#34

:)



Naprawdę, nie wiem co powiedzieć. Jestem świeżo po napisaniu czegoś, co wywołało najwięcej moich łez w historii TLM. Albo może tylko mi się tak wydaje?

Wydaje mi się, że na dobrą sprawę nikt poza mną nie zrozumie, jak bardzo to jest dla mnie ważne. Jak bardzo On i Jego życie są dla mnie ważne. Ktoś mógłby mnie sklasyfikować jako chorą psychicznie, ale nie biegam z aparatem po jego domu - to chyba jakaś różnica..

Boli, bardzo.
Zwłaszcza, gdy pojedyncze sceny z koncertu przypominają mi się nagle, a potem znikają. Cały dzień przestany w kolejce wymęczył mój organizm, nie raz byłam gotowa zemdleć. W momencie kryzysowym uratowało mnie usłyszenie Jego głosu, na żywo, po raz pierwszy, gdy zaczęli próbę dźwiękową. Nigdy jeszcze aż tak nie płakałam ze szczęścia, mimo że nogi odmawiały współpracy.

Zmontowałam film/relację z mojego wyjazdu na koncert, trwa jakieś pół godziny i jest dla mnie najcenniejszą rzeczą, jaką posiadam. Moje jedyne źródło wspomnień, których brak w głowie. Wyobraźcie sobie, jak potężnie we mnie uderzyło i ile emocji się przeze mnie przewijało, skoro nie powtórzę wszystkiego, co się działo?
Jeśli ktoś chce, opowiem więcej. Ale nie tutaj.
A może powinnam reaktywować mojego prywatnego bloga? Przynajmniej próbowałabym tłumaczyć, jak to Niall jest prawdziwy i widać mu mięśnie przez białą koszulkę.


Film: https://www.youtube.com/watch?v=OhzaD9Sjz1Q



To ważny dla mnie rozdział. No, jak każdy. Ale ten jest ważny inaczej.

Muzyka

            Prognozy pogody zapowiadały pochmurny poranek, ale gorące i słoneczne popołudnie. I tak właśnie to wyglądało – gdy wylądowaliśmy w Brukseli, miasto już się nagrzewało a na ciepłą bluzę było stanowczo za ciepło.

            Nikt nas nie widział. Nikt nie wiedział, kiedy przylecieliśmy, czym dojechaliśmy w okolice stadionu. Byłam towarzystwem, ale czułam się jednocześnie jak członek ekipy jak i ktoś, kto wraca po dłuższym czasie do domu. Dziesiątki wspomnień z tego miasta nie pozwalają na dobre o nim zapomnieć, dlatego spacer po okolicy był dla mnie obowiązkowym. Wsłuchać się znów w język, zjeść gofra przy jednej z uliczek odchodzących od Grand Place, powąchać odurzający zapach dochodzący z muzeum czekolady za rogiem. Bruksela to miasto wolnych artystów, co dodawało mu jedynie uroku. Wspaniałe graffiti na budynkach, ludzie kupujący kolejne pędzle u Shleipera. Gdzieś w środku tego całego europejskiego molochu byłam ja, zagubiona między myślami o moim obecnym miejscu pobytu oraz dzisiejszym koncercie, który wbrew pozorom znaczył dla mnie bardzo, bardzo wiele. Bycie jego dziewczyną nie wykluczało emocjonalnego przywiązania do miejsc i wspomnień, absolutnie nie.

            Mimo częstych odwiedzin Brukseli, nigdy nie byłam na żadnym z tutejszych stadionów. Dlatego zgodziłam się na pojechanie z nimi od razu na arenę, gdzie wybierała się już od wczesnych godzin porannych cała ekipa zespołu.

- Dobrze, że ci podcięłam te włosy. – mówiła Lou, gdy rozstawiała powoli już swoje małe studio piękności i spoglądała na siedzącego na kanapie obok Nialla. Odruchowo przeczesał rękoma swoją grzywę i zrobił zamyśloną minę nie wiedząc wciąż, czy odrobinę krótsza fryzura mu przypadała do gustu, czy nie. Osobiście byłam zakochana, ale mój głos chyba się nie liczy. Nie, kiedy to mi miękły najczęściej nogi na jego widok.

- Ciekaw jestem, jak dużo ich tam już stoi. Pewnie zjechały się z okolicznych państw, to przecież nie takie wielkie odległości. – Powiedział, chowając telefon do kieszeni. Wyciągnął ramiona za kark i wypiął swoją klatkę piersiową, nogami oparł się o stolik obok i wygodnie się ułożył.

- Co cię tak natchnęło? To oczywiste, że od wczoraj tu siedzą tłumy. – zaśmiałam się lekko. Zawsze sprawiał wrażenie wystarczająco świadomego, że aż nie wnikającego w cyferki. W odpowiedzi wzruszył ramionami i ziewnął przeciągle, tym samym otrzymując od drzemiącego obok Liama fangę w nos za rozpychanie się na sofie. – Mogę się przejść i zorientować. – dodałam ciszej i poprawiłam okulary przeciwsłoneczne, które wsunęłam wcześniej między związane włosy.

- Chcesz iść podziwiać tłumy dookoła stadionu, Ann? – uniósł brew i spojrzał na mnie, nie do końca pewien tego co powiedziałam. Pokiwałam głową, bo była to prawda. Czułam, że może być to ciekawa wycieczka, poza tym i tak tkwiłabym w jednym pokoju przez kilka kolejnych godzin, chyba że wpuściliby mnie na trybuny stadionu przed ich wejściem na scenę, w co szczerze wątpiłam. Poza tym, byłam szczęśliwą maskotką tego skrzywionego Irlandczyka. – No nie wiem... – wyglądał na niezadowolonego z mojego pomysłu.

- To nie tak, że zaraz ją wszystkie poznają. – Wymruczał w półśnie Liam, uchylając kontrolnie jedno oko i spoglądając na Nialla spostrzegawczo. – Pewnie, któraś na pewno, ale no proszę cię. Ann ma naturalną zdolność do wmieszania się w tłum, jeśli tego bardzo chce. – pokiwał głową na potwierdzenie swoich słów. Blondyn westchnął i spojrzał znów na mnie, nie wiedząc co powiedzieć. Westchnął głęboko i wręcz jęknął bo wiedział, że i tak przegrał.

- Weź ze sobą Basa albo kogoś. – powiedział zrezygnowany, więc obdarowałam go ciepłym uśmiechem. Zamknęłam opakowanie sprayu do włosów, którym się bawiłam i odstawiłam je na prowizoryczną toaletkę Lou. Ta wystawiła do mnie język pewnie z zazdrości, że mogłam wyjść na światło dzienne.

            Rzuciłam swoją małą torebkę na jego rozłożony brzuch i spotkałam się z niezadowolonym jęknięciem.

- Krzywdzisz mnie! – żachnął się, na co parsknęłam śmiechem. Upewniłam się, że mam włączony w razie czego głos w telefonie i wyszłam z ich leniwego pokoju, na odchodne słysząc jak Lou skomle do Nialla słowa:

- Awwwwwwwww, Niall! Jesteś taki opiekuńczy! – Już wyobrażałam sobie jego minę. Wywrotka oczami i westchnięcie, ale prawdziwie różowiące się policzki i nieśmiałe przytaknięcie pod koniec.

            Na dworze było już naprawdę gorąco. Sytuacji nie poprawiało wczesne popołudnie, które jedynie nagrzewało betonowy teren dookoła stadionu. Z okularami wsuniętymi na nos kroczyłam powoli razem z jednym z ochroniarzy, który miał akurat chwilę wolną. Niósł ze sobą butelkę wody i czułam się przy nim jak wychowanka, bo co chwila proponował mi łyk, bym się nie odwodniła. Ktoś maczał palce w jego poleceniu służbowym.

            Dobrych kilkanaście minut minęło aż obeszliśmy pół areny, wyszliśmy z niej i ze schowanymi pod koszulki dla niepozoru przepustkami przesuwaliśmy się wzdłuż metalowego, prowizorycznego płotu postawionego na potrzeby zabezpieczenia jednej z wielu kolejek. Tłumy były naprawdę ogromne, fani siedzieli w niewygodnych pozycjach poopierani o barierki lub siebie nawzajem, cali pomazani symbolicznie markerami lub w koszulkach zespołu. Żar lał się z nieba, niektórzy mieli aż zanadto energii ale byli też i tacy, którzy bezsilnie czekali przyklejeni do betonu. Wszędzie mieszały się flagi, słychać było wiele języków.

Dochodziliśmy powoli do końca jednego z ogrodzeń, które tym razem towarzyszyło jednej z części płyty stadionu. Ktoś przeskakiwał przez barierki, by dostać się do toalety a jeszcze ktoś inny zapalał papierosa. Dla własnego wewnętrznego spokoju nie wnikałam, czy grupka Francuzek robiła to legalnie. Jak to mówią, im mniej wiesz tym lepiej śpisz, czy jakoś tak? Musieliśmy zwolnić przy stojących w przejściu organizatorach całego ruchu wokół stadionu, więc gdy Andy zamieniał z nimi kilka słów miałam chwilę, by lepiej się rozejrzeć. Długo mój wzrok nie szukał, by znaleźć obiekt wart uwagi.

Siedziała oparta plecami o krzywą barierkę, skulona pomiędzy ciałami innych dziewczyn. Nogi niewygodnie zgięte, pewnie którąś godzinę w tej samej pozycji. Nie rozmawiała z nikim, wtulała się wręcz w swoją koszulkę z jednym z najlepszych zdjęć Nialla, jakie mu kiedykolwiek zrobiono oraz różową, śliczną flanelę. Dziury na kolanach w czarnych spodniach rozciągały się od nacisku kończyn, cała trwała niemalże w bezruchu. Jedyne co robiła, to chowała raz po raz twarz w dłoniach, by uciec od palącego w jej głowę słońca, lub zerkała na ekran telefonu, który leżał gdzieś obok. Gdybym była nią, sprawdzałabym ile jeszcze potrwa to upalne piekło.

Mimowolnie się uśmiechnęłam, gdy dojrzałam wystającą z jej kieszeni flagę Polski. Była dzielna, gdy siedziała tam sama, znosiła nieprzyjazne warunki pogodowe i tłoczną atmosferę. Skoro tutaj za barierkami było mi niemiłosiernie duszno, to jak musiało być w tej zbitce ludzi? Młodzi ludzie dookoła niej pełni byli entuzjazmu i energii, jednak ona się wyróżniała. Gdybym miała do tego jakiekolwiek uprawnienia pewnie udzieliłabym szerszej pomocy niż pierwsza, bo jeszcze chwila moment i pewnie mogłaby zemdleć. Tylko dlaczego tak przejmuję się przypadkową osobą, kimś kto czeka w kolejce na koncert i cierpi na własne życzenie?

Już byłam ciągnięta za łokieć by wrócić na stadion, ale ze sceny dało się słychać mocne struny gitar. Podniosła się wrzawa, piski i nieopanowany tłum nieprzyjemnie się poruszył, więc siłą rzeczy Andy zatrzymał się i gestem wskazał, bym stanęła za nim, z dala od niebezpiecznie ruszającej się kupy ludzi. Wyjrzałam zza jego ramienia ciekawa, jak potoczy się sytuacja. Nie raz widziałam jak dziewczyny reagowały na chłopców z zespołu, ba, czasami sama tak reagowałam, gdy miałam odpowiedni do tego humor. Wiele nadgorliwych nastolatek podniosło się ze swoich miejsc w nadziei, że to coś zmieni. Z wnętrza wielkiej areny słychać było pierwsze nuty jednej z ich najważniejszych w trakcie koncertu piosenek, czyli zabijali nudę w pożyteczny sposób i zaczęli próbę. Niemalże cały przód kolejki skakał z podekscytowania, jedynie pojedyncze osoby nie dały się aż tak ponieść fałszywemu alarmowi i zostały w, z dwojga złego, wygodniejszych pozycjach na twardym betonie. Wśród nich była brunetka, na którą wcześniej zwróciłam uwagę. Podniosła swoją bladą ze zmęczenia twarz, którą od razu zaczęło atakować słońce i rozglądała się, szukała jakiegoś wsparcia. Wyglądała na zagubioną, musiała nie rozumieć co się dzieje. Mimo że dzieliło nas kilka dobrych metrów wydawało mi się jednak, że ja sama rozumiałam.

Wyraźnie słyszałam, jak głos blondyna przedostawał się z mikrofonu do potężnych głośników. Nie oszczędzał głosu aż tak jak reszta, więc mogłam łatwo rozpoznać poszczególne słowa i zrozumieć, w którym fragmencie utworu są w danym momencie. Barczysty ochroniarz dał mi znak, że powoli możemy iść w kierunku wejścia, dlatego ostatni raz spojrzałam w moją lewą stronę. Wciąż ledwo się trzymała w jakiejkolwiek pozycji na ziemi z tą różnicą, że łzy ciekły jej po policzkach bez końca. Kilka razy mocniej zaszlochała i już myślałam, że może powinnam coś krzyknąć i zwrócić innym uwagę na cierpiącą duszę, ale się powstrzymałam. W zamian za to sama chciałam się wzruszyć, bo uśmiech przebijający się przez zapłakany wyraz twarzy był tak prawdziwy i szczery, że nie pozostało mi nic innego jak nadzieja. Nadzieja na to, że będzie wystarczająco silna by nie tylko ich usłyszeć, ale i dojrzeć z jakiejkolwiek odległości.

Nigdy zawczasu nie nazywam swoich emocji po imieniu. Nie lubię szufladkować tego, co dzieje się w mojej głowie ani dzielić ze względu wagę. Staram się zachować pewien balans, nie przesadzać w żadną stronę i umieć skupić się na tym, co w danym momencie głowa i serce zgodzą się, by wziąć pod uwagę.

Nogi, jak dziecku, zwisały mi ze stołu na którym siedziałam i pozwalałam, by jako odruch bezwarunkowy machały raz po raz. Patrzyłam, jak zaraz po mojej lewej stronie Lottie próbuje zatrzymać swojego brata od wiercenia się w fotelu. Żaden mężczyzna nie lubi momentu, kiedy trzeba go potraktować odrobiną pudru ale niestety, nie od nich to zależy. W ich wizerunek wpisany jest dobry wygląd, czyli Lou razem z młodszą siostrą Tomlinson robią wszystko, by pryszcze były sprytnie schowane, a włosy wyglądały wystarczająco dobrze.

- Znasz ten żart o blondynkach? Nakładają makijaż wszystkim dookoła, myśląc że skoro one są poprawione, to wszystko inne też musi być. – odezwał się, próbując zdenerwować swoją drobniejszą wersję.

- Och, zamknij się. – Odparła, na co się zaśmiał dość szyderczo.  – Gdybyś chociaż był śmieszny..

- Chyba wolno mi narzekać na to, że na siłę robicie mnie mniej męskim? – droczył się, specjalnie kręcąc na boki głową i odganiając się od grubego pędzla. Myślałam, czy będę jakkolwiek w stanie mu dociec, jednak myślałam stanowczo za wolno i ubiegły mnie przed wszystkim dwie silne dłonie, które zatrzymały się na moich kolanach.

- Przestań nimi machać. – Harry warknął stanowczo, krępując moje mimowolne ruchy. Spojrzałam na jego twarz, która z trudem unikała uśmiechu i wyraźnie pokazywała kierującą nim frustrację i zdenerwowanie tą niewinną rzeczą, której sekundy wcześniej nie byłam w stanie opanować.

- Trzeba było nie patrzeć, to by cię nie denerwowały. – odpowiedziałam i szeroko się uśmiechnęłam, na co on pokręcił głową i pozwolił sobie na półuśmieszek. Zrobił minę godną ludzkiego odpowiednika wściekłego niedźwiedzia i potrząsnął moimi nogami, zanim je puścił i usiadł na kanapie niedaleko. Pogroził mi palcem gdy delikatnie poruszyłam jedną z nóg, więc pokazałam mu jedynie język. Jak być dzieckiem, to w każdym calu.

- Kochanie, jestem w domu! – wyśpiewał Niall, który dołączył do nas w średniej wielkości pokoju. Zabrał ze stolika przy ścianie sporą, jednostronną kanapkę i wgryzł się w nią, zanim zaczął podchodzić do mnie.

            Zawsze mu zazdrościłam tego, jak wyglądał. No jasne, że niepotrzebnie – no bo dlaczego, skoro on jest facetem, a ja niekoniecznie? Mimo wszystko, nie każdy ma aż tak dobrze wyglądające w obcisłych spodniach nogi, nie każdy ma niepozorne mięśnie schowane pod białą koszulką i absolutnie nie każdy jest moim stąpającym po ziemi, osobistym Bogiem. Tacy nie rodzą się codziennie, tylko chyba raz na czyjeś życie.

            Pachniał niedawno używanym płynem pod prysznic i odrobinę wodą po goleniu. Zawsze karcony był przez Lou za to, że nie dawała rady wytrzymać koło niego dłużej niż kilka minut, gdy przychodził do niej na włosy. Powoli ograniczał swoją codzienną dawkę zapachu, co chyba działało mu na korzyść, a przynajmniej dla moich zmysłów. Mogłam skupić się na większej ilości zapachów, a nie jedynie intensywnej woni od Hugo Bossa.

            Był już w połowie kanapki, gdy wcisnął się pomiędzy moje zwisające nogi. Położył wolną rękę na moim biodrze ale nie na długo, bo zaczęła mu się rozpadać duża kromka chleba i musiał sobie pomóc. Zaśmiał się z czegoś, co dalej komentował Louis i odwrócił się już przodem do mnie, wgryzając się po raz kolejny w swoje jedzenie.

- Słychać było z zewnątrz waszą próbę. – stwierdziłam, na co nie ryzykował otwieraniem pełnej buzi i uniósł jedynie zaskoczony brwi. Kilka razy poruszył szczęką, by przypadkiem nie wyrzucić na mnie okruszków (co już miało niejednokrotnie miejsce) i dopiero zdecydował się, by jakoś zareagować.

- Naprawdę? Nieźle. – odparł, biorąc do ust ostatni kęs. – W ogóle, - zaczął, jeszcze nie do końca gotów do wypowiedzenia całego zdania. Wyciągnęłam rękę po stojącą za mną butelkę wody i podałam mu, co od razu z chęcią przyjął. – jak było? Dużo ludzi się kręciło? – wypił kilka sporych łyków na raz, poddając tym samym moje możliwości szybkiego picia wody pod wątpliwość.

- Bardzo. Chyba nie skłamałabym mówiąc, że cały stadion siedział wzdłuż ogrodzenia. – odpowiedziałam, uzyskując od niego kiwanie głową w zrozumieniu. – Wiesz, widziałam też jedną dziewczynę z Polski. – dodałam, próbując jakkolwiek poruszyć temat. Nie przemyślałam go wcześniej, słowa same napływały na mój język i czułam, że mam ogromną potrzebę podzielenia się z nim tym, co uformowały moje myśli.

- No proszę, jakie poświęcenie! – uśmiechnął się, odstawiwszy wodę na swoje miejsce. Przejechał językiem po swoich zębach i sprawdzał, czy żaden kawałek sałaty nie utknął w widocznym miejscu. Wyszczerzył się do mnie i wskazałam na jego lewą stronę, gdzie pomiędzy równymi i pięknymi zębami znalazła się niechciana resztka jedzenia.

- I chyba jesteś jej ulubieńcem. Miała taką koszulkę, że aż pozazdrościłam. – zaśmiałam się lekko, na co się uśmiechnął. – One naprawdę się dla was nieźle katują tam na dworze, jest potworny upał. – dodałam. Westchnął, wyraźnie nie wiedząc co ma odpowiedzieć.

- Co ja mogę, Annie? – spojrzał na mnie i już wiedziałam, miałam to przeczucie, że wie do czego dążę. Nie bardzo mu się to chyba podobało.

- Nie wiem, Niall. Mówię tylko, że jeszcze trochę a wezwałabym dla niej karetkę i z przykrością skończyła jej najważniejszy dzień w życiu. – Odparłam, ale zanim zdążył cokolwiek powiedzieć podniosłam palec na znak, że mam jeszcze ważny punkt w swojej wypowiedzi. – Ale jak usłyszała waszą próbę, to wyglądała na taką szczęśliwą, że trudno o drugiego takiego człowieka. – słabo się uśmiechnęłam, gdy to mówiłam.

- Nie od dziś wiemy, że One Direction spełniają marzenia. – zaśmiał się. – Fajnie, że przyjechała. Tłum fanów oznacza jeszcze większy wrzask. – oczy mu się odrobinę zaświeciły zapewne na myśl o tym, że jeszcze kilkadziesiąt minut dzieli go od wejścia na scenę.

- Zawsze… - zawahałam się. – Zawsze możesz spróbować spełnić o jedno więcej. – mruknęłam powoli i spokojnie, obserwując jego reakcję. Uniósł brew, w głębi duszy na pewno wiedząc o co mi chodzi. Nie jest taki głupi, na jakiego czasami wygląda.

- No przykro mi, ale nie wyjdę do kolejki pełnej moich fanek i nie zabiorę jednej tylko po to, żeby mogła mnie zobaczyć z bliska.. – zaczął tak, jak się spodziewałam.

- Nie, Niall… - westchnęłam.

- Ja wiem Annie, ty byś najchętniej ocaliła cały świat i spełniła wszystkim marzenia. – pocałował moje czoło i lekko uniósł kąciki ust, obserwując moją lekko poddenerwowaną twarz. – Mam moją ulubioną fankę tutaj, obok siebie. Tyle wystarczy.

- Nie mówię, że zaraz masz nie wiadomo co robić… - wymamrotałam, poddając się w połowie zdania. Nawet nie wiem, na czym mi zależało. Nie wiedziałam dlaczego, po prostu szłam za instynktem, potrzebowałam jakiejkolwiek akcji.

- Tylko co, Annie? – spytał łagodnym tonem mimo, że na pewno go to trochę irytowało. Opanował jednak swoją mimikę gdy zauważył jak bardzo mi z tym nieswojo.

- Pomachałbyś jej chociaż, czy coś… - Tym razem to on westchnął. Oparł się dłońmi o rant stołu tuż obok moich nóg i na moment spuścił głowę. – Niall, ona ma flagę, na pewno ją gdzieś zobaczysz..

- Kochanie, tam będą dziesiątki tysięcy ludzi. Mam szukać jednej, drobnej dziewczyny? To graniczy z cudem. Rozumiem twoje dobre intencje, no ale.. – urwał, nie wiedząc co dalej powiedzieć.

- Popatrz na to z innej strony. Wyobraź sobie, że się nie poznaliśmy. – poprosiłam, na co zaczął już kręcić głową. – No dawaj, Niall. Pewnie dalej co kilka dni słuchałabym jakiejś waszej piosenki, siedziałabym u siebie w domu w moim pokoju i na pewno, jestem nawet więcej niż w stu procentach przekonana, że byłabym twoją największą fanką. – mówiłam i jedynie patrzyłam, jak cierpliwie wzdycha i kiwa głową na znak, że śledzi mój tok rozumowania. – I kto wie, może pojechałabym na wasz jakiś koncert? Może tak jak ona mdlałabym w kolejce tylko po to, żeby cię zobaczyć? I co, nie chciałbyś mnie zobaczyć w tłumie? – pytałam, próbując coś mu uzmysłowić.

- Jeśli sugerujesz, że mam zakochać się w fance na koncercie..

- Och, myśl Niall. – zdenerwowałam się, ale z uśmiechem. – Może ona jest taką młodszą wersją mnie? Daj jej spełnić marzenie, naprawdę nie chciałbyś stać cały dzień w kolejce, zwłaszcza w takich warunkach, tylko po to żeby ktoś ci potem zasłaniał niezły widok. – uszczypnęłam go zaczepnie w pośladek i miałam nadzieję, że cokolwiek wskóram. Jęknął niezadowolony i przycisnął swoje czoło do mojego, przymykając na kilka sekund oczy.

- To jaką miała tę koszulkę?

            Różowa flanela. Moja twarz. Flaga. Gdzieś te wszystkie słowa umykały mi z głowy z każdym krzykiem fanów. Stadion nie był wielki, za to wrzask owszem. Było głośno i prawdziwie. Mieszanka narodowości musiała zdziałać swoje, to było jak międzynarodowy koncert. Fani się spisali, genialne śpiewali i absolutnie zasłużyli na dwie, zupełnie nowe w setliście piosenki. Momentami bałem się, co zastanę za kulisami – miałem całkowitą świadomość tego, jak bardzo emocjonalna robi się Annie w takich chwilach. Nie raz widziałem ją płaczącą po naszym koncercie i minęło trochę czasu zanim przyzwyczaiłem się, że wcale nie schrzaniłem, tylko wręcz przeciwnie.

            Gdzieś po naszej lewej stronie kręciła się flaga, ale nie było to z przodu. Mimo tego, że byłem absolutnie oddany byciu na scenie i podzieleniu się swoją radością z całym stadionem postanowiłem na moment się wyłączyć, gdy któryś z chłopaków po raz kolejny dziękował za przyjście. Rozejrzałem się po jednym ze stojących sektorów i nie widziałem nigdzie flagi, jedynie wystające plakaty i ręce trzymające telefony komórkowe. Trudno mi było się skupić w tym całym wrzasku i zamieszaniu, szukanie poszczególnych osób nie było łatwym zadaniem do wykonania podczas takiego wydarzenia. Po raz ostatni przed kolejnym utworem rozejrzałem się i przez moment, dosłownie chwilę myślałem, że chyba znalazłem. Stała w luźniejszej, dalszej części sektora więc widziałem, że miała na piersi moje zdjęcie. Gdzieś z boku przewieszony biało-czerwony materiał, ręka pewnie trzymająca aparat fotograficzny w ręku. Tommo już zapowiadał utwór a ja nawet nie wiedziałem, kim jest ta dziewczyna, może była z zupełnie innego kraju. Wpatrywała się w ekran aparatu i nawet nie było mowy o tym, żeby mnie dostrzegła. Zaaferowana zaczęła nagrywać Liama, który szedł w stronę głównej sceny ale jej wzrok został bliżej tej drugiej, ruchomej. Prześledziłem więc jej okolicę i uśmiechnąłem się, nie wiedząc co innego zrobić.

            Nadchodziła piosenka, więc nie mogłem poświęcać całej swojej uwagi jednej przypadkowej fance. Ale w głębi duszy miałem nadzieję, że i tym razem mój uśmiech ją uratował. Bo gdy raz jeszcze spojrzałem tam, gdzie wydawało mi się że stała, na twarzy miała najszerszy uśmiech jaki widziałem, a policzki świeciły się od płaczu.

- Jasna cholera! – krzyknął Louis, kiedy wbiegliśmy za kulisy i zostaliśmy od razu zaatakowani przez Caroline z nowym zestawem koszulek. Wokół nas zaczęli kręcić się dźwiękowcy, odpinali i przypinali baterie od mikrofonów, jedno wielkie zamieszanie do którego teoretycznie powinienem być przyzwyczajony. Mimo wszystko chciałem wykorzystać fakt, że nie byłem tutaj sam i obniżyć swój poziom stresu, mimo że budował on moją adrenalinę.

- Gdzie jest Holmes?! – podniosłem głos, gdy wziąłem od ciemnoskórej dziewczyny mój szary t-shirt. Użyłem jej nazwiska bo jak na złość, jej imię lubiło się wtapiać w tłum.

- Tutaj jestem, jestem! – Dotruchtała do mnie z drugiej strony i pozwoliła, bym o chociaż kilka centymetrów odsunął się od największego zgiełku i Liama, który nie radził sobie z nękającą go sprayem do włosów Lou.

Pomogła mi szybko ściągnąć ze mnie białą, spoconą już koszulkę i wcisnęła mi do ręki ręcznik, którym wytarłem mokry kark i twarz. Rzuciłem go do stojącego nieopodal ochroniarza i czekałem, aż skończy podwijać materiał mojego przebrania i przełoży mi go przez głowę. Przeciągnąłem ramiona przez krótkie rękawy i patrzyłem, jak przesuwa się do mojego boku i zaczyna zawijać materiał na moich bicepsach tak, jak lubiłem i ustępuje miejsca Lottie z kolejną porcją pudru na moje czoło.

- Jak włosy Nialla? – Gdzieś słyszałem blondynkę, która była odpowiedzialna głównie za nasze fryzury.

- Niall nie widzi. – Burknąłem z zamkniętymi oczami, kiedy łaskoczący pędzel przejeżdżał po moich powiekach.

- Mała poprawka wystarczy! Annie? Bo muszę jeszcze dopaść mojego brata. – odezwała się, gdy skończyła z moją twarzą. W mgnieniu oka przede mną pojawiła się znów ta najwłaściwsza blondynka, której kosmyki już coraz mniej przypominały blond.

- Zasłoń oczy, kochanie. – mruknęła, delikatnie wsuwając palce między moje kudły. Zrobiłem to, o co poprosiła i cierpliwie czekałem, aż skończy traktować mnie jakimś aerozolem.

- Dobra, macie jakieś pół minuty żeby odetchnąć i wchodzicie! – Ktoś krzyknął, na co któryś z chłopaków zaczął wiwatować. To, co się działo dookoła przechodziło wszelkie pojęcie o pośpiechu i zgiełku.

- Potrzebujesz czegoś, Niall? – spytała łagodnym głosem i zabrała dłonie z mojej twarzy. W końcu dobrze na nią spojrzałem i widziałem delikatną zmarszczkę między brwiami, czerwone ślady pod oczami i odrobinę spuchnięty nos. Już miałem otworzyć buzię, by cokolwiek powiedzieć ale wyprzedziła mnie, odkręcając mi butelkę wody i podstawiając pod nos. Z upragnieniem wypiłem kilka łyków i wytarłem usta wierzchem dłoni, żeby nie wyglądać jak jakiś flejtuch. – Spokojnie, bardzo szybko ci bije serce. – uśmiechnęła się lekko, kładąc dłonie na mojej piersi. Poprawiła jeszcze kilka kosmyków moich włosów i zabrała ode mnie prawie wypitą wodę.

- To jest kurewsko niesamowite, pewnie dlatego. – uśmiechnąłem się szeroko, byłem ogromnie podekscytowany i napalony na ostatnią część koncertu. – Słyszałaś te krzyki? Słyszysz je teraz?

- Tak, Niall. – zaśmiała się cicho, uspokajająco gładząc moje ramię. Wziąłem kilka głębszych wdechów i sprawdziłem, czy nie zgubiłem żadnej z części mojego dźwiękowego osprzętu. Wrzaski jako reakcja na spokojną drę na gitarze Dana były tak głośne, że nie mogłem nie pokręcić głową ze zdumienia.

- Niewiarygodne. Kto by pomyślał, że Bruksela, hmm? – Usłyszeliśmy od Louis’ego, któremu udało się odgonić od „upiękrzającej” go Lottie.

- Piętnaście sekund! Niall, twoje solo jest pierwsze! – Ktoś krzyknął, więc przytaknąłem i po raz ostatni odwróciłem się twarzą do Ann.

- Jesteś niesamowity. – powiedziała mi prosto w oczy, gdy ujęła dłońmi moje policzki. Oczy jej się szkliły, ale uśmiech był potężny.

- Ale i tak się popłakałaś! – zaśmiałem się. Przewróciła oczami i uśmiechnęła się raz jeszcze.

- ‘cause I have loved you since we we’re eighteen. And I’m all yours, I’ve got no control. – odparła, co było wystarczającą reakcją. Była szczęśliwa. Wiedziałem, ile radości mogło jej przynieść wyśpiewanie tych utworów, a zwłaszcza pierwszego. Bo dawno nic nie było tak adekwatne do naszego związku, jak właśnie „18”.

- To daj mi jeszcze mój telefon, muszę nagrać jedną z najlepszych publiczności na świecie. – ucałowałem szybko jej czoło i wziąłem iphona, którego wyciągnęła ze swojej tylnej kieszeni. Zaczęła się odliczanie a ja nie miałem innej możliwości jak wyjść i popłynąć. Razem z muzyką i tłumem. Dać się ponieść mojemu życiu. Z pewnością, że po zejściu ze sceny czeka na mnie szczęście dorównujące temu pomnożonemu przez dziesiątki tysięcy, na stadionie w Brukseli.

*

            Weszłam do domu z uśmiechem na twarzy, czując zapach nie tak dawno przygotowanego obiadu. Żwawy, czworonożny przyjaciel doskoczył do moich nóg i zaczął się łasić w nadziei, że przejdę się z nim na spacer. Miałam to w planach, jednak ważniejszym dla mnie w tamtej chwili było wypełnienie pustego żołądka i zaspokojenie pragnienia.

            Dom był pełen światła, na dworze jeszcze przez dłuższy czas miało świecić słońce. Na blacie w kuchni stało naczynie pełne makaronu z warzywami, którego kolory pobudzały moje ślinianki do pracy. Nawet nie rozbierając się ze swetra i jedynie umywszy ręce, zabrałam się za nakładanie sobie porcji do głębokiego talerza i poszukiwanie mojego ulubionego widelca. Wgryzłam się w pierwszy kęs i mimowolnie jęknęłam z przyjemności, po czym wciąż wcinając cudowny obiad, pokierowałam się do salonu, skąd dochodziły odgłosy włączonego telewizora. Na skórzanej kanapie siedział długowłosy już Harry, a na fotelu nieopodal ułożył się mój pupil, zajmując tym samym moje ulubione miejsce.

- Harry? Co cię tu przywiało? – zdziwiłam się, gdy uśmiechnął się do mnie szczerze. Byłam pewna, że zastanę w domu co najwyżej blondyna, ale on? – Nie mówiłeś, że przyjedziesz?

- Przecież miałem otwarte zaproszenie, to skorzystałem. – Powiedział, jakby to była najbardziej oczywista rzecz na świecie. Uśmiechnął się i wskazał na miejsce obok siebie, bym mogła spokojnie zjeść obiad w jego towarzystwie.

- No jasne, jadłeś? – spytałam, kiwając głową na mój talerz. Przeniosłam wzrok na duży telewizor, który nie od tak dawna wisiał na ścianie. Lada moment miały zacząć się wiadomości wieczorne, mimo to lokalny komik lubił zabawiać swoich widzów do ostatniej minuty.

- Tak, dzięki. – odparł, znów wyciągając się na kanapie. – Co w pracy? Urządziłaś już do końca swoje studio? – pytał, a ja się szeroko uśmiechnęłam.

- Tak, już kończę. Zostały drobne poprawki i wszystko będzie pięknie. – odpowiedziałam z dumą. Posiadanie własnego kąta, który nie znajdował się w domu i był całkowicie mój, było niewyobrażalnie cudowne. Mogłam we własnym zakresie zatrudniać pomoc, pracować nad zdjęciami, przygotowywać sesje i artykuły. Czego chcieć więcej?

- Naprawdę jestem z ciebie dumny. – zmierzwił moje włosy, zanim zdążyłam uciec przed jego niszczycielską dłonią. Dojadłam kilka ostatnich kęsów makaronu i odstawiłam talerz na stolik koło naszych nóg, po czym wyciągnęłam na nim stopy i przeciągle ziewnęłam.

- Gdzie Niall? – spytałam w końcu, nie przypominając sobie żadnej wiadomości od niego. Ze względu na porę byłam wręcz przekonana, że Harry przyszedł razem z nim po długiej, monotonnej pracy w studiu nagraniowym.

- Słucham? – dopytał. Nie dosłyszał? Może lata pracy nad muzyką niestety przyniosły skutki uboczne?

- Pytałam, gdzie jest Niall. – powtórzyłam, a on odwrócił swoją głowę do mnie. Zmarszczył czoło i patrzył na mnie, jakbym zaczęła mówić w nieznanym mu języku. – Myślałam, że przyjechałeś z nim? – dodałam, w ramach upewnienia.

- Nie no, dałaś mi kiedyś w razie czego zapasowe klucze.. o czym ty mówisz, Annie? – zwrócił już całą swoją uwagę na mnie. Czy ja mówiłam po chińsku?

- Harry, zadałam ci proste pytanie. Możesz znać odpowiedź, albo nie. Gdzie jest Niall? – pytałam, lekko się uśmiechając. Może się ze mną bawił? To byłoby w jego stylu.

- Chciałbym na nie odpowiedzieć, ale nie znam żadnego Nialla, z którym mógłbym przyjechać do ciebie do domu. – powiedział bardzo spokojnie, zmartwienie widoczne na jego twarzy. O czym on do cholery mówił?

- Żartujesz sobie ze mnie, prawda? – podniosłam głos, zaczynając się z tego śmiać. To było niewiarygodne. – Harry, nie gadaj głupot. Nie nabiorę się na to.

- Przysięgam, Annie. Nie mam pojęcia, o kim mówisz. Może pomyliłaś imiona? O kogo ci chodzi? – drążył, wyraźnie nie zadowolony z tego, jak toczyła się nasza rozmowa. Próbował jakoś ratować sytuację, jak to miał w naturze, ale panika powoli zasłaniała moją wizję.

- Styles, to nie jest śmieszne. Siedzimy w naszym wspólnym domu, on sam wieszał ten gówniany telewizor na ścianie, o której kolor sprzeczaliśmy się całe popołudnie. Gdzie jest mój mąż? Gdzie jest Horan? – zaczęłam krzyczeć i wyciągnęłam do niego moją prawą dłoń, na której od ledwie kilku miesięcy leżał skromny pierścionek z pięknym kamieniem i grawerunkiem od środka. Zrobiłam jednak wielkie oczy, gdy na serdecznym palcu nie miałam żadnej biżuterii. Co się działo?

- Annie, mieszkasz sama. Pamiętałbym, gdybym był na twoim ślubie. Dobrze się czujesz? – położył dłoń na moim ramieniu, ale strząsnęłam ją. Wstałam z kanapy i zaczęłam krążyć po salonie nie rozumiejąc kompletnie, o co chodzi.

- Nie, Harry. Mieliśmy podróż poślubną w tajemnicy, żeby nikt go nie znalazł. Zgodziłam się na kościół w Irlandii, bo bardzo tego chciał. Kupił mi psa, gdy zaczęliśmy żyć jako małżeństwo w nadziei, że zdąży z niego urosnąć obrońca do czasu, gdy będę w ciąży. On ma na końcu korytarza swój pokój muzyczny, w szafie powinny stać jego buty.. – mówiłam, a łzy zaczęły ściekać po moich policzkach. Czyżby całe moje życie było kłamstwem?

- Annie, nie masz męża.. – próbował się wciąć.

- Oświadczył mi się tego samego dnia, kiedy kupił sobie nowego Gibsona! – krzyknęłam, nie mogąc się opanować. – Harry, gdzie jest Niall?! – krzyczałam, zaczynałam powoli zanosić się szlochami. Jak mogło go nie być? A co z moimi wspomnieniami? Co z wczorajszym pocałunkiem na dobranoc? Co z jego koszulkami, które niedawno prasowałam i układałam w szafie? A czarny krawat, który utopił w bitej śmietanie? Bałagan nut i tekstów na podłodze w drugim pokoju na końcu korytarza?

- Przykro mi, ale Niall nie istnieje. – odparł, a mój świat się zawalił. Upadłam na podłogę, nie byłam w stanie opanować krzyków i przepływających przez moją głowę wspomnień. Jak? Dlaczego? To jakiś żart, prawda?

            W momencie gdy otworzyłam oczy, z mojego gardła wciąż wydobywał się krzyk. Do ust spływały moje łzy, jeszcze chwila i gotowa byłam się nimi krztusić. Nie mogłam ruszyć rękoma, coś mnie przytrzymywało do materaca. Równie silny nacisk czułam na swoim tułowiu, moje nogi miały przeraźliwą potrzebę kopania i wyrzucania z siebie smutku, ale nie miałam jak. Mimo że miałam otwarte oczy, wciąż miałam przed nimi przykry wyraz twarzy bruneta gdy dawał mi do zrozumienia, że miłość mojego życia nie istnieje.

            Zaczęłam przeraźliwie szlochać, z trudem mi się oddychało. Chciałam wytrzeć twarz rękoma ale nie mogłam, bo wciąż coś trzymało mnie w przegubach i nie mogłam uciec. Serce mi stanęło i przez moment nie chciało ruszyć, gdy poczułam ciepłe usta na swoim czole.

            Świadomość doszła do mojego wzroku i powoli docierała do reszty mojego ciała. Leżałam w łóżku, przygwożdżona do materaca przez silne, męskie ciało. Przytrzymywał mnie, bym nie wykonywała więcej gwałtownych ruchów i trwał w ciepłym i kojącym pocałunku, który rozrzedzał moje myśli. Na moment przestałam szlochać, by móc usłyszeć i skojarzyć bicie jego serca z tym znajomym. Wyraźnie odetchnął, gdy zwolniłam nieco napięcie w moich wierzgających kończynach. Głęboko oddychałam, wymęczona ciągłymi krzykami i potrzebą oddania nieprzyjemnej energii powietrzu dookoła siebie. Gdy westchnął, owiał mnie jego oddech i wiedziałam, po prostu wiedziałam. Był przy mnie.

- No już, Annie. – wyszeptał, w zasadzie wychrypiał. Na pewno był środek nocy, albo bardzo wczesny ranek, jak zdołałam między uderzeniami serca wywnioskować z jego głosu. Fakt, że się ode mnie odezwał, czułam na sobie jego dotyk, oddech i całą bliskość – to było zbyt wiele. Zbyt potężna dawka bodźców w obliczu koszmaru, jaki wytworzyła moja wyobraźnia.

            Istniał. Był mój. Koił moje zbolałe serce i cierpiał razem ze mną, bo go obudziłam ze spokojnego snu. Delikatnie zwolnił uścisk na moich rękach i przeniósł swoje łokcie koło mojej głowy, by wygodniej się oprzeć. Odwrócił na moment głowę, by nieprzyjemnie kilka razy kaszlnąć. Tym razem naprawdę. Kilka dni temu, po powrocie z Barcelony. Przeziębił się, dostał zapalenia górnych dróg oddechowych. Docierało do mnie, że działo się to naprawdę. Byłam niedowiarkiem, ale nie mogłam na to zbyt wiele poradzić. Nie, kiedy łzy na nowo zaczęły wypływać z oczu, a zamiast sennego uśmiechu wykrzywiałam się w płaczliwym grymasie.

- To tylko sen, już nie płacz. – mówił, a ja mimowolnie zaczęłam przytakiwać głową. Przymknęłam powieki, by pozwolić kilku łzom się wydostać i pociągnęłam nosem. Przeniósł ciężar swojego ciała na jedną stronę i delikatnie podciągnął górę koszulki, w której spałam, żeby dosięgnąć do moich policzków i wytrzeć je miękkim materiałem. Znów przycisnął usta do mojego czoła a ja to skrzętnie wykorzystywałam, próbując uspokoić się zapachem jego skóry. Uderzyło we mnie zbyt mocno, sen był za bardzo prawdziwy i nie mogłam przestać płakać. Nie mogłam wyobrazić sobie życia bez niego, zbudowanego na fałszywej świadomości i nieprawdzie. Zagryzłam mocno wargę, by powstrzymać nadchodzące szlochy i cicho płakałam, zaciskając coraz silniej oczy. – Przykro mi, kochanie.  – mówił, próbując mnie uspokoić. – Zamieńmy się tylko, dobrze? – spytał sennie, cmokając raz jeszcze linię moich włosów.

            Chwycił mnie lewą ręką w talii i pomógł powoli przewrócić się na drugi bok tak, bym wylądowała na jego tułowiu. Musiały go boleć już ręce, od przytrzymywania i siebie i mnie. Podciągnął się odrobinę wyżej, by być w bardziej siedzącej pozycji i pozwolił, bym usiadła na nim okrakiem powoli opadła na klatkę piersiową. Moja twarz wylądowała tuż pod jego, więc mogłam swobodnie na niego spojrzeć, gdy zadarłam głowę do góry. Przyciągnął kołdrę na moje plecy i próbował tym ciepłem uspokoić drżenie moich kończyn, które jeszcze się nie uspokoiły. Ułożyłam się wygodnie na jego piersi i pociągnęłam nosem, powoli już hamując cieknące z oczu łzy. Położył jedną z rąk na moich lędźwiach i delikatnie masował, co chwila sięgał ustami do moich włosów i posyłał mi pocałunki.

- Przepraszam. – wydusiłam z siebie, mocniej przytulając twarz do jego skóry. Potrzebowałam jego ciepła, jego obecności, po prostu Jego.

- To tylko sen, Ann. Nic ci nie grozi. – zapewniał, coraz bardziej sennym głosem. – Musiałaś naprawdę się zdenerwować, co? – mruknął.

- A jak miałam zareagować, skoro ciebie nie było? – wypłakałam, znów się zanosząc. Dołożył drugą rękę na moje plecy i mocno mnie objął, starając się uciszyć.

- Przykro mi, mała. Nie płacz. – mówił, po czym starał się jak najbardziej stłumić swój kaszel. Delikatnie oboje się poruszyliśmy ale na pewno nie było to tak silne, żeby trzeba było go przytrzymywać na siłę przy materacu. – Nigdzie się nie wybieram, jestem z tobą. – dodał, co paradoksalnie wywołało największe łzy. Zaniosłam się potwornym szlochem, tłumiłam go w jego skórze i nie widziałam nawet sensu w odsłanianiu swojej twarzy. Byłam bałaganem, to co się działo w głowie było straszne a fakt, że Niall naprawdę był ze mną – ratował mnie.

- Bardzo cię kocham. – wypłakałam, trzęsąc się z każdym słowem.

- Hej, spójrz na mnie. – poprosił, a ja ostatkami sił podniosłam głowę i zerknęłam. Przeszywał mnie swoim pięknym, błękitnym wzrokiem. Patrzył na mnie z miłością, wspaniałym uczuciem którego potrzebowałam bardziej, niż powietrza. Wytarł kciukami moje policzki i przesunął niesforne kosmyki za ucho. – Kocham cię. – uśmiechnął się sennie, ale jak ciepło. – I nie zamierzam przestać. Nie spieszy mi się też nigdzie, chyba że z tobą. A teraz proszę, przestań płakać. Jesteś ze mną bezpieczna, możesz spokojnie zasnąć. – cmoknął czubek mojego nosa.

- Wygodnie ci tak? – spytałam, pociągając po raz ostatni nosem. Ułożyłam głowę pod jego obojczykiem i spróbowałam się uspokoić, wdychając mocno zapach jego skóry.

- Możesz na mnie spać, jeśli o to chodzi. – zachichotał, by rozluźnić atmosferę i udawało mu się to. Przeciągle ziewnął i wrócił ze swoją ręką na moje plecy. Poprawiłam się raz jeszcze i objęłam jego tors ramieniem, potrzebując jak najbliższego kontaktu. – Tylko możesz się mniej wiercić, bo rano będziesz miała twardo pod tyłkiem. – zaśmiał się sennie, a ja nie mogłam się nie uśmiechnąć. Ba, nawet po chwili znalazłam energię na uderzenie go w bark.

- Nie wiem, co bym bez ciebie zrobiła. 

____________________________________________

@maryb96

@annieoholmes

mannien.tumblr.com

http://www.wattpad.com/story/34495045-those-lovely-moments

ask.fm/manny96

Każdy komentarz mile widziany ;)

#33

Hey there!



To, że dzisiaj jest już nowy rozdział wcale nie oznacza, że kolejny również będzie za tydzień - o nie!
Cieszcie się z mojej chwilowej weny, tak Wam powiem.

Napisałam raz na twitterze i powtórzę po raz kolejny: pisanie tego bolało mnie tak bardzo, że radzę docenić moje poświęcenie i starania. Naprawdę nie pamiętam, kiedy rozdział dotknął mnie AŻ TAK bardzo. Płakałam, bardzo.
Swoją drogą uważam, że jak dotąd jest to jeden z moich lepszych rozdziałów, choć opinie mogą być podzielone. Jestem fanką tego, jak wybrnęłam z punktu widzenia Nialla. (sama dla siebie wznosi toast ostatnią puszką Guinessa)

Pamiętacie jak wspominałam, że TLM to takie moje własne przemyślenia z życia, w formie historii? Tak? To dobrze. Nie? To już wiecie.


Za dokładnie tydzień, będę już na stadionie w Brukseli. Za dokładnie tydzień i dwie godziny usłyszę świetnych panów z McBusted (Tom Fletcher jest Bogiem, just sayin), a za TYDZIEŃ I TRZY GODZINY będę wrzeszczeć tak, że usłyszycie mnie tutaj, w Polsce. I wiecie co? Kurwa, należy mi się.

MUZYKA!

- Mówiłam, żebyś tego nie jadł! – Podniosłam ze śmiechem głos na widok Harry’ego, trudzącego się z przeżuciem piekielnie ostrego kawałka mięsa, które oblane zostało sosem
z papryczek jalapeno. Ostatnie kęsy jego dania tonęły już w niemalże żarzącym się dodatku, ale on oczywiście nie mógł zmarnować nic, co zostało na talerzu. Typowe.

- Ty się nie śmiej, tylko daj wodę.. – wysyczał, wskazując na moją w połowie pełną szklankę. Żeby ocalić jego buzię zgodziłam się i już po chwili patrzyłam, jak w kilka łyków znika jej zawartość.

            Dzisiejszy wieczór należał do przyjemnych. Po dostarczeniu do jednego z wydawnictw moich wydrukowanych zdjęć, w końcu udało mi się wstrzelić w lukę w kalendarzu tego oto gwiazdora, pod pseudonimem mojego przyjaciela. Zabrał mnie do tej przyjemnej, skromnej restauracji na uboczu, której ogródek i wspaniałe menu pobudzały kupki smakowe i zachęcały do zjedzenia wszystkich świeżych sałatek i zestawów obiadowych, proponowanych przez szefa kuchni.

- Może poproszę kelnerkę o mleko? Albo kefir? – uniosłam troskliwie brew, mimo że wciąż buzia mi się śmiała. Oparł się łokciami o okrągły, szklany stolik i schował na moment twarz
w dłoniach, podejmując swoją męską decyzję.

- Dobra, dam radę. – skomentował, gdy mimo czerwonych policzków westchnął i zagryzł nieprzyjemny smak kromką świeżo upieczonego chleba, która została jeszcze w niewielkim koszyczku obok naszych talerzy. Poprawił rękawy swojej luźno zapiętej koszuli i przejechał ręką po długich włosach, które jeszcze trochę i dogonią długością moje farbowane kudły.

            Chwilę jeszcze dochodził do siebie po pikantnym kęsie, gdy poprosił przechodzącą obok kelnerkę o rachunek. Powoli dopijałam swoją lemoniadę i zerknęłam na ekran telefonu, który nagle się zaświecił. Pojawiło się na nim zdjęcie uśmiechającego się do mnie blondyna, więc westchnęłam i spojrzałam wymownie na Harry’ego.

- To Niall. – mruknęłam, na co kiwnął głową. Zajął się chwilowo restauracyjnym menu, które wciąż leżało na naszym stoliku i pozwolił mi odebrać. – Hej, co tam? – powiedziałam, w tle słyszałam jego oddech i nieprzyjemne klikanie pomieszane z męskim przekrzykiwaniem. Znowu dał się złapać paparazzim?

- Zaraz podjeżdża po mnie auto, pamiętasz ile piwa mamy jeszcze w domu? – mówił szybko, nieskładnie. Zmarszczyłam brwi zdziwiona jego bezpośredniością.

- Nie wiem, ty ostatnio piłeś, ja się nie dotykałam do tej półki. – odparłam. – Nie możesz sam sprawdzić? Przecież nie masz daleko, zaraz będziesz w domu. Najwyżej pójdziesz do nocnego. – mówiłam, ale ostatnie słowa zostały chyba zagłuszone przez głośne krzyki domagających się zdjęć mężczyzn oraz kilku młodych dziewczyn. – Wiesz co, zadzwoń jak będzie spokojniej..

- Dobra, coś wymyślę. Czekam na resztę i zaraz ruszam. – po jego tonie głosu wnioskowałam, że już chciał kończyć rozmowę ale nie, coś mi się nie podobało.

- Czekaj, Niall. Myślałam, że sam poszedłeś na koncert?

- Bo poszedłem. Spotkałem Alfreda i zaproponowałem, żeby wpadli na posiadówę. – mówił. Krzyki odrobinę ucichły, za to normalna rozmowa i śmiechy uaktywniły się w jego tle.

- No.. dobra.. – nie byłam pewna tego, co mówię. Wciąż byłam odrobinę zdziwiona jego zachowaniem, myślałam że skończył już z nadmiernym imprezowaniem zwłaszcza z ludźmi, których ledwo zna. – ..ale ja nie będę tak szybko, dopiero skończyliśmy jeść z Harrym. – dodałam. Jakeś maniery musiałam zachować, odkąd mieszkamy razem to raczej są nasi wspólni goście, prawda?

- Nie przejmuj się, to nic. Na razie. – i tyle go słyszałam. Odsunęłam telefon od ucha i bez słowa odłożyłam go z powrotem na stolik.

            Nie było mnie przy nim więc nie miałam pojęcia w jakim tym razem był nastroju. Mogłam być jedynie pewna, że nie spieszy mi się do domu a tym bardziej nie do towarzystwa, z którym nie mam nic wspólnego. Wolałam powoli mówiącego i rozważnego Harry’ego, którego eleganckie buty na delikatnym męskim obcasie stukały o wszystkie chodniki,
a niedopięte koszule odważnie falowały na lekkim, londyńskim wietrze. Dbałam o swoje dobre psychiczne samopoczucie psychiczne i niestety, w tym momencie wygrywał spokojny wieczór z długowłosym przyjacielem

- Wszystko w porządku? – z zamyślenia wyrwał mnie jego odrobinę zachrypnięty głos. Zdałam sobie sprawę, że bez celu wpatrywałam się w mój pusty talerz i nie zdążyłam się do niego odezwać jeszcze ani słowem, gdy wysoka brunetka przyszła z naszym rachunkiem i zaczęła zbierać brudne naczynia. Uśmiechnęłam się do niego nieśmiało i machnęłam ręką cierpliwie czekając, aż zostaniemy znów na chwilę sami. Harry poinformował dziewczynę, że będzie płacił kartą i spróbowałam wykorzystać moment by zabrać mu sprzed nosa skórzane etui na pieniądze i rachunki. Już je chwytałam w dłoń, ale mocno pacnął moją dłoń i syknęłam z bólu jak i niezadowolenia. – Nawet o tym nie myśl.

- Ale..

- Oddasz mi swoim uśmiechem, dobra? – uniósł przyjaźnie kąciki ust, więc postarałam się jak najszerzej oddać ten miły gest.

            Kilkanaście minut później wyszliśmy już z restauracji i stanęliśmy na chodniku nieopodal jego samochodu. Zwrócił się do mnie i widząc, jak strapioną i niechętną do rozstania miałam minę parsknął śmiechem i wyciągnął do mnie swoje ramię, prowadząc mnie do parku kilka przecznic dalej.           Szliśmy w ciszy co chwila uśmiechając się, gdy któreś z nas mruknęło coś interesującego. Zaczęliśmy mówić o muzyce, której ostatnio słuchał i byłam jak w zupełnie innym świecie, z ciekawością obserwując jego fascynację wykonawcami starszej daty. Trudził się ze słowami, często nie potrafił znaleźć tych właściwych i okrążał temat tak długo, aż nie kręciłam z rozbawienia głową.

- Rozmawiałem niedawno z Gemmą. – stwierdził po chwili bez żadnych słów, gdy nasze stopy maszerowały już po udeptanych ścieżkach wśród zielonej trawy i drewnianych ławek. Westchnęłam cicho, ale nie niezauważalnie, bo odwrócił do mnie głowę i wyczekiwał mojej reakcji. Łagodność jego głosu mogła wskazywać tylko na jeden temat, który chciał poruszyć.

- Dlaczego to zawsze musi wyglądać tak, że nasza przyjaźń polega tylko na udzielaniu mi rad i wspieraniu? – jęknęłam niezadowolona. Spojrzałam nieco wymownie w ciemne niebo
i wcisnęłam dłonie do kieszeni swetra. Zaśmiał się z tego, co powiedziałam więc i ja się uśmiechnęłam. Tutaj nie było miejsca na smutek non-stop, nie z nim.

- Póki co tylko ty jesteś w stałym związku, może dlatego. – uśmiechnął się serdecznie, uwydatniając swoje dołeczki w policzkach.

- Pff, dzięki. – nabrałam więcej powietrza do płuc i przymknęłam oczy, ciesząc się
z otaczającego nas spokoju. Nie zakłócał go żaden hałas ani nieprzyjazne osoby, mijały nas jedynie spieszące się gdzieś na zabawę, poszczególne postaci i nikt więcej.

- Trzeci raz nie zapytam. Chociaż pewnie zapytam, jeśli mnie do tego zmusisz. Wszystko
w porządku? – rozglądał się po koronach drzew niedaleko.

- Wiesz, że nie. – mruknęłam. Była to szczera ale i bolesna prawda.

            Wieczór w kinie zbyt wiele nie zdziałał. Upojny i piękny czas w Kalifornii – tylko na pewien okres czasu. Wraz z powrotem do Londynu wróciły imprezy z nieznanymi wcześniej ludźmi, zapominanie na siłę o problemach i uciekanie do nieprzyjemnych rozrywek. Owszem, to jego życie. Ale mógłby czasem posłuchać rozsądku, zastanowić, zatrzymać na minutę przed podjęciem decyzji.

- Wiesz Annie, wszystkie gazety wypytują nas, czy się rozpadamy. Ba, wszystkie dają nam
co najwyżej rok, nie więcej. Każdy z nas radzi sobie z tym w inny sposób.

- Poleciałeś do Los Angeles, Styles. – zauważyłam, na co oboje zachichotaliśmy.

- Ten fakt pomijamy. – uśmiechnął się i zakasłał kilka razy, by ukryć swoje lekkie zażenowanie. – Niall potrzebuje być aktywny w życiu, nie może cały czas siedzieć na dupie i gapić się
w telewizor.

- Już wolałabym to. Przynajmniej uczę się więcej o sporcie, a nie drogich klubach w Londynie. – mruknęłam. Przez chwilę znów spacerowaliśmy w ciszy, drobny i zbity piasek jedynie odrobinę chrzęścił pod naszymi butami.

- Zawsze lubiłem na was patrzeć. Oboje zarażacie siebie nawzajem tą.. ja wiem? Miłością
w oczach. – uśmiechnęłam się na te słowa. – Z drugiej strony, jesteście ciekawym obiektem obserwacji.

- Harry, nie jesteś naukowcem.

- Za to wy nie jesteście tacy sami. Jesteście przeciwieństwami, które łączy pasja do niektórych aspektów życia i umiejętność wzajemnej komunikacji. Patrzę na was od samego początku i nie mogę dojść, jak to się stało. – mówił dokładnie, przemyślanie.

- Sugerujesz, że nie chciałeś żebyśmy byli razem? – spytałam, próbując się więcej dowiedzieć. Jego punkt widzenia mógł być przydatny, często pomagał mi zdać sobie sprawę z różnych istotnych rzeczy.

- To tak zabrzmiało? Nie, nie to miałem na myśli. – zreflektował się. – Po prostu nigdy nie przypuszczałem, że będzie wam razem tak dobrze. Przecież zobacz, ile ty przeszłaś i ile on musiał znieść. Kobieto, zrobiłaś z niego mężczyznę! – podniósł głos, na co się zaśmiałam. Miał w tym trochę racji.

- Ale ile razy miał już tego dosyć?

- Nie liczyłem, ale spójrz na to inaczej. Miał dosyć, ale został. On cię zna na pamięć, tak jak ty jego. Ja sam nie byłbym w stanie pewnie pomóc ci podczas ataku paniki, bo podobno wołałaś tylko jego. Czy wyglądam jak krótki Irlandczyk? No właśnie. – znów się uśmiechnęliśmy.

- Ja po prostu nie wiem już co zrobić, żeby choć trochę się obudził. Jak tak dalej pójdzie, będę jedynie dodatkiem do mieszkania za comiesięczne płacenie rachunków.

- Nie poniżaj siebie do rangi Williama. – przewróciłam oczami.

- Harry, ostatnim razem miało już być lepiej. Co było potrzebne? Musiałam się poryczeć, narzekać i wyglądać jak jeden wielki bałagan. To było żenujące. Wiem, jak on bardzo nie lubi borykać się z takim lamentem na dłuższą metę, to go po prostu wkurza i tego nie rozumie, albo nie próbuje. – mówiłam, przewijając w tym samym czasie wspomnienia z naszych nieprzyjemnych rozmów. Przynajmniej zaliczały się do wspólnej historii, mam rację?

- Annie.. – zatrzymał się i odwrócił przodem do mnie. – Nie jesteś najgorsza w te klocki, coś wymyślisz. Uwierz mi gdybym mógł skrzywdziłbym go, ale nie stosuję przemocy. – dźgnęłam go palcem między żebra. – Poza tym, skoro oboje tworzycie ten związek, to musi być jakieś równouprawnienie. Nie tylko ty powinnaś wszystko naprawiać, on też potrafi trzymać śrubokręt.

- Jesteś dzisiaj okropnie refleksyjny. – uniosłam brew i patrzyłam, jak oczy mu się świecą od przyjemnej atmosfery.

- Zawsze taki jestem, nie znasz mnie? – uśmiechnął się i oblizał językiem wargi. Poprawił swoje długie loki i położył mi rękę na ramieniu. – Chodź, zawiozę cię do domu. Damska ręka czasami jest potrzebna w domu.

- A ty skąd to niby wiesz? – spytałam ze śmiechem, gdy powiesił na mnie swoje ramię i zaczął mnie prowadzić w stronę parkingu.

- Przeczucie.

           

            Gdy wchodziłam do domu przekonywałam samą siebie, że przecież nie może się skończyć bardzo źle. W końcu wchodzę do mojego bezpiecznego miejsca, w którym jestem zadomowiona i nazywam je bez ani chwili wahania moim przyjemnym, ciepłym domem. Miałam nadzieję nie denerwować się, bo lada moment zobaczę moją ulubioną twarz, być może nawet dotknę tej dłoni, która jest dla mnie wybawieniem gdy drżę ze zdenerwowania. Nie powinna się liczyć sytuacja a gest, prawda?

            Światła w salonie były pozapalane, rolety odsłonięte. Od razu gdy wyjrzałam
z krótkiego korytarza zobaczyłam małą grupkę zgromadzoną na tarasie w ogrodzie. Postanowiłam przybrać dobrą minę do złej gry, choć odrobinę się uśmiechnąć i spróbować nie oceniać tego, co być może będzie miało miejsce w ciągu najbliższych minut. Nie lubię dedykować nieznajomym cech ani znaczników „lubię” lub „nie lubię”, jednak mój brak zdecydowania i wystarczające już zmęczenie wszystkim dookoła nie pozwalało mi na nic innego, jak właśnie działanie wbrew równości wszystkich.

            Alfreda nigdy nie poznałam. Niall często o nim mówił z uwagi na to, że też jest fotografem. Myślał zawsze, że ciekawym będzie opowiedzenie o kimś, kto dzieli ze mną pasję. To było zawsze przyjemne, troszczył się o moje zainteresowanie i byłam mu wdzięczna za tę dbałość o szczegóły. Jednak czy kiedykolwiek robił z nim coś poza bawieniem się na imprezie po gali muzycznej? Nie byłam w stu procentach przekonana.

- Oi! Ktoś do nas przyszedł! – usłyszałam znajomy podniesiony głos. Uśmiechnęłam się lekko na jego dźwięk, bo brakowało mi go. Wyszedł przez kuchnię z ogrodu i wyciągnął szeroko ramiona z tym podejrzanie wielkim uśmiechem na twarzy. Podeszłam powoli do niego
i pozwoliłam się przyciągnąć do jego ciała, mimo wszystko potrzebując jego bliskości zawsze i wszędzie, jako lekarstwo na całe zło. – Moja śliczna! – był bardzo zadowolony, pewnie po kilku dobrych piwach albo i więcej. Przytulił mnie mocno do siebie i tak bardzo, ale to bardzo nie chciałam się wiercić w jego ramionach, ale nie mogłam się powstrzymać. Jego koszulka pachniała zbyt wieloma zapachami, gdzieś zgubiła ten mój ulubiony. Było na niej wszystko – od okropnie słodkich damskich perfum, których nie znałam, po zapewne rozlany mocny alkohol i papierosy. W normalnych okolicznościach nie przeszkadzałoby mi to, ale nie potrzebowałam wąchać czyichś innych perfum ani zawartości szklanki. Chciałam mojego Nialla, wszystko jedno w jakim stanie trzeźwości.

            Przesunęłam twarz wyżej, gdzie skończył się już dekolt jego koszulki i mogłam odetchnąć zapachem jego skóry. Był łagodniejszy niż wybuchowa mieszanka na jego ubraniu, dlatego choćby w dowód wdzięczności za chociaż tyle, pocałowałam jego szyję zaraz na zgięciu z klatką piersiową. Jego ręce powędrowały na moje biodra, były pewne swoich czynów i chwilę później leżały już wygodnie na moich pośladkach, przykrytych materiałem ciasnych jeansów. Spojrzałam na niego spode łba nie chcąc się jeszcze odsuwać, a on jedynie się uśmiechał i wręcz cieszył swoje dłonie nową zdobyczą. Uniosłam brew, na co on się zaśmiał cicho.

- Też powinnaś usiąść na ławeczce z Obamą. – wymruczał, po czym zaczął dość czule całować moją szyję. Odsunęłam się delikatnie od jego piersi i musiałam powtórzyć sobie w głowie raz jeszcze, co do mnie powiedział.

- Słucham? – zaśmiałam się, spoglądając na stan w jakim się znajdował. Było z nim nieciekawie.

- To ich nowy przyjaciel, a gdybyś ty tam jeszcze była, to przedstawienie wyglądałoby jeszcze seksowniej. – byłam zdziwiona, że w ogóle radził sobie z wymawianiem pełnych i logicznych zdań.

- Niall, jesteś pijany. – zaśmiałam się, ale niezbyt szczęśliwie. Odsunął twarz od mojej szyi
i spojrzał na mnie, uśmiechając się jak niewinny baranek.

- Nie jest pijany, tylko wypił trochę za dużo. Jest różnica! – usłyszałam z ogrodu, czemu zawtórowały gromkie damskie śmiechy.

- Zamknij się Fredo, pogrążasz mnie! – zaśmiał się, obejmując mnie ramieniem i prowadząc ze sobą na taras. – Mojej muzy nie denerwuj, jest zbyt śliczna. – wybełkotał, jego akcent był już całkowicie wyraźny i nietrudny do zidentyfikowania. Słabo się uśmiechnęłam gdy to mówił, bo zwróciły się na mnie wszystkie cztery, nieznane mi pary oczu. Niall zanurzył swoje usta gdzieś w moich włosach, czułam jedynie jak co chwila zaciąga się ich zapachem i całuje mnie w głowę.

- Tak, pewnie mu zazdrościsz! Lepiej pytaj skąd bierze te swoje sztunie, a nie jeździj po nim! – Ten głos również znałam, ale wcale nie poprawiło mi to humoru po słowach, które padły
z jej ust. Słyszałam ją w radiu, widziałam wywiady, ale nigdy nie zagłębiałam się w jej postać. Była dla mnie zupełnie odmiennym światem, myślałam że dla blondyna również.

- To jest ich więcej? I ja o tym nie wiem? – próbowałam się zaśmiać, choć odrobinę wtapiając się w pijaną i zabawną atmosferę. W środku się gotowałam, na zewnątrz uczyłam się trzymać nerwy na wodzy i uśmiechać się przez zaciśnięte zęby. Spojrzałam na niego i w miarę pewnie uniosłam kąciki ust, uniosłam brew tak samo jak robił to często on i czekałam na jakąkolwiek reakcję. – Myślałam, że jestem jedyną „sztunią”. – podkreśliłam ostatnie słowo, niemalże cedząc je z niechęcią.

- Nie jesteś sztunią, jesteś Annie. – kiwnął głową na potwierdzenie moich słów. Będę wredna? Będę.

- To wciąż nie odpowiada na moje pytanie, kochanie.  – zawachlowałam rzęsami, które i tak nie były aż tak długie jak Ariany. Przez chwilę myślałam, że momentalnie otrzeźwiał i dziwił się moim słowom, ale tylko przez chwilę. Skończyło się, gdy Fredo i dziewczyny, których nie znałam zaczęły na niego gwizdać za bycie głupszym ode mnie, przynajmniej w tamtej chwili.

- Wiesz, że cię kocham, prawda? – spytał i znów, tak przez moment odnosiłam wrażenie, że wytrzeźwiał. Nie bełkotał, powiedział to trochę ciszej niż krzyczał wcześniej, skupił swój wzrok na jednym miejscu, którym były moje oczy. Chciałam coś odpowiedzieć, ale brunetka mnie ubiegła.

- O mój Boże, jesteś jego dziewczyną?! – spytała, robiąc wielkie oczy. Zagryzłam wargę, zanim cokolwiek powiedziałam, jednak znów nie zdążyłam. – Ale to było głupie, przepraszam! – zaczęła się motać, wciąż niedowierzając w swoje własne słowa. Przynajmniej się zorientowała, a nie ciągnęła dalej temat, który mógł się skończyć inaczej, niż bym sobie tego życzyła.

- Nie przejmuj się, to pewnie alkohol. – Sztucznie się uśmiechnęłam, ale nikt raczej tego nie wyczuł. No, poza obejmującym mnie Niallem, który mocniej ścisnął moje biodro.

            Moja ręka zbyt długo błądziła po pościeli obok, żebym mógł dalej spać spokojnie.
Z całych sił uchyliłem jedno oko i tym samym upewniłem się, że leżałem w łóżku sam.  
W sypialni panowała cisza, która była kojąca dla mojego okropnego bólu głowy. Nie pamiętałem nawet, o której wróciłem. Jedyne co utkwiło mi w głowie to kupująca buty Ariana i Alfredo, który pokazywał mi swoją hotelową lodówkę pełną alkoholu. To by było na tyle.

            Pozycja, w której leżałem niewygodnie zgniatała moją rękę, więc zebrałem się w sobie i przewróciłem na plecy, stękając przy tym. Musiałem po drodze do łóżka uderzyć o coś biodrem, bo wołało o pomoc. Zerknąłem na stolik nocny przy mojej stronie łóżka i nie znalazłem na nim nic poza bałaganem ładowarek, więc spojrzałem w drugą stronę. Obok kremowej lampki leżał mój telefon, szklanka wody i dwie aspiryny na równo pozaginanej, papierowej serwetce w kwiatki.

            Kolejne łyki wody jeszcze bardziej mnie rozbudzały, za co nie wiem czy byłem taki wdzięczny. Im szerzej otwierałem oczy tym więcej do mnie docierało, być może była to kwestia połkniętego leku. W ostatnich dniach nie dostałem rano takiej pomocy, bo nie umiałem nigdzie w domu znaleźć pełnego opakowania. Przetarłem oczy i przeciągle ziewnąłem, zanim zerknąłem w stronę niedokładnie zasłoniętego okna. Za nim roztaczał się widok na piękne niebo, jak nie londyńskie, w akompaniamencie jaskrawego słońca. Musiało być ciepło, bo odczuwałem powoli potrzebę uchylenia jednej z szyb i wpuszczenia do siebie świeżego powietrza. Sięgnąłem po telefon, któremu umierała bateria i zerknąłem na zegarek. Godzina, którą na nim zobaczyłem odrobinę mnie przeraziła. Dochodziła pierwsza popołudniu, a ja byłem jednym wielkim bałaganem. O co chodzi?

            Głęboko westchnąłem i próbowałem spokojnie przeanalizować swoją sytuację, czego od kilku dobrych dni nie robiłem. Wstawałem, jadłem jakiekolwiek śniadanie, wychodziłem. Wracałem wcześnie albo nie. Potrzebowałem się bawić, ale skutki tego zacząłem odczuwać dopiero teraz. W tym momencie, gdy ta pochrzaniona serwetka z aspiryną wyglądała na bardzo dokładnie i równo poskładaną. Gdy mój telefon miał wyłączone nawet wibracje, żeby mnie nie obudziły. Gdy drzwi od sypialni były zamknięte, a nie jedynie uchylone. Dopiero wtedy dochodziło do mnie gówno, w którym się taplałem.

            Nie zwróciłem uwagi na żadne wiadomości z serwisów społecznościowych, stworzyłem jedynie prostego tweeta, który zdawał się podsumowywać moją beznadziejną sytuację. Podniosłem się do pozycji siedzącej na łóżku i schowałem twarz w dłoniach, wciąż nie mogąc w pełni pojąć umysłem tego, co się dzieje. Wiedziałem, że straciłem nad tym kontrolę. Szedłem za każdym, za wszystkim, byle nie było nudno, byle nie musieć rozmawiać. Niestety wiedziałem też, że rozmowa to jedyna rzecz, która według pewnej osoby pomaga. A na niej zależało mi najbardziej.

            Udało mi się znaleźć w miarę świeże spodenki i koszulkę, równo poskładane na jednej z moich półek w szafie. Mycie zębów zajęło mi dobrych kilka minut więcej niż zwykle, bo
z trudem przyzwyczajałem się do palącego moje oczy światła znad lustra. Prysznic podziałałby na mnie jak terapia wstrząsowa, dlatego wolałem najpierw skonfrontować się z wyrocznią, zanim doszłoby do prania mózgu.

            W całym domu panowała cisza. Słyszałem moje własne stopy na posadzce, a z korytarza nawet dostrzegałem cicho pracującą w kuchni zmywarkę. Wszędzie było jasno, w salonie panował porządek. Poduchy wyglądały jak nietknięte, piloty od telewizora otrzepane z resztek chipsów i równo położone na stoliku. W przedpokoju nie walały się żadne buty, lustro było idealnie czyste. Wszedłem do kuchni i zaciągnąłem się zapachem pieczonego w piekarniku mięsa, na blacie leżały  dopiero co umyte części maszynki do robienia koktajli. Wszędzie było pusto, panował idealny ład. Zupełne przeciwieństwo tego, co po sobie zawsze zostawiałem
i z czym budziłem się kolejnego dnia, bo była zbyt zajęta by posprzątać więcej, niż stawało jej na drodze. Dlaczego ja tego nie robiłem? To już inna kwestia.

            Zerknąłem w swoją lewą stronę, gdzie otwarte było okno tarasowe. Piękna pogoda zawitała w naszym ogrodzie, co aż wołało o wykorzystanie i cieszenie się kawałkiem zielonego spokoju, który mieliśmy. Westchnąłem cicho i do siebie, gdy ją zobaczyłem. Siedziała na trawie ze skrzyżowanymi nogami, bokiem do świecącego słońca. Pojedyncze włosy wypadały z jej koczka na czubku głowy, okulary przeciwsłoneczne leżały dobry metr dalej, pod jednym
z mniejszych krzaczków, które kiedyś postanowiła posadzić, by czuć się bardziej jak w swoim rodzinnym, domowym ogrodzie. Miała przed sobą dwie rozłożone książki, zębami zagryzała koniec długopisu którym co chwila zapisywała coś na białych kartkach. Niedaleko stał talerzyk, pewnie po drugim śniadaniu, oraz w połowie pełna jeszcze szklanka z czymś, co wyglądało mi na owocowe smoothie. Wyglądała na zamyśloną i spokojną, jedynie w swoich najwygodniejszych krótkich spodenkach i luźnej koszulce bez rękawów. To było coś, co powoli traciłem. Przejechałem dłońmi po swojej twarzy by zebrać się w sobie i cicho, bo nie miałem na stopach kapci, wyszedłem na obity brązowymi deskami taras. Albo mnie nie zauważyła, albo po prostu nie odwróciła do mnie swojej głowy. Rozejrzałem się dookoła w nadziei, że chociaż tutaj znajdę bałagan po nocnej zabawie kilka dni temu, ale również bezskutecznie. Wszędzie było idealnie, czysto, na stoliku leżały jedynie jej aparat i dwa obiektywy, przykryte ciemną szmatką. Nie korzystała nawet z telefonu, widziałem go wcześniej na stole w kuchni. Wyłączyła się od świata, była sama ze sobą i bałem się, że jedynie zburzę jej spokojną atmosferę.

            Wszedłem na zielony trawnik, który delikatnie łaskotał moje ciepłe stopy. Musiałem bardzo zmrużyć oczy, by nie wpaść w zbyt wielki konflikt z promieniami słonecznymi. Powoli szedłem w jej stronę, przeczesując palcami swoje bardzo zabałaganione włosy. Widziałem, jak na moment odrywa wzrok od swoich notatek, zapewne wyczuwając moją obecność. Mimo wszystko wróciła do swojego zajęcia i przewróciła kolejną stronę czegoś, co mi wyglądało na podręcznik, lub coś podobnego. Nie wpadłem na żaden lepszy pomysł, więc położyłem się na plecach kilkanaście centymetrów przed jej książkami, dając jej wciąż swobodę. Nie byłem pewien czym mnie powita i czy w ogóle, więc postanowiłem zostawić jej jakaś sferę spokoju. Zgiąłem nogi w kolanach i zignorowałem strzelające kości. Odwróciłem się twarzą do niej
i zmrużyłem oczy, nie chcąc oglądać oślepiającego światła, a jedynie jej skupiony wyraz twarzy.

- W lodówce zostało trochę mojego koktajlu, pomoże ci na kaca. – powiedziała cicho, nawet nie zachrypniętym głosem. Nie patrzyła na mnie, wciąż zaczytywała się w kolejnych wersach tekstu i zapisywała pojedyncze słowa na kartce.

- Co robisz? – uznałem, że będzie to najbardziej odpowiednie, pierwsze zdanie z mojej strony. No bo co innego mogłem powiedzieć? O co zapytać? Walnąć z grubej rury? Absolutnie nie, bo chyba wyczerpałem już swój limit. Mimo wszystko wciąż bałem się, że lada dzień wrócę do tego, co ją najbardziej irytuję i znów zapomnę o jakimkolwiek zdrowym rozsądku.

- Przygotowuję się na rozmowę rekrutacyjną na studia. – odparła, wciąż zajęta i obojętna wobec tego, że do niej przyszedłem. Nie oczekiwałem, że będzie cała w skowronkach, ale marzyłem o zobaczeniu jej szarych oczu chociaż na moment mimo przekonania, że nie mają w sobie iskry i są smutne.

- Myślisz, że cię przyjmą? – Próbowałem ciągnąć temat, coś musiałem robić. Westchnęła ciężko, musiała pomasować swoją skroń i dwa razy włączyć i wyłączyć długopis.

- Nie wiem. Trudno powiedzieć. Nie wiem nawet, czy dobrze robię. – mruknęła, wyraźnie zdenerwowana. Przymknąłem na chwilę oczy i przełknąłem ślinę, zanim cokolwiek więcej powiedziałem.

- I fucked up.  – pozwoliłem wydostać się właśnie tym słowom. Byłem ich pewien, mimo że bardzo nie chciałem, żeby były prawdziwe. Jednak chcieć nie zawsze znaczy móc, tym razem naprawdę musiałem się postarać, żeby coś dobrego z tego wyszło.

- Yep, you did. – odpowiedziała krótko, wciąż na mnie nie zerkając. Może ja wcale nie zasługiwałem na to, żeby oglądać jej piękne, delikatne rysy twarzy? Ostre tylko wtedy, gdy umiejętnie podkreślała je swoim makijażem?

- Annie… - próbowałem zacząć ale nawet nie wiedziałem, co mam powiedzieć. Jej imię brzmiało tak pięknie, ale okoliczności jego wymawiania zmieniały rytm bicia mojego serca na ten żałosny, pełen tego nieprzyjemnego uczucia porażki.

- Słucham? – spytała stanowczo, w końcu podnosząc głowę znad książki. Otworzyłem buzię, by coś powiedzieć ale nic z ust się nie wydostało, gdy dobrze jej się przypatrzyłem. Oczy miała spuchnięte, kiedy dłuższą chwilę się w nią wpatrywałem musiała zagryźć wargę, która nerwowo zaczęła drżeć. Była bliska płaczu, jej policzki przybrały delikatnie czerwoną barwę
i wiedziałem, że w każdej chwili może wybuchnąć jakąkolwiek negatywną emocją. Pochyliła się znów i udawała zajętą, gdy zebrała się w sobie i zaczęła znów mówić. – Rozumiem, że lubisz się bawić. Naprawdę to rozumiem, bo sama przecież mam czasami taką potrzebę. To ludzkie. – mówiła przeraźliwie spokojnym i przyjaznym tonem głosu. Ten jednak powoli łamał się. – Ale są jakieś granice. Na przykład wtedy, kiedy jest środek nocy i ja nie mam pojęcia, gdzie jesteś. Z kim jesteś. Mówisz tylko, że wychodzisz. Może zrobimy taki eksperyment, co? Przez tydzień będę dla ciebie oschła, będę traktować cię jak chłopca na posyłki, a ty będziesz znosił moje zachcianki, dopiero poznanych ludzi, z którymi się bawię w klubach i cierpliwie czekał pół nocy aż wrócę, bo zapomnę do ciebie zadzwonić albo napisać. Może być? – patrzyła znów na mnie, marszcząc nieprzyjemnie czoło. Głęboko westchnąłem i podniosłem się do pozycji siedzącej, nie wiedząc co robić. Oparłem łokcie na zgiętych kolanach i schowałem twarz w dłoniach, próbując powstrzymać nieprzyjemny ból głowy i opanować swoje myśli.
W ogóle, zrozumieć wszystko to, co ma miejsce. Jej racja, jej cholerna racja i prawo do tego, by być nieszczęśliwą.

- To wszystko jest tak pochrzanione, nie mogę zostać z tym sam. – powiedziałem bardziej do siebie, analizując każdą sytuację, przypominając sobie po kolei pijane szczegóły. Była moją dobrą stroną, nie mogłem jej stracić przez tak dziecinne zachowanie.

- Nikt nie powiedział, że zostaniesz. – mruknęła, pociągając nosem. Spojrzałem na nią
i widziałem, jak wierzchem dłoni wyciera jedną, jedyną łzę. Więcej nie wypuściła, trzymała się ostatkami sił i jedynie spoglądała co chwila na chmury, by się uspokoić. – Po prostu sam się ode mnie odsuwasz… - zaczęła, ale już dłużej nie mogłem.

- Ja wiem, wiem Annie. – przerwałem jej, ciągnąc się za włosy. Czułem rosnącą frustrację, ilość docierających do mnie powoli informacji przeważała nad możliwością racjonalnego myślenia.

- Skoro wiesz, to zrób coś z tym.  – powiedziała odważnie i w duchu dziękowałem wszystkim żywym istnieniom, że nie dodała nic do tego. Nie postawiła ultimatum, nie zagroziła końcem naszego wspólnego życia.

- Próbuję, ale jak widzisz nie udaje mi się. – broniłem się, nie wiedząc co innego powiedzieć.

- Gdybyś próbował, Niall, nie rozmawialibyśmy teraz w ten sposób. Próbować, to zaczniesz dopiero teraz. Nie starałeś się za bardzo, gdy po pijaku chciałeś, żebym zabawiała się z tym jebanym Obamą, tak jak twoje nowe przyjaciółki. Również nie do końca, gdy postanowiłeś pokłócić się z Basilem. – rzucała hasła, które widocznie ją bolały przynajmniej raz tak bardzo, jak mnie zaczynały w tamtej chwili.

- Dobra, rozumiem Ann.. – próbowałem ją zahamować, nie mogłem już tego słuchać. Uświadamiała mi zbyt wiele rzeczy, to przerastało moją świadomość.

- Niall, nie mówię ci tego wszystkiego na złość. Chcę ci pomóc, ale to musi działać w dwie strony. Kiedy ostatni raz skupiłeś się na czymś? – mówiła spokojnie, mimo ściekających jej po policzkach łez. Musiała widzieć jak zaczynam się denerwować, jak bardzo to wszystko mnie wykańcza.

- Nie wiem.. – kręciłem głową zrezygnowany.

- Niall, spójrz na mnie. – poprosiła, a nagle jej ręka znalazła się na moim kiwającym się kolanie. Byłem tchórzem, ale bałem się. Miała pewnie zaczerwienione policzki, oczy całe mokre, na całej twarzy wyrysowany żal do mnie.. – Proszę, Niall.

- Wiesz, jak bardzo mnie to boli jak widzę, że przeze mnie jesteś w takim stanie? – mówiłem do trawy, nie do niej. W tej chwili byłem słaby, słabszy niż pamiętam. Mózg mi zapewne parował, wszystko kręciło się dookoła serca i nie poluźniało splotu.

- Niall James Horan.. – zaczęła. Wstała ze swojej wcześniejszej pozycji i gniotąc kolanami książki przyczołgała się do mnie, stanowczo chwytając mnie w policzkach i podnosząc moją twarz na odpowiednią wysokość. Nie mogłem nie spojrzeć na jej załzawione oczy, pełne determinacji i odrobiny nadziei. Nie poddawała się, ten gest był dowodem na jej niesamowitą wiarę we mnie i moje możliwości. – Jesteś utalentowanym muzykiem. Wypisz to, wyśpiewaj, wygraj na gitarze. Wyciągnij mnie na boisko i karz patrzeć, jak kopiesz z całej siły piłkę do bramki. Rzucaj piłeczkami golfowymi w moje książki, zabieraj mi moje cukierki. Możesz robić cokolwiek, byle ci to pomogło pozbyć się tego gówna, które masz w głowie. Opinia publiczna jest i będzie. Radzimy sobie z nią razem, bo jak sam powiedziałeś, chcesz chronić nasz związek i trzymać mnie z daleka od fanów, reporterów i innych męczących rzeczy. Dotrzymuj tej obietnicy, Niall. Podaj mi rękę, a nie otwieraj nią kolejne piwo. Napisz do mnie wiadomość,
a nie wypytuj znajomych czy chcą kolejną kolejkę tequili. Rób wszystko tylko błagam, wróć. – z każdym słowem jej głos łagodniał, a kciuki zaczynały delikatnie masować moje policzki. Łzy ciekły jej strumieniami, ledwo trzymała się na swoich kolanach. – Jutro zaczynasz od nowa trasę, Niall. To jest to, co kochasz najbardziej. Występowanie przed tysiącami ludzi, dzielenie się swoim szaleństwem i pasją. Skup się na tym, proszę. Nie musisz myśleć o mnie non-stop, nie mogę ci tego nakazać. Ale kieruj swoje myśli na bardziej pożyteczny tor, niż ucieczka. Właśnie przez twoje niewłaściwe zachowanie może dojść do rozpadu wszystkiego, na co tak silnie pracowaliście przed i po odejściu Zayna. Jesteś częścią zespołu, oni są twoimi braćmi. Każdy z nich jakoś, lepiej lub gorzej, zmaga się z naciskiem ze strony fanów i mediów. Ale nie daj się zakopać, nie daj się utopić w tym, co złe i nieprzyjemne. Uwierz mi, nie chcesz.. – urwała, by opuścić na moment głowę i pociągnąć nosem, nie mogła powstrzymać szlochu
i drżących ust. - ..Nie chcesz zamienić się w lepszą wersję Patryka. – dokończyła, a mnie potwornie kłuło.

Oparła swoje czoło o moje i tak się rozpłakała, nie mogąc się w ogóle uspokoić. Co chwila dodawała jakieś słowa, przekonywała mnie o moich wartościach i o tym, że mogę być znowu sobą. Nie są mi potrzebne noce w towarzystwie skąpo ubranych, znanych dziewczyn. Nie potrzebuję dziesiątek nowych znajomych co noc. Nie muszę codziennie wypić popołudniu dwóch piw, żeby się przygotować na wieczorne wyjście.

- Chcę mojego Nialla z powrotem. Chcę, żebyś się cieszył jak dziecko na kolejny koncert. Chcę długich i nie przespanych nocy, bo masz nagle wenę na nową piosenkę i grasz ją na gitarze, by wbić sobie do głowy. – mówiła dalej, gdy wytarłem jej policzki. Rozprostowałem odrobinę nogi, by mogła mi usiąść na kolanach i odciążyć je od ciągłego nacisku na twardą ziemię. Objęła mój tułów swoimi nogami i przytuliła się mocno, pozwalając mi pewnie objąć jej wątłą postać. Zaczęła się trząść i potwornie płakać, więc w pewnym momencie po prostu nie wytrzymałem. Oparłem się ustami o jej ramię i pozwoliłem, żeby kilka słonych kropel wyleciało z moich oczu. – Przedwczoraj byliście naprawdę wstawieni, nie chcę znowu znosić głupich komentarzy dziewczyn takich, jak Lexie czy Chantel. Byłeś niemiły, a popisywanie się przed Arianą i dziewczynami wcale ci nie pomagało. – dodała już trochę ciszej, a potem ciasno objęła ramionami moją szyję. Poprawiłem swoje ręce na jej tułowiu i mocno odetchnąłem, pociągając nosem i czując, że moczę jej szarą koszulkę.

- Nie chcę tego powtarzać. – powiedziałem szczerze. Lubiłem i zawsze będę lubił zabawę, śmiech i odrobinę alkoholu, bo to leży w mojej naturze. Ale nigdy więcej nie chciałem powtórzyć tych błędów, nie chciałem przekraczać granic i doprowadzać do sytuacji takich, jak ta.

- Kocham cię, Niall i nie chcę, żeby to się zmarnowało. – dodała, jeszcze mocniej wczepiając się w moje ciało. – Rozumiesz? – w odpowiedzi mocno pokiwałem głową i bardziej schowałem się w jej szyi, nie chcąc jej nigdy wypuszczać ze swoich objęć. Brakowało mi tego, zawsze mnie przyzwyczajała do ogromnej czułości i przytulania a teraz? Teraz potrzebowałem tego jak powietrza, bo w ciągu ostatnich dobrych kilku dni kompletnie zaniedbałem naszą wspólną,
w zasadzie bardziej psychiczną niż fizyczną, potrzebę.

            Odsunąłem się w końcu od niej, po dłuższej chwili. Spojrzała na mnie swoimi mokrymi oczyma i słabo się uśmiechnęła, po czym zaczęła układać moje brudne włosy w coś sensownego. Wciąż ją ciasno obejmowałem ramionami nie wyobrażając sobie co by było, gdybym nie mógł już zatopić swoich kończyn w jej miękkiej skórze.

- You’re my favorite munchkin. – użyłem zdrobnienia, które jakiś czas temu wywołało u niej serię uroczych uśmiechów i chichotów z podekscytowania. Uśmiechnęła się odrobinę szerzej, tym razem włączając w to swoje oczy. Mimo łez, mimo czerwieni pod oczami była piękna.
I nie chciałem, żeby ktokolwiek inny mógł ją widzieć taką piękną, jak ja.

- Postarasz się? – spytała dla pewności.

- Będę próbował. – przytaknąłem zdecydowanie. – Ale sam nie dam rady.

- Nigdy nie jesteś sam, Niall.  – pocieszający uśmiech i masujące moją głowę palce powoli mnie uspokajały. – I pomyśleć, że miałam zamiar nie płakać i w ogóle się do ciebie nie odzywać.

- Najlepsze plany zawsze szlag trafi.

            W pomieszczeniu nie było gorąco, ale atmosfera przekraczała jakiekolwiek dopuszczalne temperatury na termometrach. Harry jeździł już językiem po swoich zębach by upewnić się, że są idealnie czyste, Liam już włączał swój taneczny, sceniczny tryb a Louis przerzucał mikrofon z jednej ręki do drugiej. Poprawiłem podciągnięte rękawy białej koszulki i jako czysta formalność, odchrząknąłem kilka razy. Kilku technicznych już używało specyficznej terminologii, ostatnie hasła i komendy przed wielkim wejściem. Jeden wielki pisk, krzyk, ogłuszający wrzask gdy zgasła większość świateł na stadionie w Cardiff. Pierwsze rytmy naszego intro, krew od razu płynęła szybciej a serce biło tak, jak dawno nie.

- O kurwa. – Przekląłem na głos, gdy ktoś poprawiał osprzęt mojego mikrofonu. Jeszcze ktoś inny przewiesił mi przez ramię mojego pięknego, bordowego Fendera i przypomniał mi, gdzie mam kostki.

            Budujący napięcie rytm muzyki wstępnej zawsze działał na mnie pobudzająco, chyba równie mocno jak na przeraźliwie głośno krzyczące tłumy na widowni. Ekipa zaczęła nam życzyć powodzenia, Lou kopnęła mnie na szczęście w tyłek i dwa razy przejechała pudrem po spoconym już z ekscytacji czole. Szukałem wzrokiem drugiej blondynki, która już przybijała piątkę Tomlinsonowi i szła do mnie z ogromnym uśmiechem na twarzy. Uważając na moją gitarę, objęła mnie mocno w ramionach i ścisnęła dwa razy, dla poprawy adrenaliny. Odsunęła się na kilka centymetrów i widziałem, jak skrzą się jej oczy ze szczęścia. Na piersi dumnie wisiała jej plakietka, dzięki której mogła stać ze mną tuż przed wejściem na scenę. Uśmiechała się szeroko i objęła dłońmi moją twarz, złączając nasze czoła. Przymknąłem oczy by zaciągnąć się jej zapachem, ona zdaje się zrobiła to samo.

- You got this, Niall. – zaczęła, mocno całując moje usta. Zaskoczyła mnie tym, ale nie mogłem narzekać. Odsunęła się gwałtownie i spojrzała mi głęboko w oczy. – Jesteś świetny, - kolejne sekundy jej warg przyklejonych do moich, zakończone cichym plaśnięciem – wyglądasz okropnie seksownie, - znów zaczęła masować swoimi ustami moje, doprowadzając mnie tym do istnego obłędu. – i idziesz robić to, co kochasz. Te dziewczyny cię kochają, nie zawiedź ich. – skończyła, po raz ostatni składając mi kilka pojedynczych buziaków na każdej z warg. Obdarzyłem ją szerokim uśmiechem i gdy już się odwracała, chwyciłem jej rękę
i przyciągnąłem do siebie jeszcze na chwilę. Spojrzałem jej prosto w oczy i zanim Liam krzyknął na mnie coś nieprzyzwoitego, zdążyłem powiedzieć najważniejszą rzecz.

- You’re my lucky charm.

            Jej uśmiech był jedyny w swoim rodzaju, tak samo jak narastające okrzyki skandujące nazwę naszego zespołu.

            Jestem częścią One Direction. Częścią czegoś wielkiego.

            Jestem Bogiem, który ratuje siebie i swoje upadłe anioły.

            Jestem Niall. I muszę być szczęśliwy.

          

_____________________________________

www.mannien.tumblr.com

www.twitter.com/maryb96

www.twitter.com/annieoholmes

www.ask.fm/manny96

http://www.wattpad.com/story/34495045-those-lovely-moments

Z chcęcią sobie z Wami porozmawiam, gdziekolwiek!

Bądź tak miły i zostaw komentarz, będę Cię wielbić jeszcze bardziej!

34 TYSIĄCE WYŚWIETLEŃ, MOI DRODZY! TO ZASŁUGUJE NA KAWAŁEK CZEKOLADY!

x 

M