#7 part 1.

Oto jest, część pierwsza. Druga - jak znajdę chwilę wolnego czasu. Ale obiecuję, nie zostawię tej samotnie, mam zbyt wiele planów. 

Nie sprawdzałam ewentualnych błędów. 

Dedykuję ten rozdział wszystkim, którzy są zdolni poprawić mi humor. Wszystkim, którzy wspierają mnie w marzeniach. Zasłużyliście sobie na miejsce u mnie w serduszku, mam nadzieję że w nim zostaniecie i będziecie mnie wspierać już zawsze. Garstka osób, część nawet nieświadoma. Ale dziękuję Wam, z całego serca.

Zapraszam do czytania i komentowania ;)

Ostatni łyk pysznej herbaty, przygotowanej przez Jego mamę. Kobietę, która gdyby mogła przywróciłaby czasy, gdy był dzieckiem. Tę, która wyszła chwilę temu na spacer po mieście, w którym tak dawno nie była. Ze wszystkim, co się tutaj działo opowiadała z ogromną tęsknotą. Z resztą, nie tylko ona – z kimkolwiek z Jego najbliższych bym nie rozmawiała, zawsze wzdychałam nad ich wspomnieniami i uśmiechami.

Podniosłam się z rodzinnej, brązowej kanapy, którą po chwili obeszłam. Szurając grubymi skarpetami po posadzce, minęłam siedzącego przy dużym, drewnianym stole blondyna.

- Annie? – spytał, wpatrzony w ekran białego laptopa. Gdy stanęłam w kuchni, by odstawić kubek cicho mruknęłam w odpowiedzi, dając mu pole do dokończenia myśli. Rozejrzałam się po pomieszczeniu, w poszukiwaniu miseczki pełnej czekoladowych jajek. Sięgnęłam po dwa, jedno odpakowując od razu ze sreberka i włożyłam sobie do ust, rozkoszując się słodyczą. Wciąż nie słyszałam Jego dalszych słów, więc podeszłam do krzesła, na którym siedział. Zagapiony w jakąś kolorową stronę internetową, wyciągnął ku mnie rękę. Przytuliłam się do jego boku, opierając głowę na jego burzy włosów, jednocześnie mierzwiąc je jedną ręką. Przewracałam palcami między delikatnymi kosmykami, a On przyciągnął mnie mocniej do siebie i objął na wysokości bioder.

 - Samolot jest jutro przed dwunastą. Teraz pytanie gdzie chcesz siedzieć, jest kilka miejsc do wyboru. – wyartykułował, gdy wdychałam Jego zapach. Przebierałam dalej palcami w blond włosach, zastanawiając się jak najzgrabniej ubrać w słowa moje myśli. Tak bardzo różniły się one od jego planów, że nie chciałam w niewłaściwy sposób ich przedstawić.

- Kupione już są te bilety? – spytałam cicho, starając się na obojętny ton.

- Właśnie to robię, dlatego pytam gdzie chcesz usiąść..

- To cofnij i kup tylko jeden, dla siebie. – jeszcze ciszej dodałam, by tylko on mógł usłyszeć i westchnęłam, a on przestał głaskać mój bok i zamarł. Delikatnie ucałowałam jego czubek głowy

- O czym ty mówisz? – zdziwił się, wręcz obruszył. Przymknęłam powieki i przełknęłam ślinę, gdy ciągnął mnie na swoje kolana. Objął mnie mocno i zmusił do spojrzenia prosto w oczy. Był… przerażony? Chyba tak, bo z pewnością nie spodziewał się takiego obrotu sprawy. Przejechałam palcami po jego czuprynie, wzdychając po raz kolejny. Spuściłam wzrok i zaczęłam poprawiać materiał bluzy, która uporczywie marszczyła się na jego torsie.

- Chyba nie powinnam lecieć do Londynu, tylko do Warszawy. – szepnęłam, zaglądając w głąb jego błękitnych, drżących tęczówek. Gdy nic nie odpowiadał, tylko uważnie lustrował moją twarz i pozwalał na układanie jego jasnych kosmyków, postanowiłam pociągnąć dalej. – Od kiedy się tu przeniosłam, byłam tam tylko raz, w dodatku tylko na chwilę. Stamtąd pochodzę, tam mieszka moja rodzina… nie powinnam o tym zapominać… - przymrużyłam oczy, nabierając głębiej do płuc powietrza. Od razu zaczęły wracać do mnie wspomnienia z pierwszego wyjazdu do Wielkiej Brytanii. Z okresu, kiedy przyjęłam nazwisko dziadka, by się wpasować w tutejszy język, a imię zwyczajnie przekształciłam we wszystkich dokumentach. Okresu gdy opuszczałam dom rodzinny, bo tam ograniczano moje pole do spełniania marzeń, a znajomi nie wierzyli w nie. Uważali, że wyjazd jest bez sensu, bo niczego nie osiągnę. Tego samego zdania był zaborczy szatyn, którego bez miłego słowa zostawiłam, z chęcią natychmiastowego zapomnienia. Zwyczajnie spakowałam swoje rzeczy, oszczędności moje własne oraz te, które były urodzinowym prezentem od dziadka – jako jedyny wierzył w moje zdolności, był ze mną przez cały czas. Zawsze mnie wspierał, już gdy byłam dzieckiem powtarzał mi, że jeśli bardzo czegoś zapragnę a nikt nie udzieli mi pomocy, do jego domu droga jest prosta. Pomógł mi samą wiarą we mnie i jako jedyny nie bał się, że sobie nie poradzę. „Nie ma nikogo silniejszego od zdeterminowanej marzycielki.” – zawsze powtarzał. W sekrecie przed mamą, podrobił jej podpis i tym samym wyraził zgodę na mój pierwszy tatuaż, gdy miałam siedemnaście lat. Do dziś gdy na niego patrzę, gdy przesuwam palcami po napisie „Believe” widniejącym na serdecznym palcu lewej ręki, wspominam mojego dziadka. Człowieka, który dał mi wszystko. Przyjaciela, który odszedł kilka dni przed moim wyjazdem, a jego ostatnie słowa skierowane w moją stronę przekonały mnie, że rodzina jest najważniejsza, lecz o marzeniach nie wolno zapominać.

Te wszystkie wydarzenia przeleciały mi przez głowę w kilka sekund. I zdaje się, że On to widział. Oglądał moją twarz przez cały czas, by pod koniec mojego wspominania w głębi serca, mocno mnie do siebie przytulić. Wzięłam głęboki oddech, poddając się jego lekkiemu kołysaniu. Działał na mnie uspokajająco. Wiedział o większości rzeczy, przez które przeszłam. Nie miałam zamiaru oddawać mu całej siebie, zanim nie pozna mojej historii. Chciałam by wiedział, na co się szykuje. Odwdzięczył  mi się tym samym i odwdzięcza się cały czas – kochając mnie.

Wtulona w jego pierś obserwowałam, jak kupuje swój bilet. Później spojrzał na mnie, jakby na potwierdzenie tego co zamierza zrobić. Odpowiedziałam mu przeciągłym całusem w policzek i patrzyłam, jak na stronie linii lotniczej zmienia port docelowy z London Heathrow na Warszawę. Kupił mi ten cholerny bilet, a gdy mocno wzdychałam przytulił mnie do siebie jeszcze mocniej.

- Zanim nadejdzie jutro, chcę spędzić z tobą ten wieczór po irlandzku. – uśmiechnął się.

- To znaczy? – spytałam, wpychając mu do buzi czekoladową pisankę.

- Idziemy do najlepszego pubu w Mullingar. – wymlaskał.

***

             W czwórkę wysiedliśmy z czarnego vana. Dowiezieni przez jednego z jego ochroniarzy, który co chwila poddawał się żartom któregoś z Horanów. Przez całą drogę do Dublina ściskał moją dłoń, jakby chciał zapamiętać jej kształt. Nie ukrywam, odwdzięczałam się tym samym. Nawet gdy stałam już na ciasno ułożonej kostce brukowej przed wejściem na lotnisko, łapałam się na zbyt mocnym ściskaniu jego ręki. Szedł krok w krok obok mnie, jakby nie chciał mnie zgubić. Siłą odebrał mi moją skromną torbę podróżną, bym się nie przemęczała przed dwugodzinnym lotem. Wolałam nie komentować jego nadopiekuńczości, tylko nacieszyć się nią, póki nie postawię nogi w miejscu tak odległym od niego.

Moje ciało się spięło, gdy widziałam jak zakłada na głowę kaptur od bluzy, a na nos wsuwa ciemne okulary. Wiedziałam, że chciał mieć jak najwięcej spokoju, zwłaszcza w naszym towarzystwie. Wyczuł, co się ze mną dzieje – odruchowo mocniej mnie do siebie przygarnął, bym się lepiej czuła. Nie przyzwyczaił mnie do pokazywania się ze mną publicznie, unikał tego. Oboje chcieliśmy spokoju, ale to nie miałoby żadnej szansy. Musieliśmy stawić temu czoło, nie było wyjścia.

            Nim podeszliśmy do któregokolwiek z check-in’ów, zatrzymaliśmy się przed dużą tablicą z odlotami. Wystarczyło mi zapewnienie od Grega, że nie ma żadnego opóźnienia. Nawet na nią nie zerkałam, byłam zbyt rozkojarzona. Nerwowo stukałam trampkami o posadzkę, wbijając w nią tępy wzrok. Obudzić się musiałam, gdy osobno podchodziliśmy do stoisk. Czekałam cierpliwie w kolejce tuż za nim ciesząc się, że British Airways ułatwia pasażerom całą sprawę i nie rozpisuje lotów na różne check-iny.

Wciąż drżąc z przejęcia, podeszłam do czwórki mężczyzn, stojących nieopodal przejścia do kontroli celnej. Wszyscy się uśmiechali, a przynajmniej sprawiali wrażenie pozornie szczęśliwych. Dobre i to, prawda?

- Gotowa? – spytał najniższy z nich, zdejmując z nosa czarne Ray-Bany.  Pokiwałam głową potwierdzająco. Zanim odeszliśmy, zostałam jeszcze mocno uściśnięta przez obydwu starszych Horanów. Zapewnili mnie, że jestem wspaniałą osobą i mam przyjeżdżać częściej, choćby bez niego. Jeśli tylko odczuję pustkę, mam zapełnić ją złocistym piwem w Mullingar.

            Nerwowo zaciskałam rękaw swetra. Poprawiałam wylatujące z niedbałego koka kosmyki. Nerwowo tupałam nogą. Nie mogłam tego nazwać wstydem, o nie. Gdy ukazał w pełni swoje oblicze, a kilka osób zrobiło duże oczy poczułam się… nieswojo. Bo przecież bez nerwów, bez kamuflażu szedł ze mną ramię w ramię tylko podczas nocnych spacerów. Kiedy ujął troskliwie moją dłoń i wyszeptał prosto do ucha: „Nie denerwuj się, proszę. Wszystko jest w porządku.”, wypuściłam z siebie nerwowe powietrze. Spojrzałam prosto w jego oczy, gdy głaskał mnie po plecach przykrytych jedynie błękitną koszulą, bo kontrola celna obowiązywała wszystkich tak samo – nawet zziębnięte z nerwów, farbowane blondynki.

Postarałam się jak najsprawniej uporać z odebraniem rzeczy i unikać wzroku innych, który tak bardzo mnie parzył. Mając świadomość, że widzi mój ruch poszłam w stronę przestronnego korytarza, który świecił pustkami.

- Gdzie mi uciekasz? – poczułam nagle jego ciepły oddech na karku. Ucałował w tym samym miejscu moją chłodną skórę i chwycił mnie za rękę. Oplótł gorącą dłonią moje drobne, skostniałe palce, tworząc z nich całość. W drugiej ręce trzymał kurtkę i rozpinaną bluzę – no tak, w przeciwieństwie do mnie miał jeszcze trochę czasu przed odlotem. Poprawiłam kołnierzyk pod szarym, wkładanym przez głowę sweterkiem.

- Gdzie twój bodyguard? – spytałam, rozglądając się wokoło.

- Nim się nie przejmuj, dał mi wolną rękę zanim polecisz. – słabo się uśmiechnął, muskając ustami moje czoło.

- Jeszcze nie wpuszczają.. – mruknęłam, gdy doszliśmy do równie spokojnego i cichego miejsca. Wszyscy zgromadzeni pogrążeni byli w lekturze, myślach lub rozmowie. Westchnęłam cicho i szurając butami po jasnej posadzce odwróciłam się przodem do niego. Uśmiechnął się ciepło i poprawił kilka moich niedbałych kosmyków, uważnie obserwując moją twarz. Podeszłam pół kroku bliżej i oparłam głowę na jego piersi, obejmując jedną ręką jego biodra. Wtuliłam się w jego tors, drugą dłonią prostując fałdki, jakie powstały na materiale jego granatowej, cienkiej bluzy którą miał na sobie. Całował każdy skrawek mojego czubka głowy. Rzucił na ziemię swoją oliwkową kurtkę, a szarą, rozpinaną bluzę przewiesił mi przez ramię.

- Z tego co wiem, to środek zimy w Polsce. Nie masz przy sobie nic ciepłego. – mruknął, całując raz jeszcze moją głowę i przytulając mnie do siebie. Uśmiechnęłam się, wdychając jego uzależniający zapach. Narkotyk, którego codzienna maksymalna dawka będzie zmniejszona do minimum, biorąc pod uwagę jedynie bluzę, bez jej właściciela. – Twój samochód zaraz powinien dojechać na lotnisko, więc nie musisz brać taksówki. – spojrzałam na niego zaskoczona, odrywając się od jego torsu.

- Jak to.. Skąd ty… A kluczyki… - zaczęłam się jąkać, ale skutecznie zamknął mi usta pocałunkiem. Czułam wyraźnie smak jego słodkich ust. Wpijałam się w nie z rozkoszą, bojąc się że już nigdy ich nie zdołam posmakować. Odkleił się od moich warg, przejeżdżając zalotnie po czubku nosa i policzku, zostawiając na nich ciepłe ślady. Mocniej do niego przylgnęłam,  gdy usłyszałam jak pierwsi pasażerowie zaczęli wychodzić do samolotu. Jedną ręką sięgnął do tylnej kieszeni spodni, a drugą przyciągnął moją dłoń tak, by swobodnie opierała się na jego piersi. Przyspieszone bicie jego serca zaraziło swą prędkością moje.

- Zamknij oczy. – poprosił, a ja skrzywiłam się. – Nie zniknę, obiecuję. – uśmiechnął się promiennie, więc przymknęłam powieki, tak jak prosił. Poczułam, jak delikatnie dotyka opuszkami palców mój nadgarstek. Przyłożył do niego coś chłodnego, ściągnęłam niepewna brwi. Przez chwilę czułam, jak oplata nieznanym mi materiałem moją zgrabną rękę, a już po chwili na skórze odczuwam jedynie gładki materiał, bez jego dotyku. – Już. – szepnął.

Gdy znów mogłam wyraźnie wszystko obserwować, w oczy rzucił mi się skrupulatnie zapleciony wokół ręki rzemyk. Jego granatowa barwa była tak intensywna, że w słabszym świetle prawdopodobnie wyglądała jak czarna. Wykończony był srebrnym, delikatnym zapięciem, a wśród kilku pasków, które okalały nadgarstek widoczne były dwie srebrne zawieszki – jedna, w kształcie czterolistnej koniczyny, a druga przedstawiająca pełne, idealne serduszko.

- Niall.. jest piękna… - zdołałam wyszeptać, gdy całował moje czoło. Bałam się, że emocje będą ode mnie silniejsze i zmoczę mu ubranie słonymi łzami. Musiał to zauważyć, uśmiechnął się spostrzegawczo i ujął moją twarz w dłonie.

- Tylko masz mi tu nie płakać, rozumiemy się? – pokiwałam w odpowiedzi głową, a po chwili znów zatapiałam się w jego miękkich ustach. Przyciągnęłam go do siebie mocniej, chwytając za jego czuprynę. Przeciągałam pocałunek jak najdłużej się dało. – Spóźnisz się… I… Cię… Nie… Wpuszczą… - wysapał, bo nie pozwalałam mu dojść do słowa. Po każdym wymruczanym fragmencie zdania całowałam go jeszcze intensywniej. Gdy zaś próbowałam się oderwać lub zwolnić, on rozpoczynał na nowo dziki pojedynek naszych rozgrzanych warg. Nie mogąc poskromić emocji, które zaczęły nade mną panować przesunęłam językiem po jego ustach, robiąc sobie do nich pełen dostęp. Nie minęły sekundy, a już przesuwałam nim po jego podniebieniu i próbowałam pobudzić do tańca jego język. Wiedziałam, że się nie powstrzyma i odda pieszczotę. Cicho mruknął, gdy zatracał się w niej. Nagle jednak spiął wszystkie mięśnie i przeniósł ręce na moją talię, jednocześnie wbijając w nią swoje delikatne palce. Odskoczyłam lekko, śmiejąc się.

- Nie łaskocz! – pisnęłam, gdy kontynuował katorgę. Zaczęłam się odrobinę wiercić, nie chcąc przerywać pocałunku.  

- Jesteś niegrzeczna. – zaśmiał się znów, drażniąc moje wrażliwe na dotyk ciało. – Annie, spóźnisz się, potem ja się spóźnię i co zrobimy? – chichotał, uciekając od moich ust. Za każdym razem gdy dzieliły mnie od nich milimetry, odsuwał się. I tak w kółko.

- Będziemy się dalej całować. – zachichotałam, przytulając go po raz ostatni.

- Pamiętaj o mnie, kochanie.

- Obiecuję, będę… kochanie.

Ze szczęściem i tęsknotą wymalowanymi na ustach, zniknęłam mu z ramion.