:)
Rozdział ze specjalnymi podziękowaniami dla Justyny, bo obie razem, wspólnymi siłami przetrwałyśmy bardzo trudny weekend. Jak tylko pojawi się data, zabieram Cię na koncert!
Jeśli jesteś tutaj, czytasz ten wstęp - powiedz mi kilka słów. Cokolwiek. Jak się masz? Jak masz na imię? Czy długo jesteś z Niannie? A może ich w ogóle nie lubisz?
Coś mnie skręca od środka gdy widzę rosnące cyferki na liczniku, a malejące w ilości wiadomości zwrotnych.
Jeśli chcesz wiedzieć, co się u mnie działo, poznać szczegóły moich nowych pisarskich planów, powiedzieć "Cześć" lub po prostu porozmawiać - napisz! Jak zawsze, na dole znajdziesz linki do miejsc, gdzie mnie możesz znaleźć.
Muzyka w tym rozdziale odgrywa bardzo ważną rolę. Kliknijcie, proszę, na każdą nutkę!
Biegłam ile sił w
nogach. Przebierałam nimi jak szalona, czułam się jak szalona. Nie
mogłam powstrzymać przy tym mojego uśmiechu i prawie łzawiących
już oczu. Wąskie korytarze otaczające pomieszczenia gospodarcze,
główne zaplecze i zaaranżowane pokoje dla ekipy pełne były
głosów radosnych i tych smutnych, ale pomiędzy tym wszystkim
biegłam i sapałam ja, za którą uparcie gonił Louis.
- Ty mały chochliku! -
krzyknął za mną, prawie depcząc mi po piętach. Skręciłam w
lewo, na drogę zza sceny wzdłuż wielkich skrzyń muzyków. - Gdzie
się nauczyłaś biegać?! - krzyczał, a mi zaczęło brakować tchu
od ciągłego śmiechu.
Niestety zza filara
nagle pojawił mi się na drodze Harry, który zdążył jedynie
zrobić wielkie oczy, zanim zahaczyłam o niego ręką i gwałtownie
owinęłam się wokół niego. Mogłam mu jedynie dziękować w
myślach za to, że miał dobry refleks i sprawne mięśnie - inaczej
oboje leżelibyśmy na ziemi kilka metrów dalej.
- Woah, co to za
szaleństwo? - schowałam się za jego plecami i trzymałam się
mocno jego barków, żeby się schować przed Tomlinsonem.
Bezskutecznie, ale zawsze warto było spróbować.
- Wypiła moją herbatę!
- rzucił, próbując dosięgnąć przez kolegę do mnie. Sprytnie
starałam się manewrować ciałem bruneta, robiąc sobie z niego coś
na wzór tarczy. Przez jakiś czas skutecznie, bo był od nas obojga
wyższy.
- Pomyliłam kubki! Też
nie słodzę! - śmiałam się.
- Och, przesuń się
Harry. Przeszkadzasz mi! - zirytowany dosięgnął mojej dłoni i
chwycił mnie za nią, przyciągając do siebie. Pisnęłam donośnie,
gdy mimo mojej próby walki wrzucił mnie na swoje ramię i mocno
mnie trzymał tak, że zwisałam głową nad jego tyłkiem.
- Puść! Powiedziałam
przepraszam! - próbowałam. Zaczął maszerować ze mną wzdłuż
korytarza, kilka razy słysząc moje stęknięcia gdy poprawiał mnie
dla swojej wygody. A co ja miałam powiedzieć? Chłopak, mimo
wszystko, miał trochę za twarde barki jak na mój miękki brzuch.
- You wish, Holmes.
You fucking wish.
Była
sobota, ostatni dzień października. Wszyscy możliwi znajomi
zjeżdżali się do Sheffield, by towarzyszyć chłopcom podczas ich
ostatniego koncertu tej trasy koncertowej. Ostatniego show, zanim
trochę odpoczną.
Przygnębiającą
atmosferę czuło się w kościach. Lou nagrywała wszystkich po
kolei, rozmawiała z każdym członkiem ekipy i każdym ochroniarzem,
próbując zapamiętać najmniejsze szczegóły. Nigdy wcześniej
cała koncertowa grupa nie była tak zjednoczona, dzisiaj wszystkim
zależało na jak największych emocjach, dumie i radości z tego, co
do tej pory zrobili. Z ogromną ochotą i zaparciem ubrałam koszulkę
z ich wizerunkiem i nie miałam zamiaru jej zdejmować, bo
zasługiwali na naszą całkowitą uwagę dzisiejszego wieczoru. Mój
telefon dostał specjalną obudowę podkradzioną z jednego zestawu
prezentów dla gości VIP (...ups?). Byłam pełnowymiarową fanką
One Direction w sercu, jak i na zewnątrz.
-
No weź, nie widzę teraz świata poza twoją dupą. - parsknęłam
śmiechem na to, że moim jedynym widokiem był tył jego czarnych
spodni. Uszczypnął mnie zaczepnie w nogę i zmęczona niewiedzą,
co się dzieje, bo słyszałam tylko dookoła siebie śmiechy na nasz
widok, mocno zaparłam się dłońmi o jego pośladki i spróbowałam
trochę się wyprostować. Wymagało to nie lada pracy moich mięśni
i przez chwilę żałowałam, że ostatnio nie zrobiłam kilku
brzuszków i nie wzmocniłam swojego tułowia na wypadek bycia
noszoną w niewygodnej pozycji przez przyjaciela.
-
Ciesz się, jeszcze trochę cię ponoszę, bo jesteś zadziwiająco
lekka. - odparł, na co od razu moja pięść wylądowała na jego
siedzeniu. - Oi, przemoc!
-
Tak? A ja myślałam, że jesteś kiepski w podnoszeniu ciężarów.
No popatrz. - niebezpiecznie mną podrzucił, więc krzyknęłam z
zaskoczenia. - Tylko mnie nie zabij!
-
Kurde, a tak chciałem. Byłby spokój na trochę. - mruknął pod
nosem. Z uśmiechem pokręciłam głową i zaczęłam wierzgać
nogami, żeby może choć na chwilę się zmęczył, zirytował i dał
sobie spokój.
Z
tego co się zorientowałam, wyprowadził mnie na widownię, gdzie
większość męskiej części ekipy rozsiadła się na krzesełkach
i oglądała z zacięciem finał mistrzostw świata w rugby. Mieli
ekran lepszy od kinowego, więc tylko brakowało im hektolitrów piwa
i braku planów na dzisiejszy wieczór do idealnego, męskiego
relaksu.
-
Za dużo masz energii? Roznosi cię? - Usłyszałam za sobą damski,
znajomy głos, gdzieś pomiędzy głośniejszymi komentarzami
odnośnie akcji, którą przeprowadzili Nowozelandczycy.
-
Tak, roznosi mnie, chyba kobieca wredota. - niemalże warknął, ale
dało się wyczuć w jego głosie nutkę ironii.
-
Lottie? - chciałam się upewnić, nie widząc niestety z kim Louis
rozmawiał. Harmider dookoła utrudniał mi skupienie się, z całej
siły już łapałam jego boki i pośladki, żeby tylko moja głowa
nie musiała zwisać. Co jak co, nieprzyjemne uczucie. - Powiedz mu
coś!
-
Louis, - westchnęła. - żeby jej się potem słabo nie zrobiło,
jak nagle stanie na własnych nogach. - mówiła spokojnie.
Jedno
ciężkie westchnięcie i niezbyt zgrabnie, ale zostałam zestawiona
na podłogę. Zmrużyłam oczy, bo faktycznie zakręciło mi się w
głowie od długiego zwisania głową w dół. Zobaczył, że trzymam
się za głowę i nic nie mówię, więc położył mi rękę na
ramieniu i gotów był chyba zapytać, czy wszystko w porządku. Do
tego momentu jednak już otrzeźwiałam i szturchnęłam go łokciem
w bok.
-
Ugh, - jęknął. - Jesteś okropna! - zaśmiałyśmy się obie w
odpowiedzi. Poprawiłam koszulkę, która nieznacznie się podwinęła
i podciągnęłam spodnie. Cieszyłam się, że nie zsunęły się na
tyle, żeby cała arena mogła podziwiać moje majtki.
Rozejrzałam
się dookoła siebie. Setki porozstawianych krzesełek na płycie,
tysiące na trybunach. Potężna scena, nad nią ogromne ekrany.
Dziesiątki głośników, dzięki którym tłumy fanów mogły
usłyszeć ich śpiew. Wszystko to wymagało ciężkiej i
zsynchronizowanej pracy techników, muzyków, inżynierów i
menadżerów. Od strony widowni wyglądało to na proste - scena,
chłopcy, zespół. Jednak w rzeczywistości każdy koncert to było
wielkie przedsięwzięcie, a z każdą kolejną datą podczas trasy
koncertowej wszyscy członkowie licznej ekipy stawali się rodziną.
Każdy ochroniarz był częścią czegoś wspaniałego, Sarah
przygotowująca ciepłe posiłki, Lou i Lottie upiększające
wszystkich przed wejściem na scenę. Helene pilnująca rozgrzewki
ich głosów, wszyscy w prowizorycznych biurach odpowiadający za
sprawy logistyczne, kierowcy furgonetek, technicy dbający o
instrumenty i mikrofony. Jedna, wielka rodzina, która zawsze miała
jeden cel: dobrze się bawić.
-
Hej, Annie? - ocknęłam się z rozmyśleń, gdy obok pojawił się
Cal, ich oficjalny fotograf. Uniosłam lekko kąciki ust na znak,
żeby kontynuował. - Bawisz się dzisiaj, czy wzięłaś też
aparat? - spytał. Uśmiechnęłam się dźwięcznie, bo od jakiegoś
czasu byłam jego pomocą podczas koncertów. Zawsze mógł na mnie
liczyć, jeśli chodziło o najlepsze ujęcia Nialla - bo wiedziałam
jak i kiedy się ruszy, znam go na pamięć. A przy okazji,
kompletowałam jego album ze zdjęciami, o którym jeszcze nie
wiedział.
-
Nie ruszam się bez niego, ale też chciałam trochę się nacieszyć
koncertem. Możesz dostać trochę zza kulis, jeśli chcesz. -
uśmiechnęłam się, bo wiedziałam, że przed ich wejściem na
scenę ciągle będę przyciskać spust migawki.
-
Nie mówię, że musisz. To ważny dzień, dlatego mówię, że nie
musisz się bardzo starać. Dzięki za ostatnie miesiące, naprawdę
jesteś w tym dobra. - powiedział, co ogromnie mnie ucieszyło. Po
przyjacielsku przytuliłam go do siebie, zanim dodał, że za
kilkanaście minut będziemy robić zdjęcia grupowe.
-
Jasna sprawa, Cal. Mogę cię potem zmienić, żebyś też był na
kilku zdjęciach, zawsze łatwiej jak jest więcej niż jeden
fotograf. - odparłam, co nas obojga ucieszyło. Robienie zdjęć
podczas koncertów było czymś, co non-stop robiłam przez ostatnie
tygodnie i chyba pokochałam. Niall niech lepiej często przygrywa na
gitarze w domu, bo wyjdę z wprawy.
Spojrzałam
raz jeszcze na setki pustych siedzeń i westchnęłam wiedząc, że
dzisiaj po raz ostatni na jakiś czas arena pełna będzie fanów tej
właśnie czwórki. Była to na dobrą sprawę pierwsza trasa
koncertowa, podczas której aż tak często podróżowałam razem z
nimi. Siedziałam za kulisami z Lou, Helene, Lottie i Sophią. Gdy
myślałam o tej ostatniej, odganiałam przykre myśli z głowy - bo
kto wie, może gdyby nie mój upór, w zasadzie nasz wspólny, może
skończylibyśmy tak samo jak Liam i Sophia? Para tak kochana i
wydawałoby się, nierozłączna? Brunetka była cudownym
towarzystwem gdziekolwiek, a w akompaniamencie jej chłopaka zawsze
czuło się iskierki między nimi. Byli razem jak wielbiące się
szczeniaczki. Na myśl o tym, że miałabym tak samo nie wytrzymać
dystansu, co było możliwe.. nie, nawet nie mogłam w ten sposób
myśleć.
Z
daleka zobaczyłam, jak stojąca pod sceną Lou macha do mnie i
wysyła powietrznego buziaka. Udałam, że go łapię i odwdzięczyłam
się tym samym, rozpoznając po jej ruchu warg jak mówi do Paula,
jednego z menadżerów, "I love this salt".
Zaśmiałam się do siebie i rozejrzałam dookoła, szukając
bardziej niż tylko znajomej mi twarzy.
Nie
znalazłam nigdzie charakterystycznej czupryny, więc zaczęłam
schodzić w dół płyty w kierunku kulis, w pół kroku czując
wibrujący w tylnej kieszeni moich spodni telefon. Jak na zawołanie,
jego imię pojawiło się na ekranie zaraz nad słowami: "Turn
around n come here". Od
razu odwróciłam się na pięcie i wytężyłam wzrok, aż znalazłam
- nieco dalej niż wcześniej doszłam, na jednym ze środkowych
krzesełek. Od razu ruszyłam do niego widząc z daleka, jak wyciąga
się i przeciągle ziewa.
Zawsze
przed koncertem lubił być wygodnie ubrany, nigdy nie wiedząc czy
nie zdecyduje się na trening z Markiem, albo na po prostu luźne
samopoczucie, jak w domu. Szara koszulka z długim rękawem ciasno
przywierała do jego piersi, spodenki sportowe za to luźno zwisały
z jego patyczastych (choć pracował nad tym) nóg.
Uśmiechnął
się do mnie ledwie zauważalnie, trzeba było znać dobrze jego
mimikę twarzy żeby dostrzec, że to uśmiech. Chciałam usiąść
na siedzeniu obok, ale pociągnął mnie za rękę i gwałtownie
posadził sobie na kolanach.
-
Złamiemy komuś krzesło. - zachichotałam na jego upór. On jedynie
mocno objął mnie w talii i przytulił mnie do siebie, na co zmiękło
mi serce.
Oplotłam
ramionami jego szyję, pozwoliłam mu przylegać do moich piersi i
ciasno zaciskać swoje ramiona na moich plecach. Głęboko zaciągnął
się powietrzem i westchnął, bardzo ciężko. Głaskałam go po nie
ułożonych jeszcze włosach, bawiłam się nimi, przebierałam w
nich palcami. W zasadzie robiłam to, co zawsze zwykła moja mama,
gdy potrzebowałam bliskości. Po obiedzie, jako że moje stałe
miejsce przy stole było obok niej, kładłam głowę na obrusie tuż
obok jej rąk i to wystarczyło, żeby zaczęła mnie delikatnie
głaskać po włosach. Uspokajało mnie to, pozwalało się lepiej
poczuć i doznać odrobiny ciepła. Zrozumiałam, że nie tylko na
mnie to działa, dlatego często bawiłam się właśnie jego włosami
w ten sam sposób i nigdy jeszcze mi w tym nie przerwał, lubił to.
-
To nie jest nasz ostatni koncert. - wymruczał w materiał mojej
koszulki, z ogromną pewnością i nadzieją w głosie. Ten jednak
odrobinę drżał, jakby nie do końca sam był przekonany, że
wypowiada prawdę. W pewnym sensie i tak, i nie.
-
Zagracie jeszcze mnóstwo razy na wielkich i mniejszych scenach, na
pewno. - odparłam, muskając palcami jego ucho.
-
Ale nigdy więcej podczas tej trasy koncertowej. - dodał, na co
kilka razy cmoknęłam go w głowę. - Ludzie się boją, bo nie było
jeszcze takiej sytuacji. Nie przerywaliśmy koncertowania, wszystko
działo się non-stop przez ostatnich pięć lat.
-
Wiem, kochanie. Ale jesteście ludźmi i macie prawo do odpoczynku. A
powiedzmy sobie szczerze, w kontrakcie nie było o nim mowy. -
odparłam cicho i spokojnie, próbując go nie rozjuszyć. Mimo, że
na pewno starał się inaczej to wszystko przekazywać, to w tamtej
chwili wydawał mi się taki delikatny, przestraszony i przygnębiony.
Głęboko odetchnął raz jeszcze i gdy wypuszczał powietrze,
odrobinę się zatrząsł. Wiedziałam, co to znaczy i łamało mi
się serce z tą świadomością. - Hej, spójrz na mnie. -
poprosiłam, odrobinę ciągnąc go za włosy. Podniósł głowę z
moich piersi i popatrzył na mnie, tak jak sądziłam, czerwonymi i
zaszklonymi oczyma. Objęłam jego oba policzki dłońmi i zmusiłam
go do skoncentrowania się na tym, co do niego mówię. - Każdy
kiedyś potrzebuje przerwy. Nie można non-stop pracować. Idziesz na
zasłużony urlop, nie kończycie swojej kariery, sami to wciąż
powtarzacie. Dla fanów to wydaje się jak skok w przepaść, bo
nigdy nie zaznali waszej dłuższej nieobecności. To będzie dla was
taki test, jak sobie z tym radzicie. I wy, i fani. A znając ich,
wrócą z jeszcze większym wsparciem. - powiedziałam, patrząc mu
głęboko w oczy. Profilaktycznie przejechałam kciukami pod jego
błękitnymi orbitkami by upewnić się, że nie ma tam już mokrych
śladów.
-
Naczytałaś się twittera i tumblra, co? - spytał, na co oboje się
dźwięcznie uśmiechnęliśmy. Mój Niall tu był, nigdzie mi nie
zniknął w dołku emocjonalnym i za to byłam mu wdzięczna.
-
Powiedzmy, że co nieco wiem dzięki nim. - Uśmiechnęłam się
ciepło, wciąż na niego patrząc z miłością i troską. Podniósł
wyżej głowę i rozejrzał się dookoła, odchrząkając delikatnie.
-
Tyle wspomnień, tyle koncertów.. - mówił, wpatrując się w scenę
po jego prawej stronie.
-
Jestem z ciebie bardzo dumna, wiesz? - zagaiłam, wiedząc jak bardzo
potrzebuje takich słów. Przejechałam palcami po jego grzywie i
poczekałam, aż znów złapie ze mną kontakt wzrokowy. - A razem ze
mną miliony innych ludzi, którzy was kochają. Dacie wspaniałe
show i właśnie takich was zapamiętają - szczęśliwych, pełnych
energii na scenie, uwielbiających swoją pracę. To sprawi, że z
niecierpliwością będą czekać na wasz kolejny ruch. A ja w tym
czasie zadbam o to, żebyś wystarczająco dobrze się wyspał,
przestał na trochę myśleć o kolejnych datach i dał sobie
odetchnąć. - dokończyłam, całkowicie mając na myśli każde z
wypowiedzianych słów. Trwaliśmy chwilę w ciszy, ja mierzwiąc
jego włosy i masując skórę szyi, on oglądający moją twarz.
-
How the hell did I end up here? On this venue? With ya on
my lap? How? What have I done?
- You were your true
self, Niall. This charming and talented boy from Mullingar.
-
Niall, zaśpiewaj coś! - krzyknęła do niego ze sceny Lou, gdy
nagrywała go telefonem. Zaczął się do niej wygłupiać, więc
usunęłam się z kadru i poszłam po swój pokrowiec z aparatem w
prowizorycznym pokoju z naszymi rzeczami niedaleko sceny.
Gdy
wróciłam, Cal rozstawiał na środku sceny drabinę i rozpracowywał
statyw, który ewidentnie był za niski, żeby objąć tak sporą
grupę ludzi. Cała ekipa rozmawiała i ustawiała się przed nim,
nie bardzo jeszcze wiedząc gdzie się podziać.
-
Dobra Harry, Louis, Niall i Liam, kucnijcie albo usiądźcie bardziej
z przodu, żeby było was widać. - polecił, przymierzając się do
jak najlepszego ujęcia. - Gdzie jest Josh? Band też powinien być w
całości. - zastanawiał się na głos. Cierpliwie stałam obok i
czekałam razem z nim, widząc jak większość osób jest nie do
końca skupiona i raczej niechętna do tego, by pospieszać
pamiątkowe zdjęcie. - Annie, możesz iść stanąć tam niedaleko
Helene, a potem się zamienimy, co?
- Na
pewno mam być na zdjęciu? - zaśmiałam się. W końcu oficjalnie
nie należałam do ekipy zespołu, więc moja wewnętrzna skromność
się odrobinę przebudziła.
- Och
nie gadaj, tylko chodź tutaj. - blondynka wyszła ze swojego rzędu
i pociągnęła mnie ze sobą, obejmując mnie przyjaźnie ramieniem.
- Jesteś częścią rodziny, czy tego chcesz czy nie.
Widziałam,
jak Niall puszcza do mnie oko na znak, że tak ma być. Uśmiechnęłam
się i zostałam na kilku zdjęciach, aż chwiejnym krokiem Cal
zaczął schodzić z wysokiej drabiny i przekazał mi pałeczkę.
Wzięłam głęboki oddech, bo w końcu miałam wejść na dwu
metrową drabinę, bez niczyjej asekuracji.
- Nie
spadnij, mała. - Usłyszałam komentarz blondyna, na który
zatrzymałam się w połowie drabiny i spojrzałam na niego zimnym
wzrokiem. Na pewno miałam już czerwone policzki z zawstydzenia, ale
starałam się na to nie zwracać uwagi. Najważniejsze było
zdjęcie, nie jakaś tam drabina.
- Czy
ochroniarze mogą się uśmiechnąć? - spytałam trochę głośniej,
żeby wszyscy usłyszeli. Miałam przed sobą dwa stopnie drabiny ale
chciałam je wykorzystać jako oparcie, by nie trzęsły mi się aż
tak ręce. Normalnie nie miałam z tym problemu, ale dzisiaj wszystko
było inne.
-
Myślę, że możemy wykorzystać moment i powiedzieć kilka słów
od nas. - Liam zabrał głos, gdy bezpiecznie zeszłam już z
drabiny, a większość ekipy chciała się zbierać do swoich zajęć.
- Nie
rób tego, będę płakać. - wymamrotała obok mnie Lou, zanim
położyła głowę na moim ramieniu i wydęła smutno usta.
-
Zachowaj trochę na show. - zauważyłam, doskonale wiedząc co się
święci. Wzruszałam się na większości koncertów, tak mocno na
mnie działała atmosfera ich gry na żywo, więc domyślałam się
tego, co dzisiaj się będzie działo.
-
Chciałbym, myślę, że chłopaki też, powiedzieć dziękuję. Bez
was wszystkie te koncerty by się odbyły, nie były tak wspaniałe i
w gruncie rzeczy, fajne. - mówił, a ja wykorzystałam moment i
dałam Lou zniknąć w tłumie techników, sama sięgając po aparat
i uwieczniając ich ostatnie oficjalne przemówienie do całej grupy,
z którą pracowali. - Każdy z was grał ważną rolę każdego
wieczora i bez was, nie byłoby nas tutaj w Sheffield. Chłopaki? -
zwrócił się do pozostałej czwórki.
-
Część z was pracowała z nami od samego początku, - zaczął
Harry. - i doskonale zdajecie sobie sprawę z tego, że mogło to być
nie lada wyzwanie. Ale tak, bez waszej pomocy nie brzmielibyśmy tak
samo, nie wyglądalibyśmy tak samo.. być może mielibyśmy o pięć
blizn więcej, gdyby któryś z naszych bodyguardów w porę nas nie
obronił przed krwiożerczym tłumem - zaśmialiśmy się wszyscy, a
on sam tak szeroko się uśmiechnął, że aż mnie bolały policzki
od odwzajemniania tego gestu. - Erm, tak. Wy wszyscy tworzycie nasz
zespół i mam ogromną nadzieję, że zobaczymy się podczas
kolejnej trasy koncertowej w takim samym składzie. Byłoby miło. -
dokończył, co spotkało się z kilkoma wiwatami i oklaskami.
-
Brawo, powiedziałeś to w miarę szybko i konkretnie. -ktoś się
zaśmiał, na co przez chwilę udawał obrażonego, z założonymi na
piersi rękoma i ściągniętymi brwiami. Zrobiłam mu zdjęcie.
-
Zostawił mi i Louis'emu miejsce na kilka zdań. - Zauważył Niall,
na co parsknęłam śmiechem. Poruszał zabawnie brwiami i
odchrząknął, zanim cokolwiek więcej powiedział. - Dzięki, że z
waszą pomocą mogliśmy spełniać marzenia. Byliście z nami na
Wembley, Madison Square Garden, nawet Staples Center. Kilka lat temu
nie pomyślałbym nawet, że będzie to w zasięgu ręki. Sarah,
przez większość czasu dbałaś o to, żebyśmy się nie
pochorowali i dobrze zjedli, dawałaś nam namiastkę domowego
jedzenia podczas setek koncertów poza Wielką Brytanią. Paul,
cieszę się że wciąż wierzysz w nasze możliwości taneczne. -
choreograf zachichotał i pokręcił przecząco głową. - Mógłbym
tak mówić o każdym, ale w końcu się zawstydzę. - Harry po
bratersku poklepał go po ramieniu i poczochrał włosy, na co on
uciekał.
- Już
jesteś czerwony, Niall. Jesteśmy wam wszystkim bardzo wdzięczni,
naprawdę wszystkim. Nikt nie powinien czuć się wykluczony, każdy
na tej scenie i za tymi kulisami znaczy dla nas bardzo wiele. Kochamy
was i.. i co? Dajmy czadu dzisiaj wieczorem, co wy na to? - Zakończył
Louis, po czym wszyscy, co do jednego zaczęli klaskać i co po
niektórzy już przytulać się na do widzenia.
To
się nazywa zespół.
***
-And
if you like going places we can't even pronounce... - Kiwał się
na boki z gitarą na kolanach, Lou razem z nim, nakładając mu żel
na włosy. Kilka razy pod rząd przycisnęłam spust migawki, by
zapamiętać ten moment. Ich uśmiechnięte buzie, Lottie obok
przygotowująca matujący puder do jego twarzy, pełna radości
atmosfera przy tak zwyczajnym i ludzkim układaniu włosów.
***
-
I've got a fire for a heart, I'm not scared of the..HOLY SHIT!
- swobodnie wędrowałam przez korytarz za kulisami, żeby dojść do
tylnego wejścia i zobaczyć, czy kilka znajomych twarzy już się
pojawiło. Spokój przerwał mi technik muzyczny od gitar Nialla,
który wyskoczył mi przed twarzą w Halloween'owej masce. -
Człowieku, chcesz mnie zabić?! - krzyknęłam po raz kolejny,
łapiąc się za serce, które potwornie szybko zaczęło bić. Ten
tylko zaczął się złowieszczo śmiać na udany żart.
-
Annie! - kobiecy, miękki głos powstrzymał mnie od jakiejkolwiek
złośliwej reakcji. Uśmiechnęłam się szeroko, gdy zobaczyłam
niższą ode mnie blondynkę, o tak ciepłym wyrazie twarzy, że od
razu zapomniałam o złości na barczystego opiekuna
sześciostrunowych piękności.
-
Maura, dzień dobry! - odpowiedziałam równie radośnie, zanim
przyciągnęła mnie do siebie w uścisku i ucałowała mój
policzek. - Tak myślałam, że niedługo wszyscy się zaczną
zjeżdżać. Jak się czujesz? - zaczęłam prowadzić ją w stronę
głównych kulis, gdzie chłopcy przygotowywali się do koncertu i
jedli ostatnie ciepłe przekąski, zanim nerwy zabronią im cokolwiek
jeść.
-
Och, w porządku. Naprawdę. Ale ten czas zleciał, prawda? Dopiero
zaczynali koncerty! - mówiła podekscytowana, była naprawdę
szczęśliwa na dzisiejszy wieczór.
***
-
Okej chłopaki! Za pięć minut już ostatecznie wchodzimy! - Ktoś
krzyknął pod sceną, gdzie zespół był już gotów do pojawienia
się na wybiegu.
Więcej
klapnięć w plecy, dłuższe uściski, wiwaty i oklaski. Rosnące
napięcie wśród publiczności, bo już minęła godzina, o której
mieli się pojawić. Ostatnie pociągnięcia pędzelkiem do makijażu
po twarzy Liama, poprawki przy nastrajaniu gitar, podrzucanie
pałeczek do perkusji, zapełnianie kieszeni zapasowymi kostkami.
Większość niepotrzebnej już ekipy zbiera się do zajęcia miejsca
przed sceną, w przeciwieństwie do innych koncertów. Każdy chciał
obejrzeć ich po raz ostatni na dłuższy czas, godnie zakończyć
intensywny rok. Wszystkie dziewczyny za najbliższymi kulisami ubrane
w ich postacie na podkoszulkach, z szerokimi uśmiechami i
zaszklonymi oczami. Wiedziałam, że nie będę tutaj do ostatniej
sekundy, dlatego łapałam wzrokiem każdy szczegół już teraz,
próbowałam wszystko zapamiętać i jeśli sytuacja mi na to
pozwalała, uwieczniałam to na zdjęciu. Nie przesadzałam jednak z
pstrykaniem bo miałam tę świadomość, że zatracając się w
przyciskaniu spustu migawki, zapomnę o faktycznych emocjach.
-
Chodź tu, bo już płaczesz. - usłyszałam nad swoim lewym
ramieniem, gdy wpatrywałam się w harmider w maleńkim
pomieszczeniu. Obróciłam głowę, by ujrzeć na początku
zniechęconą do mnie, ale już za chwilę pół uśmiechniętą,
tradycyjną twarz Louis'ego. Zamknął mnie w niedźwiedzim uścisku,
zanim po bratersku zmierzwił mi włosy i przesunął się w głąb
naszej grupy, tuląc do siebie równie mocno swoją fryzjerkę.
-
Jeszcze nie płaczę.. - powiedziałam cicho do siebie, co spotkało
się z chichotem Lottie. Uśmiechnęłam się do niej i dalej
obserwowałam, jak wszyscy po kolei gromadzą się w uściskach i
słowach dumy.
-
Smash those high notes, Payno. - Odezwałam się do Liama, gdy
przybijałam mu piątkę. Andy znacząco się zaśmiał, był wielkim
fanem jego wysokich tonów i non-stop je nagrywał, nie dowierzając
w możliwości swojego przyjaciela.
-
Jasna sprawa, Holmes. - puścił mi oko. Jak najcieplej potrafiłam,
uśmiechnęłam się i robiłam to, na czym zawsze mi zależało -
poprawiałam tym humor.
Widok
wszystkich najbliższych tak gorąco wspierających i wzruszonych
działał na mnie bardzo sentymentalnie. To było jak ten moment w
połowie idealnej piosenki, gdy muzycy nabierają tempa i pozwalają
swoim rękom zdziałać cuda na instrumentach, a śpiewacy wczuwają
się w każde uderzenie strun i perkusji, by później idealnie wejść
w melodię. Jak to znaczące uderzenie talerza, Harry podniósł dłoń
i pomachał nią do mnie, zanim drobnymi kroczkami podszedł do mnie
i mocno do siebie przytulił. Zawsze pachniał miętą, tak świeżo
i orzeźwiająco.
-
Będziesz się dobrze bawić? - zapytał, odsuwając mnie do siebie i
patrząc na mnie uważnie. Pokiwałam kilka razy stanowczo głową na
"tak", zanim zmuszona byłam pociągnąć nosem i siłą
powstrzymać pierwsze łzy. - Masz się dobrze bawić, a nie płakać!
- Uśmiechnął się, pokazał mi swoje charakterystyczne dołeczki i
ucałował moje czoło, zanim złapałam jego dłoń i położyłam
mu ją na jego piersi, tam gdzie serce.
- To
ja powinnam ciebie wspierać, a nie ty mnie! - zaśmiałam się przez
pierwsze dwie łzy. Poklepałam delikatnie jego dłoń i chciałam mu
to powiedzieć, chciałam go poprosić, żeby dał z siebie całe
swoje serce. Poprosić, żeby obiecał mi, że to nie koniec takich
wspaniałych emocji, które przekazywali mi z każdym występem na
żywo.
- As
cheesy as it sounds, nobody can drag us down, love. - powiedział,
co mi absolutnie wystarczyło. - Ups, chłopak idzie. - zachichotał,
odsuwając się ode mnie w teatralny, przesadzony sposób.
Odwróciłam
się w drugą stronę widząc, jak stoi z jedną ręką podpartą na
boku, drugą położoną swobodnie na jednej ze swoich ulubionych
gitar. Westchnęłam głośno, moje ramiona aż widocznie się
poruszyły. Nie potrzebne mu były teraz moje łzy. Nie potrzebował
mojego wzruszonego grymasu. Tuż przed show zawsze był pełen
nieposkromionej energii, którą chciałam jak najbardziej w nim
pobudzić. To najlepiej by na niego zadziałało, nie darowałabym
sobie psując mu nastrój. Pomodliłam się w duchu o to, żeby nie
wyszło kiepsko i sztucznie, czego chciałam absolutnie uniknąć.
Uśmiechnął
się do mnie tak delikatnie i ciepło, że nie mogłam nie objąć
ramionami jego szyi i nie odwzajemnić miłego gestu.
- Ya
look pretty in this shirt, doll. - zagaił, spuszczając wzrok na
mój tułów i zaczepnie ciągnąc materiał mojej koszulki.
Zachichotałam, pamiętając jak często w domu dostawałam
kokieteryjne klapsy za spanie w samym T-shircie z ich podobiznami.
-
Jeśli ktoś chce zdążyć na płytę zanim włączymy intro, radzę
się zbierać! - Jeden z techników krzyknął, na co zagryzłam
wargę i spojrzałam mu prosto w oczy.
-
Dobra, zrobię to szybko. - powiedziałam pewnie, najpewniej w ciągu
ostatnich kilku minut. Uniósł zaciekawiony brew razem z lewym
kącikiem ust, który ujawniał jego rosnące podekscytowanie na
wejście na scenę. - Po pierwsze, kurewsko cię kocham. - zaczęłam,
mocno przyciągając go do siebie za włosy na karku i wpijając się
w jego usta. Zaskoczyłam go tym, bo przez chwilę nie czułam żadnej
reakcji z jego strony, ale w końcu uśmiechnął się do pocałunku
i ledwie zdążył go odwzajemnić, bo z mlaśnięciem się od niego
oderwałam. - Po drugie, masz się bawić jak dziecko, bo zasługujesz
na to show. Rób co chcesz, scena należy do ciebie. - urwałam,
składając mu mocne buziaki na policzkach i obydwu wargach, każdy
intensywny i czuły, bo wylewałam z siebie co mogłam, żeby poczuł
się jak najlepiej. Co lepiej wzmocni męską samoocenę, jak nie
uwielbienie ze strony płci przeciwnej? - It's all about you,
baby. - dodałam, zanim złączyłam nasze czoła i celowo
głęboko oddychałam, by zachować intymność chwili pomimo
otaczających nas ludzi i, na pewno, gapiących się przyjaciół. -
Pamiętaj, - kontynuowałam, obejmując dłonią jego głowę i
przybliżając usta do jego wolnego od odsłuchu i mikrofonu ucha. -
Chrypa, szybkie palce na gitarze, zniewalający uśmiech, - mówiłam,
zagryzając lekko miejsce tuż pod miejscem, gdzie miał włożyć
słuchawkę i delikatnie muskając ustami skórę jego szyi. - You'll
make me wanna "Tsssss" tonight, - wydałam z siebie
świszczący dźwięk, zanim zassałam jego słaby punkt pod żuchwą
i odrobinę zagryzłam skórę. Przysięgam, o ile słuch mnie nie
mylił, wydał z siebie bardzo nieprzyzwoity odgłos. - And I'll
get down on my knees for you. - dokończyłam, celowo bawiąc się
słowami ich utworów, co normalnie go denerwowało. Po raz ostatni
mocno go pocałowałam, masując wargami jego malinowe usta i kończąc
swoje małe "przemówienie", oderwałam się od niego, mimo
że lgnął do mnie, po czym szybko odwróciłam go tyłem do siebie
i kopnęłam kolanem w pośladek, zanim go tam klepnęłam. - Na
szczęście, Horan! - Krzyknęłam przez ramię, gdy próbowałam
dogonić dziewczyny w stronę wyjścia na arenę. Widziałam, jak
otumaniony szczerzy się, aż w końcu Liam budzi go z transu i
wiwatuje, że czas zagrać ostatni koncert.
Wszystko
działo się jak w zwolnionym tempie. Stanęłam po lewej stronie
sceny razem z Lou, Lottie i innymi znajomymi z ekipy, którzy nie
zdecydowali się na siedzenie na trybunach, albo chcieli być w
zasięgu kulis w razie czego. W momencie, gdy na arenie zgasły
światła, podniósł się krzyk i wrzawa, wszyscy wstali z krzesełek
i zaczęło się najbardziej ekscytujące odliczanie. Spojrzałyśmy
na siebie z dziewczynami, wszystkie z niepewnymi wyrazami twarzy.
Wyciągnęłam do stojącej po mojej prawej Lou rękę, którą z
radością złapała i mocno ścisnęła. Razem z kilkoma osobami
tworzyłyśmy łańcuszek mocno dudniących serc i milionów
wspomnień przelatujących nam przed oczami. Na wielkich ekranach
pojawiło się znajome mi na pamięć intro, kolorowe obrazki i ich
radosne buzie. Adrenalina w moich żyłach już dawno wypaliła
zdrowy rozsądek, więc bez wahania spytałam:
- Czy
możemy krzyczeć? - Blondyna spojrzała na mnie z błyskiem w oku i
zawadiacko się uśmiechnęła.
-
Myślałam, że już nie zapytasz. - odparła, co tylko mocniej mnie
podekscytowało.
To
miał być ich ostatni koncert, ale nie koniec ich działalności.
Mimo wszystko ostatnie show, ostatnie utwardzanie koncertowej rutyny
i atmosfery. Scena to dla nich drugi dom, fani to ich druga rodzina.
Wrzask tłumów był zawsze ogłuszający, ale w ten dobry sposób -
bo gdy występowali przed dziesiątkami tysięcy ludzi, ten krzyk
zagłuszał wszystko to, co złe i nie dobre. Zagłuszał każde
negatywne emocje i budził uśmiechy na ich twarzach, szaleństwo w
ich kończynach i dzikość w sercach.
I
gdy wiedziałam, że to już ostatnie klatki filmu wstępnego,
przymknęłam na chwilę oczy. Dałam się ponieść temu uczuciu
uwielbienia, uczuciu bycia częścią czegoś wielkiego. Bo tak czuje
się każdy zaaferowany emocjonalnie podczas koncertu - jak część
jedności, którą tworzą setki fanów razem z artystą. Dlatego
pozwoliłam, by moje serce biło najszybciej jak potrafiło.
Pozwoliłam dłoni jeszcze mocniej ścisnąć równie drobną, tę
mojej przyjaciółki, z którą zżyłam się dzięki właśnie tym
chwilom za kulisami. Otworzyłam oczy w momencie, gdy podniósł się
największy wrzask i usłyszałam pierwsze reefy Nialla gitary.
Uśmiechnęłam się szeroko i nie hamując się ani na chwilę,
zaczęłam krzyczeć jak ta nastolatka, która po raz pierwszy w
życiu widzi swojego idola.
***
Z
hukiem uderzyłam plecami w metalowe drzwi windy, ślepo szukając
ręką tego potrzebnego przycisku. Ciężko oddychałam, wręcz tego
nie robiłam, bo powietrze z płuc sprytnie zabierały mi jego usta,
które ani na moment nie odrywały się od moich. Gorącą ręką
błądził po mojej talii, drugą opierając się o przeszkodę za
nami. Smakował alkoholem, dużą ilością piwa i kilku dużych i
mocnych drinków. Gdy dotykałam skóry jego szyi czułam resztki
potu, scenicznej ekstazy i zabawy.
- Co
do cholery.. - zaciągnął, zauważywszy moją nieudaną próbę
ściągnięcia na nasze piętro windy. Oderwał się ode mnie, by
zrobić to za mnie więc wykorzystałam moment i zaczęłam
zachłannie całować jego odkrytą szyję. Schował twarz gdzieś w
moich włosach i trzymał moją głowę mocno przy sobie, nie chcąc
żebym przestawała. Jego skóra miękko uginała się pod naciskiem
moich warg i za chwilę też zębów, gdy potrzebowałam być jeszcze
bliżej niego. Jego oddech mnie uwodził, bezwstydne mruknięcia
pobudzały, a elektryzujące dłonie wędrowały i mocno chwytały,
nie dając mi ani chwili wytchnienia.
Gdybym
była trzeźwa na pewno zwróciłabym większą uwagę na małą
grupkę, która nas obserwowała z końca korytarza, ale w tamtej
chwili miałam lepsze zajęcie. Sygnał dźwiękowy wyrwał mnie z
transu, bo już po chwili drzwi o które się opierałam otworzyły
się, a Niall nie zdążył w porę zdjąć z nich ręki i wepchnął
mnie do środka, tracąc przy tym naszą równowagę. Z nieładem i
trochę więcej niż odrobiną siły wylądowaliśmy na jednej ze
ścian, ja wydając z siebie jęk niezadowolenia, że po raz kolejny
spotkałam się z czymś twardym pod głową i pośladkami.
- Nie
pamiętam piętra. - zaśmiał się w moją twarz, wywołując tym
moją podobną reakcję. Wyciągnęłam rękę do konsoli i
przycisnęłam numer sześć w nadziei, że się nie mylę. Złapał
moje obydwie dłonie i uśmiechnął się do mnie zawadiacko, kładąc
je sobie na ramionach i mocno obejmując mnie w pasie. Zaczął znów
mnie całować, po chwili już otwartymi ustami, a siła jego
pieszczoty nie pozostawiała mi innego wyboru jak jęknąć z
przyjemności.
Wydostanie
się z windy było dla nas nie lada wyzwaniem, bo musieliśmy się od
siebie oderwać. Chwycił moją jedną rękę i pociągnął mnie za
nią, po czym jak nastolatkowie zaczęliśmy chwiejnym krokiem
maszerować wzdłuż korytarza, aż dotarliśmy do właściwych
drzwi. Oparłam się leniwie ramieniem o ścianę tuż obok nich i z
zagryzioną wargą obserwowałam jak z trudem próbuje przeciągnąć
kartę magnetyczną przez czytnik. Rozproszyłam go wsuwając rękę
pod jego koszulę, bo potrzebowałam więcej ciepła emanującego z
jego ciała. Patrzyłam na niego rozmarzona i przypominałam sobie, z
jaką pasją przesuwał kostką po strunach gitary elektrycznej, z
jakim szaleństwem tańczył do "Act My Age", jak
intensywnie się we mnie wpatrywał znad drugiej butelki piwa, gdy
wyszłam z klubowej łazienki w górze od stroju do koszykówki
Boston Celtics (co by mógł nacieszyć się widokiem zieleni i
czterolistnych koniczyn) z jego nazwiskiem na plecach i dopasowanych
czarnych spodenkach, które jedynie zasłaniały moją bieliznę. Po
czwartej butelce zagwizdał, gdy znów wpadłam w jego ramiona, bo
wyraźnie dostrzegł mój nowy, czarny koronkowy biustonosz, którego
nie dało się zakryć za dużym rozmiarem koszulki. Igrałam z
ogniem przebierając się w ten sposób z okazji Halloween, ale nie
obchodziło mnie to. Ta noc należała do niego i dobrze o tym
wiedział.
Nie
dałam się zdominować. Całą swoją silną wolą odepchnęłam go
od siebie gwałtownie, gdy w końcu dostaliśmy się do naszego
pokoju. Prostą ręką pchnęłam go do tyłu, aż tył jego kolan
spotkał się z brzegiem łóżka i mógł na nim usiąść. Wyraźnie
przełknął ślinę, gdy cofnęłam się o kilka kroków i pozbyłam
się sportowych spodenek, zostając w samych wyzywających figach,
tworzących z biustonoszem spójną całość.
-
Fuck.. - wypuścił z siebie, zanim powoli do niego podeszłam.
Jego ciemnoniebieskie oczy wędrowały po moim ciele, był jego
wyraźnie spragniony. Nie ukrywał tego, alkohol dodał i jemu jak i
mi ogromne ilości odwagi, którą prędzej czy później i tak byśmy
z siebie wyciągnęli.
Nie
działając zbyt agresywnie, ale wciąż stanowczo, popchnęłam jego
tułów na materac i usiadłam na nim okrakiem. Przerzuciłam włosy
na jedną stronę i schyliłam się, by znów złączyć nasze
spragnione usta. Nie zdziwiłam się, wręcz odetchnęłam z ulgą,
gdy jego dłonie pewnie złapały moje pośladki i bawiły się nimi.
Czułam się cholernie seksownie i dobrze mi z tym było. Świadomość,
że doprowadzałam swoją miłość do szaleństwa była czymś,
czego nie zastąpi nic materialnego.
Przycisnął
moje biodra bardziej do swojej miednicy i jęknął prosto w moje
usta, gdy mocno przylgnęłam do jego ewidentnie napiętej części
ciała. Przesunęłam usta na jego żuchwę i szyję, ssąc,
przygryzając i całując jego miękką skórę. Zaczęłam powoli,
ale rytmicznie ruszać biodrami i sprawiać tym i jemu, i sobie
przyjemność. Wydawał z siebie gardłowe jęki, które mnie tylko
coraz bardziej podniecały. Zaczęłam rozpinać guziki jego koszuli
i tym samym całować wzdłuż jego klatki piersiowej, zatrzymując
się dłużej na wysokości pępka. Podniósł się, wbrew mojej
potrzebie scałowywania jego każdego skrawka brzucha, żeby ściągnąć
z siebie bawełniany materiał i zanim go powstrzymałam, zrobił to
samo z moim ubraniem. Zagryzłam bardzo mocno wargę widząc, jak
wielkie robi oczy na ten widok. Biustonosz pełen był nie tylko
wyzywającej koronki ale też paseczków i złączeń, które
budowały cały wygląd górnej części bielizny. To było jak
uwodzicielska konstrukcja, która uwydatniała moje nie największe
piersi i pozwalała, by mężczyzna oszalał na punkcie detali i
chciał za jak najwięcej pociągnąć, złapać, jak najwięcej
dotknąć i scałować.
-
Holy shit, Pet.. - użył swojego zdrobniałego określenia na
mnie, przez co się nieśmiało uśmiechnęłam. Wędrował wzrokiem
po moim tułowiu i nie chciał przestać. - You're so.. Fuck,
you're so fucking sexy, holy shit. - nie kończył swojego
bełkotu, podziwiając widok mojego ciała tak przyozdobionego.
Zaczęłam
rozpinać zamek w jego spodniach, patrząc na niego co chwila spod
mocno pomalowanych rzęs i jęknęłam, gdy nie mógł powstrzymać
swoich bioder i pchnął je do góry, by w jakikolwiek sposób się o
coś otrzeć, dostać odrobinę ulgi. Zdjęłam mu spodnie i
wdrapując się znowu na niego, zostałam przyciągnięta za włosy
na wysokość jego twarzy i mocno, bardzo mocno pocałowana.
Zakręciło mi się w głowie od dotyku jego ust, od tego gorąca,
które mi przekazywał. Głęboko oddychałam, nie mogąc uspokoić
bijącego szybko serca i wariujących myśli. Tych, których prawie
nie było, bo zasłonięte były kieliszkami wódki i widokiem jego
pięknej twarzy skrzywionej w przyjemności.
Nie
miałam siły się ruszyć. Dzwonienie w uszach nie ustępowało ani
na moment, nawet podczas najlżejszego snu chwilę temu. Powieki
miałam ciężkie, niezdolne do podniesienia. Gardło domagało się
choć kropli wody, ale wiązało się to z wstaniem do łazienki -
nie możliwe do zrealizowania w tamtej chwili.
Moja
broda opierała się o coś twardego i ciepłego, jak jego ramię.
Gorąca ręka obejmowała mój tułów pod kołdrą, która bardzo
niedbale była zarzucona na nasze buchające ciepłem, nagie ciała.
Gdy odrobinę przesunęłam bolącą głowę, dotknęłam nosem jego
ust. Czułam jego malinowe wargi, które miliony razy całowały mnie
dzisiejszej nocy. Głębiej nabrałam powietrza do płuc, by
zorientować się w moim otoczeniu. Zapach dusznego pokoju, jego
słodkiej ale i spoconej skóry, mniej przyjemny odór alkoholu i
wczorajszego oddechu. Obojętnie jednak, jak bardzo by mi to
przeszkadzało, za nic nie zmieniłabym swojego miejsca w tamtej
chwili, bo w jego ramionach czułam się najlepiej.
Postarałam
się trochę mocniej skupić, by obudzić swoją świadomość.
Poczułam znajome szczypanie w szyję, na myśl o którym moje
policzki robiły się czerwone. Jeśli nikt mnie nie skrzyczy, gdy
nazwę go przyjemnym, ból między nogami zaczął dawać się we
znaki, gdy odrobinę przesunęłam lewe kolano. Lekko postarałam się
uchylić jedną z powiek i gdy ujrzałam splot naszych ciał, tysiące
myśli na raz uderzyły we mnie z ogromną siłą.
...Gardłowe jęki
wydostawały się z jego ust, gdy przyspieszałam pracę swoich warg
wokół jego najbardziej wrażliwej części ciała. Co kilka ruchów
podnosił głowę by na mnie spojrzeć, co kończyło się jego
poddaniem, bo nie był w stanie znieść aż tylu źródeł
podniecenia na raz. Jego ręka mocniej złapała moje włosy i
czułam, że jest na skraju wytrzymałości. Sam był tego świadom,
obojętnie jak pijany, więc przyciągnął mnie do siebie i nie
zrażony tym jak bardzo wilgotne miałam usta, zaczął mnie
namiętnie całować i mocno ściskać moje nagie pośladki.
Czułam
lekki ból nadwyrężonych mięśni tam, gdzie mnie wczoraj mocno
łapał. Wypuściłam z siebie drżący oddech na myśl o czerwonych
śladach na biodrach, udach i piersiach, które na pewno tam były.
...Powoli
ale stanowczo pracował biodrami, wywołując tym jęki nas obojga.
Topił twarz w mojej szyi, przygryzał skórę gdy zaciskałam nogi
wokół jego ciała i zasysał ją z każdym pociągnięciem za jego
włosy. Wolną od podtrzymywania się ręką objął mój tył i
przeniósł usta na moją żuchwę, aż doszedł do ust, na których
pocałunki były długie i zapierające dech w piersi. Tłumiły
dźwięki, które wydostawały się z naszych gardeł i spijały
namiętność, która rosła z każdą kroplą potu na jego czole.
Otworzyłam
oczy, spotykając się z jego twarzą. Oddychał tak spokojnie i
sennie, nie miałam serca ani trochę bardziej gwałtownie się
poruszyć, żeby go nie obudzić. Dołki pod jego oczami wskazywały
na ogromne zmęczenie i kaca, mam nadzieję nie moralnego.
Przymknęłam znów powieki, by dać oczom przyzwyczaić się do
jasnego dnia, który był bardzo niekorzystną rzeczą w moim stanie.
Przełknęłam ślinę i już wydawało mi się, że znów zasypiam,
pozwalam sobie odpocząć i zebrać myśli na cały dzień, jednak
zawsze coś musi popsuć rajską chwilę. Przeraźliwie głośny
dzwonek jego telefonu, zakopanego gdzieś pod którymś naszym
ubraniem na podłodze.
Niall
nieznacznie poruszył się i skrzywił, siarczyście przeklinając
pod nosem i zakrywając sobie tą ręką, która mnie obejmowała,
głowę, żeby mniej słyszeć. Równało się to z jego niechęcią
do wstania, która na pewno była równie silna, jak moja. Z tą
różnicą, że ja już nieco się obudziłam, zaczynałam trzeźwieć,
no i miałam dobre serce. Urządzenie nie przestawało po kilkunastu
sekundach, a nawet jeśli to zaczynało znowu. Jęknęłam bardzo
nieszczęśliwa, a za chwilę również z bólu, bo całe moje ciało
miało na sobie ślady mocnych chwytów, uderzeń, gwałtownych
ruchów i nagłych napięć mięśni. Ostatkami sił wyczołgałam
się z łóżka, żeby chociaż wyciszyć cholerstwo. Zwiększało
ono mój paskudny ból głowy, więc jak tylko moje dłonie zaczęły
tonąć w kupce z naszymi wczorajszymi ubraniami, jęknęłam jeszcze
bardziej.
W
końcu dokopałam się do tylnej kieszeni jego jeansów i mrużąc
oczy, zerknęłam na duży ekran. Chwilę potrzebowałam, żeby się
skupić i rozpoznać imię, które się wyświetlało. Wyciszyłam
dzwonek i siadając na skraju łóżka, odebrałam.
-
Halo? - prawie nie poznałam swojego głosu, pełnego chrypy od
koncertowych krzyków i ciągłych nocnych uniesień.
-
Annie, to ty? - usłyszałam bardzo żwawy, donośny głos, więc
skrzywiłam się niezadowolona i odsunęłam od siebie na moment
słuchawkę.
-
Mhmm.. - mruknęłam, ogarnięta bezsilnością jeśli chodzi o
normalną, aktywną rozmowę. - Co, Basil? - spytałam jak najciszej,
gdy już lekko odchrząknęłam, żeby tylko nie rozdrażnić naszych
bolących głów aż za bardzo.
- Za
godzinę gotowy będzie samolot, żyjecie? Gdzie jest Niall? -
pytał, nie było to dużo informacji do przekazania, ale nie byłam
skłonna w ogóle z nim rozmawiać, obojętnie jak bardzo szanowałam
jego rolę ochroniarza. Odwróciłam się za siebie, by skontrolować
jego wciąż nieruchome ciało, teraz z głową schowaną głęboko
pod dwiema poduszkami.
-
Jest zmęczony. - wymamrotałam, co brzmiało również jak bardzo
pijane wytłumaczenie. Zmarszczyłam brwi na mój dobór słów i
sięgnęłam wolną ręką po jego koszulę, która leżała
niedaleko, by powoli włożyć w jej rękawy swoje ręce i zawinąć
się w miękkim materiale, chowając nagie i zmarznięte ciało przed
nieprzyjemnym, dusznym ale i chłodnym powietrzem. Mężczyzna po
chwili ciszy zaśmiał się bardzo głośno, co mnie bardzo
zniesmaczyło.
-
Shhhh.... - uciszałam go, łapiąc się zmarnowana za bolącą
głowę.
-
Zbierzcie się do kupy, zapukam za nieco ponad pół godziny. -
powiedział, po czym w końcu dotarła do mnie jedna z informacji,
którą mi przekazał. Gdy chwilę nic nie odpowiadałam,
przetwarzałam wszystko w głowie, znów się odezwał. - Słyszałaś?
- Za
pół godziny to on się zacznie podnosić, Bas. - odparłam cicho. -
Spróbujemy. - dodałam, na co niedbale rzuciłam telefon gdzieś na
materac i opadłam plecami na pościel, lądując głową tuż obok
niego.
Z
całych sił podniosłam prawe ramię, by zabrać z jego czupryny
dwie białe poduszki. Spotkałam się z jego odrobinę przekrwionymi,
zmęczonymi oczami i niezadowolonym grymasem. Pokiwał przecząco
głową, zapewne odnosząc się do pomysłu na wstanie z łóżka,
więc cicho westchnęłam i schowałam dłoń w jego włosach, z
przyjemnością je mierzwiąc i masując, miejmy nadzieję też
łagodząc nieprzyjemny ból.
-
Lecimy do domu, Niall.
***
Schowana
byłam między oparciem kanapy a jego ciałem, przykryta ciepłym
kocem w renifery. Na stoliku obok stały duże szklanki z wodą
cytrynową i puste talerze po obiedzie, który ku naszemu zaskoczeniu
przygotował Willie. Oboje przysypialiśmy, co chwila budząc się
jedynie, by przyciszyć telewizję albo zmienić kanał, bo
prowadzący program był zbyt irytujący, albo bohaterka serialu zbyt
głupia na poświęcanie im uwagi.
W
powietrzu wisiała ostatnia noc. Od koncertu po wczesne godziny
poranne. Mało się odzywał, ale widziałam w jego oczach i tym, co
czytał w telefonie, że dużo myślał o ich ostatnim show.
Wspominał, rozczulał się, dziękował. Uśmiechał się, gdy
całowałam niewinnie jakiś skrawek jego skóry, masował delikatnie
moje obolałe części ciała. Próbowaliśmy nacieszyć się wspólną
chwilą, dojrzeć świadomością do faktu, że taka noc już się
nie powtórzy. Poza kilkoma obowiązkami odnośnie promocji płyty i
udziału w kilku galach muzycznych, miał wakacje. Mógł robić co
chciał, nie był ograniczony żadnym planem.
-
Zabiorę cię jutro na golfa. - mruknęłam zmęczona, bawiąc się
materiałem jego koszulki na piersi. Podniosłam wzrok by zobaczyć,
że wpatruje się we mnie ze zmarszczonymi brwiami. Wiedział, że
nie przepadam aż tak jak on za tym sportem, wręcz mnie nudził.
Chwilę później jednak wyraz jego twarzy złagodniał gdy
zrozumiał, o co mi chodzi.
-
Jesteś pewna, że tak ma wyglądać nasza rocznica? - spytał,
ciaśniej obejmując mnie ramieniem. Trzy lata z moim bohaterem. Trzy
lata z moim najlepszym gitarzystą. Trzy lata z chłopakiem, który
całkowicie odmienił moje życie.
-
Jeśli pójdziemy kupić oreo i spędzimy razem wieczór w domu, to
tak. - odparłam pewnie, na co uśmiechnął się czule. Moje serce
zabiło mocniej bo wiedziałam, że taki gest wykonywał tylko do
mnie. Do nikogo innego nie uśmiechał się w taki sam sposób.
Ucałował
moją głowę i odwrócił się z powrotem do telewizora, znów
przełączając kanał. Chciałam, żeby rocznica naszego poznania
spędzona była tak, jak dawno nie miał okazji odpocząć. Zależało
mi na tym, żeby poczuł co to spokój, mógł głęboko odetchnąć
i nie czuć niczyich oczu na sobie, bo zaraz miał umówione
spotkanie albo próbę.
- No
nie, pewnie mam zostawić? - jęknął, więc spojrzałam na ekran
telewizora. Gwałtownie pokiwałam głową i uśmiechnęłam się,
potulnie i grzecznie, licząc na jego zgodę. - Tylko mi nie
wypominaj, jeśli się popłaczę gdy Marley zacznie zdychać. To za
dużo wrażeń jak na jeden weekend. - dodał, na co cicho się
zaśmiałam. Mocniej przylgnęłam do jego piersi i cieszyłam się,
że mam go przy sobie.
Powiedzenie:
"Tam dom twój, gdzie serce twoje" z każdym dniem
nabierało większego sensu.
__________________________________________________
twitter.com/maryb96
ask.fm/manny96
twitter.com/annieoholmes
mannien.tumblr.com
