekazaniu wszystkiego, ale poszło to na marne. Z plaskiem opadły dłonie na moje kolana. – Mamo, zakochałam się. I on też mnie chyba kocha. I ja go kocham. I jesteśmy razem. – wydukałam, czując jak się czerwienię. Zarzuciłam kaptur na głowę i pociągnęłam za białe sznurki, by się schować w nim jeszcze głębiej.

- Hej, pokarz mi się. – odparła, zdejmując mi materiał z głowy. Pogładziła mnie po policzku swoją delikatną dłonią. – To nie jest to samo co z Patrykiem, prawda? – spytała. Automatycznie pokiwałam głową. Zabrałam głęboko do płuc powietrza i spojrzałam na nią.

- To był czysty przypadek…

- Nie dzwoń do mnie więcej. – nagrałam się na pocztę głosową, po zignorowaniu kilku przychodzących połączeń. Cicho warknęłam, przytłumiona złością, smutkiem i żalem. Nie miałam najmniejszej ochoty na oglądanie jego imienia, gdy dzwoni telefon. Zranił mnie kilkoma swoimi słowami równie mocno, jak jeden z nauczycieli podczas wczorajszych zajęć. „Uroiłaś sobie, że te zdjęcia mają jakiś głęboki sens. Zastanów się nad sobą.” – usłyszałam, po wręczeniu mu kilku swoich prac, wydrukowanych na pięknym papierze fotograficznym.

Siłą powstrzymując łzy od pokonania przestrzeni oczu, przekroczyłam próg supermarketu. Potrzebowałam czegoś, co sprowadzi do mnie ukojenie. Uspokoi myśli, pozwoli lepiej spojrzeć na otaczający mnie teraz świat. Być może przyniesie szczęście, a ja będę czciła ową rzecz już do końca moich dni – bo tak też się może zdarzyć, prawda? Wszystko jest możliwe. A przynajmniej tak mi się wydawało.

Mijałam kolejne alejki, nie widząc nic ciekawego, co wyglądałoby na idealny lek podczas mojej chandry. W końcu jednak z daleka dostrzegłam znajome, niebieskie opakowanie. Leżało samotnie na półce, jako ostatnie. Mimowolnie uniosłam jeden kącik ust, ciesząc się z upolowania czegoś idealnego. Już czułam ten zapach i smak,  pragnęłam zatopić się w nich od razu po zapłaceniu przy kasie. Odrobinę przyspieszyłam kroku, wlepiając ślepia jedynie w niebieskie pudełko. Nie mogłam się doczekać, aż znów poczuję ten chwilowy, jednakże błogi stan. Pogrążona we własnych rozmyślaniach i marzeniach o skosztowaniu smakołyku, gwałtownie wyciągnęłam rękę i chwyciłam za koniec paczuszki. To Oreo uśmiechało się do mnie. Zbladło jednak, gdy nie mogłam go zdjąć z półki sama – napotkało ono drugą, nieznajomą dłoń, na drugim końcu. Oboje próbowaliśmy przez ułamek sekundy przeciągnąć słodycz na swoją stronę, ale minęło się to z celem. Dłonie  trwały w powietrzu, czekając na rozluźnienie i zapakowanie do koszyka pudełka z ciastkami. Zaczęłam wędrować wzrokiem wzdłuż szarego, długiego rękawa bluzy. „Chłopak” – pomyślałam, nim doszłam do twarzy. Moje usta ukształtowały się w nieśmiały uśmiech, który zawsze towarzyszył mi podczas niezręcznych sytuacji. Ta wydała mi się jeszcze bardziej niezręczna, gdy przypadkowo natrafiłam na jego oczy. Ich błękit chwycił mnie za dłoń i zaprowadził w podróż po przepięknym oceanie. Drobne iskierki drżących tęczówek miotały się, by potem przejść na resztę twarzy. W kącikach oczu zagościły delikatne zmarszczki, co oznaczało że się uśmiechnął, a ja wciąż tonęłam. Przelotnie zlustrowałam jego niebywale rozpromienioną twarz, widząc piękny uśmiech. Spuściłam nieco głowę, utkwiwszy wzrok w pudełku oreo. Poczułam palące ciepło na powierzchni policzków, które bardzo zaczęło mnie denerwować. Jeszcze gorsze było moje samopoczucie, gdy uświadomiłam sobie jak szybko bije mi serce. Usłyszałam stłumiony huk, a mój nieobecny wzrok powędrował do ręki, w której nie było już pudełka. Widziałam, jak zmierzwiona, blond czupryna schyla się ku podłodze. Stałam oniemiała, wciąż czując narastające przerażenie i ekscytację. Podciągnęłam rękawy czarnej ramoneski, czując przypływ gorąca. Wyrzuty sumienia mną potrząsnęły, bo najwyraźniej przez moją nieuwagę musiał teraz podnosić ciastka. Otworzyłam usta chcąc coś powiedzieć, ale nie uszedł z nich żaden dźwięk. Blondyn wyprostował się, ukazując swój jeszcze piękniejszy uśmiech. Dopiero teraz doceniłam wartość tego gestu. Przenikał mnie wzrokiem, jakby próbował odczytać moje myśli. Nie miałam gdzie podziać oczu, dlatego spuściłam wzrok na moje kolorowe trampki i zaczęłam pocierać dłonią czerwony policzek, udając że swędzi.

- Proszę. – podał mi niebieskie pudełeczko, uśmiechając się zachęcająco.

- Nie musisz… Możesz je wziąć. Są jeszcze inne ciastka, poradzę sobie bez tych… - Mruknęłam, przyglądając się jego reakcji. Potarł wolną dłonią kark, przejeżdżając nią wcześniej po chaotycznie ułożonych kosmykach włosów. Normalnie użyłabym słów bardziej oschłych, nie zależałoby mi na ujrzeniu jego zachowania. Ale tym razem nie mogłam tak, poczułam jak kilkadziesiąt postanowień i przyzwyczajeń w moim umyśle znika, puściły mnie wolną od wszelkich nieprzyjemnych odzywek. Co się ze mną działo?

- Chyba nie ma nic gorszego od jedzenia czegoś, co nie sprawi aż takiej przyjemności, na jaką się liczyło. Są twoje. – uśmiechnął się intensywniej, a kolejnych kilka myśli znów odpuściło. Mój umysł się oczyszczał, robił miejsce dla coraz to liczniejszych neuronów, które rozwijały moją pamięć. Czyżby jego uśmiech miał utkwić w niej na dłużej?

- Skoro tak mówisz, muszą dla ciebie równie wiele znaczyć.

- Będą znaczyły więcej, jeśli będę mógł ci je odstąpić. – odparł, a ja lekko drżącą dłonią odebrałam je od niego. Z pełnym uśmiechem na twarzy zaczął się cofać, aż wpadł na puste pudło po batonach. Przez chwilę próbował złapać równowagę, aż w końcu mu się to udało. Oboje zachichotaliśmy. Boże, ja zachichotałam… ze szczerym uśmiechem cieszyłam się, aż musiałam się powstrzymać przygryzieniem dolnej wargi i spuszczeniem z niego wzroku. Czułam się wręcz nieswojo z tak ogromną dawką radości w… sercu. I gdy już się odwracał i miałam go stracić z oczu, coś mnie tknęło.

- Poczekaj! – zawołałam za nim, chwilę później zabijając siebie w myślach za ten nieposkromiony odruch. Puls mi znacznie przyspieszył, gdy zatrzymał się wpół kroku i odwrócił w moją stronę. Ruszyłam w jego stronę, po drodze zbierając tysiące myśli w głowie i odganiając te niepotrzebne. Zaczesałam dłonią niesforne kosmyki za ucho i na zmianę wpatrywałam się w jego twarz i własne stopy, by się w nich nie poplątać. Wystarczyła jednak chwila zatopienia się w tym szczerym uśmiechu, którym rzadko kto mnie ostatnio obdarzał. Może dlatego, że byłam dla wszystkich opryskliwa i niemiła, a teraz moja lepsza strona sama rwała się do wyjścia na światło dzienne? Gdybym była psychologiem, napisałabym na swój temat pracę doktorską, oj tak.

            I właśnie ta chwila nieuwagi spowodowała, że potknęłam się o to samo pudło. Stanęłam twardo na jednej nodze, by  nie zaliczyć bliższego spotkania z ziemią. Musiało to wyglądać nadzwyczaj komicznie, bo przez chwilę stałam w dość „bocianiej” pozycji. Czułam, jak moje poliki płoną ze wstydu. Cholera, dlaczego? – pytałam sama siebie, podczas gdy pod nosem użyłam cichego przekleństwa, by rozładować moje napięcie. Odetchnęłam głęboko i dostawiłam drugą nogę, by swobodnie móc podnieść głowę. Lekko drgnęłam, bo okazało się że blondyn stał tuż przede mną. Mogłabym przysiąc, że przestałam oddychać. Stałam wpatrzona w niego, nie mogąc wydusić z siebie żadnego słowa.

- W porządku? – spytał, w sposób mało mi znany. Nie był Brytyjczykiem, tylko…

„O Boże” – przemknęło mi przez myśl jakieś tysiąc razy, jeśli nie więcej. Przede mną stał ten sam chłopak, którego kiedyś wydrukowałam na zdjęciu, razem z czwórką innych jako przykład siły i determinacji. Tylko dlaczego ja tego nie zauważyłam za pierwszym razem? Coś innego musiało przykuć moją uwagę, tylko co?

- Tak… - odparłam drżącym głosem. – Chciałam tylko podziękować. – wysiliłam się, by mój głos brzmiał naturalnie. Bo nie obchodziło mnie to, że stałam przed bożyszczem nastolatek. Stałam przez chłopakiem, który sprowadził na moją twarz szczery uśmiech, a w sercu rozpalił żar szczęścia.

- Nie ma za…

- Nie kończ. – urwałam, nerwowo się uśmiechając. – Jest za co.

- I co, i już? Chłopak oddał ci ciastka, a ty już jego? – zaśmiała się, świecąc oczyma.

- Nieee… Chociaż… - mruknęłam, przeciągając się. Podsunęłam się bliżej niej i wtuliłam mocno w jej wątłe ciało. – To nie jest zwykły chłopak, mamo.

- No ja myślę, tylko nadzwyczajny zawróciłby ci aż tak w głowie. – musnęła ustami moje czoło i zaczęła głaskać moje ramię. Jej aksamitny dotyk sprawiał, że czułam się jeszcze bezpieczniej niż mogłam. Chłonęłam zapach, znany mi z dzieciństwa.

- Mamusiu? – szepnęłam, gdy mnie mocniej objęła. Usłyszałam ciche mruknięcie sygnalizujące, że mogę kontynuować. – Wkopałam się z tą miłością, wiesz?

- Czemu aż wkopałaś? – spytała, a ja delikatnie odsunęłam się od niej i sięgnęłam po telefon, który leżał nieopodal. Odetchnęłam głęboko, czując ciepłe mrowienie w okolicach serca. Przygryzłam delikatnie wargę, a mama uniosła brew. Odblokowałam telefon i zaczęłam szperać po galerii zdjęć. Zorientowałam się jednak, że nie posiadam żadnego idealnego, które ukazałoby jego postać. Włączyłam więc przeglądarkę i wpisałam w Google to, co wystarczyło. Podsunęłam jej telefon z otwartą fotografią pod nos, a sama schowałam się w zwałach materiału bluzy.

- Niall kazał cię pozdrowić.

- Czy to…

- Tak. Ten.

-Och, Anka… Ej, nie chowaj się znowu. Bo uznam, że się go wstydzisz. – powiedziała, wzdychając głęboko. Wyprostowałam się i spojrzałam na nią lekko oburzona. – To raczej znaczy, że mamy nie wpuszczać Patryka do domu, mam rację? – spytała, a do moich oczu wpłynęło przerażenie.

- A robiliście to?! Mamo… - jęknęłam.

- Nie miej do nas pretensji, przecież nie powiedziałaś ani pół słowa, że już nie jesteście razem… - w odpowiedzi westchnęłam i spuściłam zrezygnowana głowę.

- Patryka już nie ma. Źle mnie potraktował, a przecież wbrew woli nie stanę się czyjąś własnością. Dzisiaj powiedział mi wiele bolesnych słów i teraz budzi we mnie jeszcze większą odrazę, niż dotychczas. Nie rozmawiajcie z nim, proszę. – wydeklamowałam, kreśląc wzorki palcem na pościeli. Starałam się utrzymać emocje na wodzy, jednak nie było to łatwe. Moja kruchość emocjonalna ujawniała się z każdym wydarzeniem, które brałam do siebie. Pech chciał, że ostatnio w moim sercu siedziało zbyt wiele wydarzeń. A może od początku miałam tyle w głowie, tylko skutecznie zabijałam myśli? Niszczyłam je obojętnością wobec ludzi, skupieniem na własnych celach. Owszem, było mi to potrzebne jako pewien dopalacz, by zacząć działać ale czy warto było kosztem naruszenia własnej warstwy emocjonalnej, która jest taka ważna? Ta cieniutka linia, która płynie przez umysły ludzi jest jedną z najważniejszych rzeczy, o jakie człowiek powinien dbać, jeśli chodzi o własne zdrowie, chociażby psychiczne. Płat emocji, w którym przechowywane są wszystkie najszczersze bóle, radości i zmartwienia. Miejsce, gdzie rodzą się kolejne, nowe emocje, a człowiek próbuje na nowo się ich nauczyć. Przesyła sygnały z umysłu do serca, by co jakiś czas wywołać niepohamowane skutki uboczne.        

            Ta właśnie warstwa emocjonalna wywołała moje delikatne drżenie rąk. Odruchowo schowałam je głębiej w rękawy bluzy, by jak najsilniej ukryć swoje emocje. Nie udało mi się, znowu. Widziałam, jak przysuwała swoją dłoń do mojej ręki. Delikatnie podciągnęła mi rękaw, by chwycić ją. Przekazywała mi swoje ciepło, głaszcząc lekko kciukiem powierzchnię skóry. Musiała widzieć w moim zachowaniu ból, bo tylko wtedy tak robiła. Siedziałyśmy w zupełnej ciszy. Żadna z nas nie zaryzykowała zakłócenia jej kojącego działania.

- Niall wie, dlaczego wyjechałaś? – mruknęła w końcu, przyglądając się mojej twarzy zwróconej  w nasze złączone dłonie. Pokiwałam twierdząco głową.

- Wie tyle ile powinien, czyli wszystko. Nie darowałabym sobie oszukiwania, nie jestem taka. Już nie. – odparłam, zerkając na jej zmartwione, pełne miłości i troski oczy. Uniosła jeden kącik ust, tworzący delikatny uśmiech.

- Czyli o nim też wie?

- Wie, chyba aż za dobrze. – zaśmiałam się nerwowo. – Podejrzewam, że gdyby go spotkał to… No, nie skończyłoby się to wesoło. – spojrzała na mnie z lekkim zdziwieniem i przerażeniem. – To nie znaczy, że on taki porywczy jest, nie! – zaprotestowałam, uśmiechając się na myśl o moim bohaterze. – Wręcz przeciwnie.

- To znaczy? – zaśmiała się, próbując sobie zapewne wyobrazić jego temperament.

- To znaczy…

Widział, że jestem rozbita. Doskonale wiedział, że nie potrafię teraz pohamować emocji. Między innymi dlatego skończyło się moim krzykiem. Bolało podwójnie, bo na niego podniosłam głos. A tak nie miało być już nigdy, miałam nie dać upustu starym emocjom. Wyżyłam się na nim, za co siebie w tej chwili zaczęłam nienawidzić. Stałam przed nim z napiętymi wszystkimi mięśniami, sercem bijącym szybko i uciążliwie oraz łzami ściekającymi po policzkach. Stworzyłam gęstą aurę, która pochłonęła całe szczęśliwe powietrze. Nie byłam w stanie spojrzeć mu w oczy, a już tym bardziej sobie. Kątem oka widziałam, jak przysuwa się do mnie powoli. Nie mówił nic, tylko wykonywał drobne ruchy swoimi stopami po ciemnej posadzce. Gdy zaczynałam swój kolejny żałosny monolog łamiącym się głosem, a słone krople wciąż wyciekały spod moich powiek, poczułam delikatny dotyk na nadgarstkach. Przez chwilę się przestraszyłam, co zamierza. Na lekkim dotyku zakończył, próbując uspokoić moje szalone i ekspresyjne gesty. Jego przyjemna w dotyku skóra zaczęła okalać moją swoim ciepłem, gdy przyciągnął mnie do siebie. Przycisnął mnie do swojej piersi, zakładając moje ręce na jego plecy. Jedną ręką zaczął powoli masować mój kark, a drugą wplótł w strąki włosów, przysuwając moją głowę jeszcze bliżej. Ułożył swoje ciepłe, miękkie usta na moim chłodnym czole i trwał w dotyku, pocałunku. Nie zakazał mi dalszego mówienia, ale jego ruchy same przez siebie przemawiały do tego stopnia, że mój głos ucichł. Drżałam od nadmiaru emocji, które wciąż jeszcze mną targały wywołując szloch i krokodyle łzy. Uczepiłam się dłońmi jego koszulki dając znak, że to mi pomaga. Wtulił mnie w siebie jeszcze mocniej, aż mogłam uspokoić łapczywy oddech otulany coraz silniej wonią jego ciała. Zaciskałam z całej siły powieki by pohamować kolejne kropelki, od których czerwieniały policzki. Stłumiłam szloch, który pragnął wydostać się z mojej duszy. W końcu ogarnął mnie całkowity spokój, przerywany jedynie bolesnym pulsowaniem serca.

- Jestem… - zaczęłam cicho, czując jak na język ciśnie mi się wiązanka nieprzyzwoitych słów.

- Ciii.. – wymruczał, nie pozwalając mi na dokończenie. Przejechał ustami w dół mojego czoła. Poczułam chłód na karku, co pokrywało się z delikatnym dotykiem opuszków palców pod moją brodą. Lekko podniósł moją głowę, pozwalając sobie na zjechanie ustami na czubek nosa. Ucałował gorące, czerwone policzki. Nie odrywał swoich ust od mojej twarzy ani na centymetr, przekazując mi jak najwięcej spokoju i ciepła. Jego oddech krążył wokół wszelkich zmysłów, tych pobudzonych i uśpionych. Kilka dotyków niżej i znalazł się na moich wargach, które skrupulatnie, kawałek po kawałku, niczym precyzyjny artysta muskał z niesamowitą czułością i delikatnością.

- Bo grunt to zamknąć mi buzię, tak? – mruknęłam, korzystając „wolnej” jednej z warg, co pozwoliło na ujście jakiemukolwiek słowu. Kończąc zdanie chwyciłam w usta jego zaczepne narzędzie pieszczoty, łącząc je w całość.

- Nie, po prostu nie mogę patrzeć jak cierpisz. – wyszeptał, zmuszając mnie tym samym do spojrzenia głęboko w oczy. Zatraciłam się w nich po raz kolejny dziękując w duszy, że spotkałam go na swojej drodze.

- …że jest raczej spokojny, jeśli chodzi o sprawy emocjonalne. Umie się troszczyć, jest wyrozumiały i zależy mu. – odparłam z lekkim uśmiechem.

- Mam rozumieć, że trafiłaś na nieobojętnego na krzywdę ukochanej? – spytała, a jej policzki delikatnie uniosły się do góry poprzez usta wygięte w lekki łuk. W odpowiedzi nieśmiało pokiwałam głową, a ona cicho westchnęła.

- Nie pozostaje mi nic innego jak czekać aż tu przyjedzie, żebym mogła upiec mu sernik. – powiedziała, a jej oczy się zaszkliły. Powieki zadrżały, a jedna łza skapnęła po jej policzku.

- Mamo.. – uśmiechnęłam się przez łzy, po czym mocno ją do siebie przytuliłam.

***

            Gdy przekroczyłam próg, ogarnął mnie przyjemny, zbawienny zapach świeżo parzonej kawy. Zaciągnęłam się nim, a siły od razu wróciły do mojego zmęczonego ciała. Rozejrzałam się po niemalże pustym lokalu – no tak, tak wcześnie rano przychodzą chyba tylko szaleńcy. Przetarłam delikatnie zaspane oczy podchodząc do lady. Zwróciłam głowę ku drobnej sprzedawczyni, która ubrana w firmowy fartuszek obdarzyła mnie porannym uśmiechem.

- Duże karmelowe macchiato na wynos. – poprosiłam. – Nie będę zła, jeśli za dużo się pani naleje karmelu. – zaśmiałam się, a ona mi zawtórowała, kiwając głową. Zapłaciłam i stanęłam po drugiej stronie lady, gdzie już za chwilę miałam odebrać mój zbawienny, pyszny napój. By zabić czas, zaczęłam wpatrywać się w poczynania niskiej brunetki.

            Z zamyślenia wyrwał mnie cichy dzwoneczek, który zawieszony przy drzwiach oznaczał wejście lub wyjście kolejnego klienta. Jako, że oprócz mnie znajdowało się tu jedynie kilku mężczyzn, zawzięcie stukających w klawiatury laptopów, zaciekawiona zerknęłam na nowego przybysza. Ciasne, czarne jeansy okalały jego nogi, a tors przykryty był rockowym podkoszulkiem. Z ramion zwisał czarny, jesienny płaszcz, który wręcz emanował swoją kosztownością. Gdy podchodził do lady, wykonał szybki ruch głową i ręką, by po chwili jego gęsta burza loków ułożyła się w kolejnym nieładzie. Zsunął z nosa ciemne okulary, a jego oczy od razu przykuły moją uwagę. Do kasy podeszła inna dziewczyna od tej, która przed chwilą mnie obsługiwała. Przeczesała zalotnie blond kosmyki, a złożył zamówienie, używając do tego swojego ochrypłego głosu, którego seksowny akcent poznałabym wszędzie. „Chłopak z Holmes Chapel” – nasunęło mi się na myśl, a gdy połączyłam wszystkie cechy jego wyglądu w jego całość, przyspieszyło mi serce.

            Moja głowa wróciła do wspomnień z pewnego wyjątkowo ciepłego lata, gdy jako czternastolatka spędzałam całe wakacje w hrabstwie Cheshire, razem z dziadkami u ich starych znajomych. Całe dnie przechadzałam się po okolicznych miasteczkach, jeździłam na rowerze pośród nieznanych mi ludzi, mówiących obcym dla mnie jeszcze językiem. Któregoś dnia dołączył do mnie pewien niezbyt wysoki chłopiec o zabawnych, brązowych lokach na głowie i szczerym uśmiechu. W momencie, gdy zaczął do mnie mówić patrzyłam na niego oniemiała do tego stopnia, że wylądowałam razem z rowerem w drzewie. Dopiero później zaczęłam kojarzyć językowe fakty wyniesione z lekcji w szkole i starałam się rozumieć to, co mówił. Dzielnie słuchałam jego monologów, osłuchując się jednocześnie z nietypowym dla mnie sposobem mówienia. Kiedy mruknęłam pierwsze słowa po angielsku w jego stronę, szeroko się uśmiechnął i wykonał triumfalny gest. Od tamtego momentu uczył mnie swojego języka, jednocześnie ucząc mnie swojego towarzystwa. Przyzwyczajaliśmy się do siebie, zawarliśmy wakacyjną przyjaźń. Następnie podczas Święta Bożego Narodzenia otrzymałam pierwszy w swoim życiu list, w dodatku z nieznajomym znaczkiem, napisany trudnym do odczytania pismem. To była przyjaźń na odległość, która została zerwana gdy oboje zaczęliśmy mieć zbyt wiele problemów codziennego, nastoletniego życia.

            Ocknęłam się, gdy usłyszałam skierowane w moją stronę pytanie „Zapomniałam zapytać, jak pani na imię!”. Zwróciłam się w stronę właścicielki tego ciepłego głosu, która z kubkiem i markerem w ręku czekała na moją reakcję.

- Annie. – odparłam, a chwilę później poczułam czyjś wzrok na mojej twarzy. Nie odwróciłam się, by poszukać jego właściciela. Dlaczego? Może bałam się konfrontacji? Przerażał mnie fakt, że mnie nie pamięta? Czy dlatego nie krzyknęłam od razu do niego po imieniu? Głupia ja, przecież i tak by mnie nie poznał. Jestem teraz blondynką. Jestem kilka lat starsza. Mówię płynnie w jego języku. To nie ta sama dziewczyna..

- Annie? – doszło do moich uszu, wykonane przez szorstkie struny głosowe bruneta. Powiedział to z pełnym niedowierzaniem, jednak chociażby za to miałam ogromną ochotę rzucić się na niego i przytulić, że pamięć go nie zawodzi.

            Szczęka mi zadrżała, gdy chciałam cokolwiek odpowiedzieć. Nie byłam w stanie z nadmiaru emocji w środku, dlatego odwróciłam swój wzrok w jego stronę. Zielone tęczówki lustrowały moją twarz, a w policzkach zaczęły pojawiać się coraz większe dołeczki. Nie mogłam się nie uśmiechnąć na ich widok, prawda?

I co ja miałam zrobić? Stać jak głupia i powiedzieć zwykłe „cześć”? Nie. Moje serce już zaczęło działać, wypuszczając z moich oczu trzy drobne łzy. Uśmiechnęłam się szczerze, a on to odwzajemnił.

- Jak to możliwe, że mnie poznałeś? – spytałam głosem stłumionym przez materiał jego płaszcza, zaraz po tym jak do niego podbiegłam i mocno się wtuliłam. Objął mnie swoimi ramionami, odwzajemniając niesamowicie ciepły i pełen tęsknoty uścisk.

- Jest tylko jedna Annie na świecie, która ma taki uśmiech. – w odpowiedzi radośnie się roześmiałam. – Co u ciebie? Co tu robisz? Myślałem, że nigdy nie oswoisz się z tym cholernym językiem. – zaczął pytać, gdy odrobinę się od niego odsunęłam.

- A.. no wiesz, tak wyszło… - tyle zdążyłam mruknąć, bo w tle usłyszeliśmy donośne wołanie niskiej blondynki. Podeszliśmy do lady, by odebrać zamówienia, a dziewczyna jedynie zmierzyła mnie wzrokiem.

- Jak to? Och, to twoja kawa? Słodko pachnie. – uśmiechnął się, wskazując na wysoki, parujący kubek. Kiwnęłam głową twierdząco. Widocznie pamiętał, że zawsze miałam słabość do słodyczy. Sięgnął po stojak na cztery niskie kawy, chyba czarne. W drugą rękę wziął jeszcze jeden kubek, który nie zmieścił się w papierowym opakowaniu.

- Pięć kaw? – spytałam, upijając łyk ze swojej. Od razu przyjemne uczucie ciepłej słodyczy, która dodatkowo dostarczała mi kopa energetycznego rozlało się po moim języku i podniebieniu.

- Tak, jadę zaraz do studia nagraniowego, chłopaki na mnie czekają… - mruknął, ale zaraz potem nerwowo przyjrzał mi się. Wyglądał tak, jakby chciał cofnąć swoje słowa. Twarz przyjęła zmieszany wyraz, a ja tylko łagodnie się uśmiechnęłam.

- Spokojnie, trudno nie wiedzieć. – wypuścił powietrze z ulgą, śmiejąc się.

- A jak twoja fotografia? Jeśli jesteś jeszcze lepsza niż jakiś czas temu, to czapki z głów! – zaśmiał się, otwierając nogą drzwi wyjściowe. Stanęliśmy na chodniku przed Starbucks Coffee, a on podszedł do stojącego tuż obok czarnego mercedesa. Postawił napoje na dachu i zapukał do kierowcy, dając mu do zrozumienia żeby jeszcze chwilę poczekał. Przestąpiłam z nogi na nogę, czując lekkie skrępowanie.

- W zasadzie dlatego się wyniosłam, niedawno przyjęli mnie do szkoły fotograficznej…

- Wow, brzmi imponująco. – odparł uśmiechając się szeroko.

- Przepraszam Harry, ale trochę mi się spieszy… - musiałam to powiedzieć. W istocie, za kilka minut musiałam być na zajęciach.

- Och, może cię podwieziemy? To żaden problem..

- Nie, nie trzeba.. To niedaleko… - mruknęłam z lekkim uśmiechem, nerwowo poprawiając rękaw skórzanej kurtki. Na język cisnęło mi się jedno pytanie. No dalej, zadaj je…

- Zobaczymy się jeszcze? – ubiegł mnie tym samym, co ja chciałam z siebie wydusić. – Musisz mi wszystko opowiedzieć. Masz mój numer… - mruknął, wyciągając z kieszeni płaszcza czarny marker. Delikatnie wyciągnął moją dłoń w swoją stronę i zaczął pisać na niej szereg liczb. – Chodź tu do mnie. – dodał, przyciągając mnie do siebie. Raz jeszcze wtuliłam się w niego, zaciągając się zapachem drogich perfum. Emanował tym samym, bezpiecznym ciepłem, którym mnie obdarowywał kilka lat temu. – Napisz do mnie dzisiaj wieczorem, dobrze? – spytał, a ja pokiwałam głową. Starałam się ukryć moje łzy, które znów napłynęły do moich oczu. Gdy obdarował ciepłym pocałunkiem moje włosy, odsunęłam się powoli od niego i pociągnęłam nosem. – Hej, co jest? Zadzwoń do mnie, błagam. Chcę wiedzieć, co się dzieje. – powiedział zatroskany, a ja odeszłam kilka kroków i przytakując głową, pomachałam mu na pożegnanie.

Zadzwoniłam tego samego dnia.

            Supermarket Tesco. Godziny wieczorne. Pustki we wszystkich alejkach, które sprawiają wrażenie zamkniętego sklepu. Tak jednak nie jest, bo przemierzam kolejne metry, w poszukiwaniu upragnionej ulgi. Z ciężkim koszykiem pełnym produktów spożywczych, dzielnie dążyłam do ulubionego miejsca w tym sklepie. Nieposkromiona radość ogarniała moje serce na samą myśl, że ja jedyna będę miała taki ogromny wybór, spośród dziesiątek półek. Uśmiech pojawił się na mej twarzy w tej samej chwili, gdy przypomniałam sobie incydent sprzed kilku dni. Poliki mi zaczerwieniały, a jedyne dźwięki jakie emitowały moje myśli, to był jego głos. Błękit tych oczu był równie niepowtarzalny co uśmiech, za który gotowa byłabym oddać wszystko, co przy sobie mam. Dawno nie czułam się taka uskrzydlona na myśl o kimkolwiek. On jednak zapadł mi w głęboko w pamięci, jeśli nie sercu… - nie, stop. Już tego doświadczyłam, wystarczy na razie. Jestem tylko ja i moje słodycze. Całe szczęście, że mama obdarzyła mnie nieskazitelnie szybką przemianą materii.

            Przyspieszyłam kroku, a razem z nim mój puls. Skręciłam w dokładnie tę samą, piątą alejkę po prawej stronie od strony kas. Doszłabym tu z zamkniętymi oczyma. Z daleka widziałam stojące na półce, niebieskie pudełka. Ich widok przysporzył mi niemiłosiernie gorącej atmosfery, której nie mogłam się pozbyć. Starałam się nie zwracać uwagi na czerwone wypieki, które zaczęły rosnąć na moich policzkach. Wzięłam głęboki oddech, odgoniłam wszystkie myśli i trzęsącą dłonią sięgnęłam po dwa opakowania.

- Poczekajcie, wezmę tylko.. – usłyszałam głos, który tak dobrze rozpoznałam. Zadźwięczał w moich uszach, a mój puls przyspieszył do granic możliwości. Odwróciłam głowę w prawą stronę, a moje serce zamarło.

            Stał kilka metrów przede mną. Niezbyt wysoki. Pofarbowane blond włosy. Obła twarz. Skrzące się, błękitne oczy wpatrzone w moją postać. Usta otwarte. Te perfekcyjne usta, których tak pragnęłabym dotknąć… - okej, nie. Ogarnij się, możesz opanować emocje. Opanuj się…

            Tylko jak tu się opanować, jak czysta perfekcja, z szerzącym się na twarzy uśmiechem, czerwieniącymi się policzkami i dłonią, która nerwowo drapie kark rusza w moją stronę? Ha, dobre pytanie…

Rozejrzał się wokół siebie a ja zerknęłam, czy przypadkiem nie ubrudziłam sobie czymś kurtki. Kroczył niepewnie w moją stronę, zerknąwszy przelotnie na zawartość mojego koszyka. Uśmiechnął się szerzej na widok Oreo, a ja poczułam palącą czerwień w obrębie całej twarzy. Serce łomotało, a powieki musiałam częściej zamykać z niedowierzania.

- Ale zbieg okoliczności... – powiedział drżącym głosem, a mi zmiękły nogi. Poczułam jak jeszcze mocniej (o ile to możliwe) czerwienię się, a on to zauważył. Dotknęłam dłonią lewego policzka i poczułam jego wysoką temperaturę. Jego oczy zaświeciły się jeszcze intensywniej, a ja wybuchłam niepohamowanym śmiechem.

- No niee… - żachnęłam się, odwracając się do niego tyłem. Schowałam twarz we włosach, próbując ukryć efekt działania moich emocji. Również się zaśmiał, ale nie drwiąco – wesoło. Jego perlisty śmiech nie pomógł temperaturze mojej twarzy, wręcz przeciwnie. Przestąpiłam z nogi na nogę, czekając aż choć trochę zelżą.

- Hej, nie przejmuj się. Też tak mam. – powiedział, a ja delikatnie odwróciłam się w jego stronę. Delikatnie pocierał swoje poliki, sprawiając że ich kolor wzbierał na swojej intensywności. Zaśmiałam się cicho po raz kolejny.

- To nie to samo! – zwróciłam mu uwagę, a ten wzdrygnął ramionami i zawtórował mi. Obserwowaliśmy wzajemnie swoje roześmiane, szczęśliwe twarze. Wydawało mi się nawet, że przez kręgosłup przeszedł mi przyjemny prąd, gdy na dłuższą chwilę spoglądaliśmy sobie w oczy. Dopuściłam go do tego - poprzez moje szare, nijakie tęczówki mógł podziwiać moją duszę.

- Znów szukam tego samego, co ty. – powiedział cicho, lecz wyraźnie. Podszedł krok do przodu, zbliżając się tym samym do mnie, jak i do półki z ciastkami. Nie cofnęłam się ani pół kroku. Nie zrobiłam mu większego dostępu smakołyku. Podświadomość mówiła mi, że robię to na własne ryzyko. Spojrzał mi raz jeszcze w oczy, gdy wyciągał rękę. Tym razem przyciągały mnie jak magnes, nie chciały wypuścić z objęć magicznego spojrzenia. Dosięgnięcie do ciastek równało się z niesamowicie bliskim spotkaniem. Widziałam, jak się zbliża. Jego oczy wciąż wpatrujące się w moje dawały różne sygnały. Zaczynałam wyczuwać elementy jeszcze bardziej przyciągające, atmosfera zaczęła gęstnieć. Serce zaczęło bić jeszcze mocniej, gdy był na tyle blisko, że poczułam jego zapach. Ledwie zauważalnie zaciągnęłam się nim, od razu zapamiętując przyjemną woń perfum. Prawie niewidoczne konwulsje przeszły przez moje ciało gdy zdałam sobie sprawę, że jego twarz jest na wysokości mojej. Wciąż wpatrzona w moją. Z centymetra na centymetr coraz bliżej, a ja nie ustępowałam. Wzięłam na siebie to ryzyko, które smakowało jak zakazany owoc. Jakby zabronionym było zbliżanie się do niego, a jednak on sam to robił, pod moim przymusem. Tak bardzo chciałam zapanować nad swoim ciałem, ale było to silniejsze ode mnie i przygryzłam zębami dolną wargę. Coś w jego oczach zaświeciło się jeszcze mocniej. Jego bliskość jednocześnie przerażała mnie jak i dostarczała niezliczonych ilości emocji i wrażeń. Chciałam poczuć coś nowego, czego dawno nie miałam okazji zasmakować. Uśmiech zmienił na taki, pod wpływem którego nogi zamieniły się w strzępki waty, a serce rozpływało się jak topiona czekolada. Widziałam z bliska jego usta, które w pożądliwym uśmiechu tworzyły piękny łuk. Białe zęby wystawały delikatnie zza warg, tworząc jeszcze większy obiekt intrygi.

            W momencie najmniejszej odległości między naszymi ciałami, wstrzymałam oddech. Powoli zaczęłam wypuszczać z płuc powietrze, gdy szerzej się uśmiechnął i zaczął stawać normalnie, z niebieskim pudełkiem w dłoni. „Czy to możliwe, pragnąć czyjejś bliskości wbrew nieznajomości siebie?” – błądziły mi myśli. Podświadomość mówiła mi, że przecież gdy tylko go widzę, smutki ulatują. Pojawia się słońce, które rozjaśnia dnie. Ciepło w sercu, nieporównywalne z niczym innym.

- Miłość! – usłyszeliśmy oboje, co automatycznie wywołało nasze pół kroku w tył. Zamarliśmy, z tętnami grubo powyżej normy. – Tylko miłość jest w stanie przyciągnąć cię do tego regału. Ty kochasz słodycze, Niall. – uśmiechnął się półgębkiem i odwrócił w poszukiwaniu właściciela morderczych słów.

- Umiesz wystraszyć, Harry. – powiedział w stronę bruneta, którego loki tak dobrze znałam. Temperatura mojego ciała powoli spadała, jednak uczucie podenerwowania nasilało się.

- No ile można ciastek szuk… Annie? – zdziwił się, gdy mnie dostrzegł. Uśmiechnął się, ukazując swoje urocze dołeczki. Blondyn zdezorientowany spoglądał z zaciekawieniem na przyjaciela, który podszedł do nas.

- Hej, Harry. – mruknęłam, obdarzając go delikatnym uśmiechem.

- Znacie się? – spytał ten, który wywołał moje drżenie serca.

- Przyjaźń z Cheshire.  A wy nie? Szybka sprawa, Annie, to jest Niall, nasz irlandzki bohater. Niall, poznaj Annie. Najbardziej utalentowana i uczuciowa dziewczyna jaką znam. – uśmiechnął się, a blondyn i ja zrobiliśmy to samo. Znów zarumieniłam się, a fanfary zaczęły swą melodię w momencie, gdy wyciągaliśmy ku sobie dłonie. Dotyk jego dłoni sparzył wszystkie zmartwienia, a zaczął wzbudzać nowe pragnienia i uczucia. Delikatnie ścisnęłam ją i pozwoliłam się puścić, nie dając pola do popisu moim emocjom. Uśmiechnęłam się, a w mojej głowie zaświeciło się światło nadziei. Nadziei, że jeszcze nie raz spotka mnie to uczucie.

            Światła, jaskrawe do bólu oczu. Muzyka, elektryzująca do bólu w żyłach. Parkiet, rozgrzany do czerwoności. Procenty, pożądane jak druga osoba.

Nigdy nie miałam w zwyczaju chodzić na masowe imprezy, pić nie wiadomo ile i bawić się do upadłego. No właśnie, nie miałam…

Dziś wieczorem zmienił się ten zwyczaj. Byłam w trakcie kończenia kolejnego kieliszka mojito. Czułam, jak krew płynie na zmianę szybciej i wolniej przez mój organizm. Myśli się rozluźniły, nie wszystkie ruchy też były kontrolowane. Po raz kolejny szukałam w oddali wesołej czupryny mojego przyjaciela, ale już dawno zniknęła z mojego pola widzenia. Tłumaczył się jutrzejszą ważną próbą. Niedługo po nim zmył się również Tomlinson, który był takim wiernym kompanem podczas wznoszenia toastów tequillą. Zarzucił kilka żartów o marchewkach, a potem również zniknął. Zostałam ja, kieliszek i dziesiątki nieznanych mi ludzi, świetnie bawiących się tej nocy.

- I co, będziesz ta siedzieć i pić jak żałosna? Idź potańczyć, niejeden będzie chętny. – usłyszałam słowa ciemnowłosego barmana, który mnie obsługiwał. Najwidoczniej nie miał zamiaru słuchać moich monologów, jeśli jeszcze trochę wypiję. Zerknęłam na niego spode łba, chwyciłam do ręki kieliszek i opróżniłam go do końca, lekko się krzywiąc. Zeszłam z wysokiego, barowego krzesełka. Nie miałam problemów ze złapaniem równowagi, więc triumfalnie się uśmiechnęłam. Poprawiłam kolorową, cekinową sukienkę do połowy uda. Światła prowadzące na parkiet przestały mnie oślepiać, gdy skupiłam się na dudniącej w uszach muzyce, o którą postarał się nie byle jaki DJ. Przymknęłam na chwilę powieki, by móc się jej oddać. Uwolniłam procenty, które  buzowały się we krwi i pozwoliłam im zacząć panować choć częściowo nad moim ciałem. Zaczęłam iść w kierunku tłumu, który nie przestawał tańczyć ani na minutę. Kobiety, mężczyźni, pary, kochankowie. Wszyscy dzielili się tą wspaniałą nocą, cieszyli się chwilą obecną. Przez chwilę zastanowiłam się nad możliwością zamówienia jeszcze jednego drinka, ale odeszłam od tej myśli. Musiałam pójść na żywioł. Uwolnić się od wszystkiego, móc rozprostować ramiona i korzystać z zabawy. Zapominałam o wszystkich zmartwieniach i problemach. Muzyka zaczęła obejmować w swoje sidła moje żyły i kości, przechodząc powoli na mięśnie, które pobudzały do ruchu całe kończyny. Nie myślałam o niewygodnych obcasach na nogach. Przestałam krępować swoje ruchy, dając ujście rozrywkowej duszy, wznieconej sporą dawką alkoholu.

Wcisnęłam się w tłum i w tanecznym geście uniosłam ręce, dając się ponieść żywym rytmom. Moje ciało wirowało wśród innych, idealnie wpasowując się w otoczenie. Kilkakrotnie przeczesałam palcami włosy, przejeżdżając dłońmi przez całe ciało. Zaczęłam odczuwać kobiece pragnienie uwolnienia swojego seksapilu w jakikolwiek sposób.

Serce mi zadudniło w piersi, gdy w oddali ujrzałam blond czuprynę, tak idealnie zmierzwioną i postawioną na sztorc. Nie pomyślałabym, że oddałby się aż tak muzyce, a jednak. Widoczne były jego umięśnione ramiona, dzięki jego koszulce na cienkich ramionach, głęboko powycinanej. Zaczęło to niebezpiecznie pobudzać moją wyobraźnię, więc odruchowo odwróciłam się i zagryzłam wargę starając się myśleć, że to jedynie zwidy, że jego tu nie ma. Pomyliłam się, bo po chwili znów go ujrzałam. Przejechał oczyma po moim ciele, ale zajęło mu to jakąś sekundę, bo przez resztę czasu próbował złapać mój wzrok w swe oczy. Nogi, które niosły mnie do tańca poniosły mnie w jego stronę. Również to zrobił, pozwalając sobie na niczym zakazane, bliskie spotkanie. Dzieliły nas centymetry, milimetry… Tańczyliśmy wspólnym rytmem, czując bijące ciepło za każdym razem, gdy nasze ciała przypadkowo się spotkały. Nie mógł być zupełnie trzeźwy, tak jak zresztą ja. Patrzyliśmy sobie w oczy, łapiąc kolejne iskry. Zbliżyłam się do niego na tyle, bym mogła dostrzec w jego błękitnych tęczówkach fajerwerki. Przygryzłam wargę raz jeszcze, przymykając delikatnie oczy. Poczułam, jak jego ciepła dłoń ląduje na mojej talii. Zachęcił mnie tym do objęcia jego karku, co chwila muskałam opuszkami palców jego miękkie kosmyki włosów, których zawsze tak bardzo pragnęłam dotknąć. Jego dotyk elektryzował, ciało wirowało, gorąco przechodziło z kończyny na kończynę. O ile było to możliwe, zbliżaliśmy się do siebie jeszcze bardziej. Zaczęłam ciężej oddychać, nie wiedząc co zaraz się stanie. Serce łomotało niemiłosiernie mocno, mimo zajęcia przez różnorakie trunki. W tym samym momencie przełamaliśmy kolejną barierę, dołączając drugą rękę do tej samej czynności. W ten sposób cała moja talia owiewana była przejmującym ciepłem, a ja badałam dłońmi strukturę jego skóry, która w połączeniu z drogimi perfumami tworzyła zapach godny arcydzieła. Wielokrotnie się w nim zatracałam, przymykając oczy. Badaliśmy siebie nawzajem, łamiąc kolejne bariery. Wciąż daleko od siebie były twarze, dlatego pozwoliliśmy sobie na kolejny zakazany owoc. Zmniejszaliśmy odległość między nimi, obserwując iskry w oczach. Biłam się z myślami, ale w końcu dopuściłam się do tego i spojrzałam na jego malinowe, pełne usta. Musiałam przymknąć oczy, żeby za bardzo nie dać się ponieść temu zabójczemu widokowi. Gdy uchyliłam powieki, nogi mi zmiękły. Był tak blisko mnie, że wcześniej mogłam o tym jedynie marzyć. Chciał mnie tym zabić. Już mnie zabijał swoją namiętnie bliską obecnością, ale mordował mnie jeszcze silniej, gdy przysuwał swoje cudowne wargi do mojej skóry. W końcu niemalże odpłynęłam, gdy dotknął nimi przeciągle mojego policzka. Parzyły swoim dotykiem, pozwalały mi poczuć coś zupełnie nowego. Nie chciałam końca tej chwili, tak bardzo pragnęłam ich bliskości. Nie zaprotestowałam, dlatego przejechał swoim narzędziem pieszczoty nieco niżej, na moją żuchwę. Głębiej objęłam jego szyję, niemalże czując jak jako jedność poruszamy się w rytm muzyki. Delikatnie odsunął twarz ode mnie, by spojrzeć w moje pełne pragnienia oczy. Uśmiechnął się, ukazując swoje perfekcyjne uzębienie, pokryte ledwie widocznym w tym świetle aparatem ortodontycznym. Wiedziałam, co to znaczy. Zdążyłam go poznać. To, co się za chwilę stało spowodowało dziki taniec szczęścia moich wszystkich wnętrzności. Nie obchodziło mnie to, że nie byłam trzeźwa. Obchodził mnie fakt, że zaczął z niewiarygodną czułością i dbałością o każdy szczegół całować moje usta.

            To był moment, w którym chyba oboje wytrzeźwieliśmy. Oderwaliśmy się od siebie, zatrzymując szaleńczy taniec naszych ciał. Spojrzeliśmy sobie w oczy, ciężko oddychając. I znów pojawiły się czerwone policzki. Znów przygryzanie wargi, zabawa w kotka i myszkę wzrokiem. Nie wiem jak to zrobiłam, ale wyślizgnęłam się z jego ramion. Wciąż patrząc na niego cofałam się, opuszczając parkiet taneczny. W końcu bez żadnego uśmiechu odwróciłam się i zahaczając o szatnię, wyszłam z lokalu.

            Stanęłam przed budynkiem, owiana rześkim, nocnym powietrzem. Zarzuciłam na ramiona czarny sweterek z dzianiny, a ze stóp zsunęłam niewygodne, równie czarne obcasy. Chwyciłam je w drugą dłoń i podeszłam do pobliskiego, niskiego parapetu, należącego do jakiegoś butiku i usiadłam na nim. Wzięłam kilka głębokich oddechów i zaczęłam analizować to, co przed chwilą się wydarzyło. Z jednej strony panował mną lęk i strach, z drugiej serce wciąż podrygiwało w szczęśliwym tańcu. „O co chodzi?” – pytałam sama siebie. Drżącą ręką przejechałam po swojej twarzy, zatrzymując się opuszkami palców na powierzchni warg. Zadrżałam na myśl, że On ich dotykał swoimi. Ale to nie były dreszcze wywołane strachem, tylko raczej pragnieniem. Przymknęłam powieki, zapominając o Bożym świecie. Co ja zrobiłam? Uwiodłam go? – zastanawiałam się, gdy zerknęłam w małe lusterko i zaczęłam oglądać swoją wymalowaną twarz. Zrobiłam to z przyzwyczajenia, że na imprezę tak wypada. Teraz jednak sięgnęłam po chusteczkę higieniczną i zaczęłam sfrustrowana wycierać nią całą twarz, rozmazując czarny tusz pod oczami. Rzuciłam na ziemię brudne chustki i dałam upust nerwom, wypuszczając spod powiek kilka słonych kropel. Pociągnęłam nosem a po chwili zorientowałam się, że nie jestem sama.

            Podszedł do mnie, po czym usiadł obok. Nie odwracałam głowy w jego stronę. Bałam się? Być może. Poczułam jego delikatne palce, które odsłoniły moją twarz ze zbędnych kosmyków włosów i założyły je za ucho.

- Wyglądam jak dziwka. Zachowuję się jak dziwka. Nie widzisz tego? – powiedziałam, wpatrzona w kostkę brukową. Pociągnęłam raz jeszcze nosem, a on delikatnie uniósł mój podbródek tak, bym mogła na niego spojrzeć.

- Nie mów tak o najpiękniejszej dziewczynie, jaką widziałem. – mruknął, wycierając moją kolejną łzę. – W byle jakiej bym się nie zakochał. – powiedział, a ja tym razem sama odwróciłam głowę jego stronę i spojrzałam na jego lekko uśmiechniętą twarz.

- Jesteś pewien tego, co mówisz? Może jesteś pijany… - zaczęłam, wbrew swojemu sercu. On jednak podniósł się i uklęknął przede mną.

- Jestem pewien w stu procentach, Annie. Kocham cię taką, jaką jesteś. Nie zmieniaj się. – powiedział, a ja wtuliłam się w niego i zaczęłam jękliwie płakać. Ten jedynie głaskał mnie po plecach, pozwalając bym moczyła mu ramię. – Chodź, nie będziesz tu tak siedzieć. Odprowadzę cię do domu. – to mówiąc podał mi rękę, a ja podniosłam się z chłodnego parapetu. Chwyciłam w dłonie buty i małą torebkę, stąpając boso po ziemi. Uśmiechnął się, widząc mnie taką. Wiedział, że nie lubię obcasów, jestem zwolenniczką trampek. – wskakuj na barana. – mruknął, kucając przede mną.

- Co? Nie, nie ma mowy.. tak jest dobrze, nic mi nie będzie. – odparłam odmawiając. On jednak nie dał za wygraną i sam chwycił mnie w odpowiedni sposób i już po chwili szedł dumnie, z moim wiotkim ciałem uwieszonym na jego plecach. Co chwila niepostrzeżenie muskałam ustami jego głowę, a on co chwila się uśmiechał.

Ten wieczór zapamiętałam na zawsze.

- Tak, wszystko w porządku. – mruknęłam do słuchawki, po chwili zamyślenia. Uśmiechnęłam się do siebie, a po policzku skapnęła łza wzruszenia.

- Kocham cię Ann, pamiętaj. – odrzekł, a ja się uśmiechnęłam.

- Ja ciebie też, Niall. Już niedługo się zobaczymy.