#28

Dobry wieczór ;)


Mam nadzieję, że u Was wszystko przynajmniej w porządku.

Nie jest łatwo oddać się w pełni wyobraźni wtedy, gdy na głowie cała masa spraw życia codziennego. Jestem wrażliwą osobą, więc gdy tak wszystko na mnie na raz spadnie nie jest łatwo.

Mam nadzieję, że ten naprawdę króciutki fragment Wam się spodoba, bo dla mnie ma ogromne znaczenie. Mówiąc szczerze, to pomógł mi zasnąć wczoraj późnym wieczorem. Czytałam go w kółko, wciąż i wciąż aż wiedziałam, że spokojnie już zasnę.

Miłego czytania!

Muzyka

            Obudziłam się z głębokiego snu w momencie, gdy poczułam przed sobą cichy szelest. Świadomość moich zmysłów wróciła i przypomniałam sobie, że najprawdopodobniej zasnęłam przed włączonym telewizorem. Zwinięta byłam niemalże w kulkę, przykryta szczelnie ciepłym kocem i przytulona do poduszki na kanapie. Odrobinę musiałam się wyciągnąć, by pobudzić od nowa mięśnie do współpracy, jednak od zbyt gwałtownych ruchów powstrzymał mnie cichy, kojący głos:

- Shhhh... – delikatnie uchyliłam mocno już sklejone snem oczy i ujrzałam wysoką postać. Schylił się do mnie, przyłożył swoją ciepłą dłoń do mojego policzka i zgarnął niesforne włosy tam, gdzie ich miejsce. Dotarło do mnie, że faktycznie stoi obok mnie – musiał być środek nocy, jeszcze kilka godzin wcześniej oglądałam na żywo jego występ w niemieckiej telewizji. Poświata idąca od telewizora dała mi do zrozumienia, że miał na sobie wciąż kruczoczarne spodnie i jasną parkę, której to szelest zapewne obudził mnie z niespodziewanego snu.

- Niall.. – mruknęłam, nawet nie wiedząc w jakim kontekście chciałam użyć jego imienia. Po prostu pasowało mi w naszej małej przestrzeni, było dopełnieniem przyjemności, jaką sprawiła mi jego obecność. Uśmiechnął się do mnie ciepło, co całkowicie mnie uszczęśliwiło. Było to lekkie uniesienie kącików ust ale z tak potężnym błyskiem w oczach, że nie uwierzyłabym w nic innego jak właśnie w ten uśmiech. Był prawdziwy, płynący prosto z serca i adekwatny do uczuć, które pragnęłam w tamtej chwili odczuwać.

- Zabieram cię do łóżka. – Szepnął, nie chcąc zaburzyć cichej aury panującej dookoła. Nie zrzucił ze mnie koca, tylko wsunął ręce pewnie pod moje ciało. Wymacał odpowiednie miejsce na plecach i pod udami i podniósł mnie powoli, z dbałością o to by nic mi się nie stało. Znalazłam się w jego ramionach, przytulana ciasno do jego piersi. Głowę opierałam pod jego ramieniem, więc zanim w którąkolwiek ze stron się obrócił, zdążył czule pocałować moje czoło. Znów przymknęłam oczy, bo nie byłam w stanie aż tak walczyć ze wszechogarniającym mnie snem. Byłam zmęczona, poprzedni tydzień nie dał mi zbyt wiele swobody a fakt, że jego harmonogram robił się coraz bardziej napięty nie pomagał ani trochę.

            Pachniał świeżym powietrzem, odrobinę swoimi perfumami i zwyczajnym, domowym zapachem. Musiało to być spowodowane kurtką, którą miał na sobie – przez dłuższy czas wisiała nie tknięta w szafie, bo brakowało właściwej na nią pogody. Przełknęłam leniwie ślinę i pozwoliłam sobie najwyraźniej na chwilowe odpłynięcie, bo gdy znów uchyliłam powieki przekraczaliśmy już próg sypialni. Delikatnie położył mnie na łóżku a ja nie byłam w stanie puścić jego ramienia. Idealnie wpasowało się w moje dłonie i było tą częścią niego, którą miałam jeszcze przy sobie.

- Annie, puść. Zaraz do ciebie wrócę. – zapewnił, co nie do końca mnie uspokoiło. Być może wierzyłam jego pięknym słowom, jednak moje ciało samo potrzebowało jego bliskości i obecności. W końcu pozwolił moim rękom na opadnięcie, skutkiem czego było jego niskie pochylanie się nad moją ledwo żywą osobą. Jego drobny pocałunek w usta pochłoną mnie całkowicie i z racji dryfowania jeszcze w półśnie dałabym sobie rękę uciąć, że widziałam dookoła jego twarzy złote fajerwerki.

            Oparł się kolanem o łóżko, by mieć lepszy dostęp do kołdry z drugiej jego strony i przeciągnął ją na mnie, nie zważając na ogromny koc, którym po południu się przykryłam.

- Która godzina? – Zapytałam zdaje się pustą przestrzeń. Jego ciche westchnięcie mogło oznaczać, że nie chciał odpowiadać na to pytanie. Przysunął swoją twarz do mojej i raz jeszcze objął policzek. Otulił mnie jego ciepły oddech bardzo dokładnie. Oblizał usta i ucałował mój policzek kilka razy, bardzo delikatnie.

- Koło drugiej. Śpij, jesteś zmęczona kochanie. – szepnął i pogłaskał mnie jeszcze raz. Z moich ust wydostał się cichy pomruk, Było mi dobrze z jego bliskością, wpasowywała się w moje zmęczenie i potrzebę dotyku ciepła.

- Ty też.. – udało mi się wypowiedzieć, gdy powoli odsuwał się ode mnie i poprawiał kołdrę na moim obezwładnionym przez sen ciele.

- Obiecuję, zaraz przyjdę.  – ostatnie dotknięcie naszych dłoni i jedyne co pamiętałam przez kolejną chwilę, to ciężkie powieki i jego ciche kroki w głąb domu.

            Balansowałam między snem a jawą, nie potrafiłam znaleźć złotego środka i podświadomość płatała mi wciąż figle. Nie kojarzyłam ile minut mija, nie orientowałam się co dookoła mnie się dzieje. Ocknęłam się z transu zmęczenia w momencie, gdy łóżko ugięło się po mojej lewej stronie. Wbrew bolącym powiekom uchyliłam je, by ujrzeć jego układający się wygodnie nagi tors. Czułam bijące od niego ciepło, toteż używając całej swojej siły próbowałam odwrócić się całkowicie w jego stronę. nie było to łatwe, zapewne nieświadomie stęknęłam kilka razy i wyglądałam jak jedna wielka rozpacz. Gdy już się przykrył ciepłą kołdrą, pomógł mi się do niego przysunąć. Ogarnął mnie błogostan, gdy byłam tak blisko jego ciała. Pachniał sobą, domem, moją miłością. Wtuliłam twarz w jego skórę i mimo potężnego zmęczenia wzięłam kilka naprawdę głębokich oddechów by mieć pewność, że będę dobrze spać.

- Kocham cię. – Zdołałam wymamrotać. Jako odpowiedź otrzymałam jego dłoń wsuwającą się na moje plecy i przyciągającą mnie bliżej ciepłej klatki piersiowej. Splątał nasze nogi i ułożył głowę tak, by jego usta lądowały wciąż i wciąż gdzieś na mojej głowie lub twarzy. Kiedy co chwila uchylałam ciężkie powieki miałam przed sobą jego mleczną, muśniętą odrobinę słońcem skórę pokrytą licznymi pieprzykami. Na jego szyję wkradał się kilkudniowy zarost, co wcale mi nie przeszkadzało. Przyzwyczajona byłam do naturalnych elementów naszego życia, nie idealizowałam go pod względem wyglądu i nie wymagałam, by w określony sposób się prezentował. Jedyne czego pragnęłam, to było bycie moim, jedynym i prawdziwym.

- Ja ciebie też, Annie. – Powoli już wkradała się do jego głosu chrypa. Nie było sensu, by próbował odchrząknąć – był prawdopodobnie równie wyczerpany co ja, o ile nie bardziej, więc gardło wcale by go nie posłuchało.

- O której musisz jutro wyjść? – zdołałam zapytać zdawszy sobie sprawę, że faktycznie jest środek nocy, a kolejny dzień nie miał być ani trochę luźniejszy jeśli chodzi o jego powinności. Nie byłam z nich tym razem zadowolona, od kilku dni nie radziłam sobie ze stresem, jaki pojawił się w mojej sytuacji rodzinnej i brak Nialla u boku niekoniecznie działał na korzyść.

- Skup się na tym, że jesteśmy razem teraz, dobrze? – spytał. Delikatnie kręcił kółka dłonią na moich plecach w kojącym geście i mimo wszystko nie dawał swojemu oddechowi przyspieszyć, uspokajał mnie.

- Ale..

- Nie, Annie. Nie powiem ci. Obudzę cię tylko na porannego buziaka i pójdziesz dalej spać, mała. Będę w domu na lunch. – powiedział pewnie. Zatkał mi tym buzię, nie miałam siły spierać się czy wysuwać kolejnych wniosków lub żalów. – Należy ci się spokojny sen.

            Przytuliłam się do niego jeszcze mocniej. chłonęłam jego zapach jak świeże powietrze, czułam się cudownie i ciepło. Zmęczenie było coraz mniej uciążliwe bo miałam obok siebie ramiona, które wyciągnięte były  w moją stronę na pomoc. Mocno ucałował czubek mojej głowy i pozwolił, bym ze spokojem w myślach mogła odpłynąć w błogi sen, nie zniszczony niczym. Zaplątany w nasze ciała, przytulony do poduszek i przesiąknięty zapachem domu. Najpiękniejszy sen.